SW wykład 4 - Slajd2
Semantyka denotacyjna Dziedziny składniowe i semantyczne Funkcje semantyczne Kompozycjonalność Tiny. Semantyka denotacyjna Tiny. Semantyka denotacyjna, c.d. Pojęcia pomocnicze Pojęcia pomocnicze, c.d. |Tiny. Semantyka denotacyjna, c.d. Tiny. Semantyka denotacyjna, c.d. Problem z while Konstrukcje stałopunktowe Konstrukcje stałopunktowe, c.d. Konstrukcje stałopunktowe, c.d. Przykład Przykład, c.d. Dowód Dowód Zgodność semantyki denotacyjnej
Zaczynamy więc od dziedzin syntaktycznych. Definiować je będziemy jak dotychczas, podając odpowiednią gramatykę bezkontekstową (w razie potrzeby uzupełnioną dodatkowymi kontekstowymi ograniczeniami, które muszą spełniać napisy by być poprawnymi syntaktycznie frazami danej kategorii składniowej języka (czyli elementami danej dziedziny syntaktycznej).
Dla każdej kategorii składniowej języka podajemy jej dziedzinę semantyczną: zbiór obiektów, formalnie definiowanych z dziedzin prostych (liczby całkowite, wartości logiczne, itp.) przez stosowanie standardowych operacji na dziedzinach. Typowe przykłady takich operacji, służących budowaniu stopniowo coraz bardziej skomplikowanych dziedzin semantycznych, to iloczyn kartezjański, czy suma rozłączna. Najważniejszą jednak taką operacją jest tworzenie zbioru funkcji pomiędzy danymi dziedzinami semantycznymi. Bardziej szczegółowo pojęcie dziedziny semantycznej i metod budowania tych dziedzin będziemy jeszcze omawiać na tych zajęciach w jednym z kolejnych modułów.
Ten krok jest często kluczowy dla adekwatności definiowanej semantyki języka. Tu bowiem decydujemy, jakie potencjalne informacje mogą nieść znaczenia fraz języka, a jakie informacje nie będą mogły być w znaczeniach zawarte.
Dla niektórych prostych kategorii składniowych (np. zmiennych) opis ich semantyki wydaje się zbędny i będziemy go po prostu pomijać. Można wówczas przyjąć, że dziedzina semantyczna dla tej kategorii składniowej jest tożsama z dziedziną syntaktyczną, a odpowiadająca jej funkcja semantyczna to po prostu identyczność.
