Semantyka i weryfikacja programów/Ćwiczenia 7
Semantyka bezpośrednia instrukcji. Konstrukcje iteracyjne.
Pętle while i repeat
Ćwiczenie 1
Zdefiniuj semantykę denotacyjną następującego języka:
Pętla polega na wykonaniu instrukcji i, a następnie wyliczeniu warunku logicznego b. Jeśli warunek jest prawdziwy wykonanie pętli kończy się, w przeciwnym razie powracamy do wykonania instrukcji i.
Powyższy język to tak naprawdę Tiny z wykładu rozszerzony o jedną
konstrukcję: pętlę {\bf repeat}. Spróbuj wykonać to ćwiczenie nie
sięgając do notatek z wykładu. Jeśli napotkasz trudności, odkrywaj
kolejne elementy poniższego opisu.
Kategorie składniowe występujące w tym języku to:
- wyrażenia Exp
- wyrażenia logiczne BExp
- instrukcje Stmt
- oraz, jak zwykle, stałe liczbowe Num
Zaczynamy jak zwykle od opisu dziedzin semantycznych. Nie przejmujemy się na razie szczegółami związanymi z konstrukcjami stałopunktowymi oraz umieszczeniem pineski we właściwych dziedzinach. Zakładamy, że wszystkie zmienne są zainicjowane na zero.
Użyjemy elementarnych dziedzin z wykładu:
- Int = \{\ldots, -1, 0, 1, \ldots\} zawierający denotacje stałych
liczbowych
- Bool = \{\tt, \ff\} zawierający wartości logiczne
- Var zawierający wszystkie dozwolone identyfikatory
Przypomnijmy, że wartość wyrażenia arytmetycznego $e$ zależy od
Wartości te są ,,pamiętane w stanie, który jest funkcją ze zbioru Var w zbiór Int. Zbiór wszystkich stanów to: \[ State = Var \ra Int \]
Zdefiniujmy następnie niezbędne funkcje semantyczne.
- Dla wyrażeń mamy
\[\E & : & Exp \ra State \ra Int \]
- Dla wyrażeń logicznych:
\[\B & : & BExp \ra State \ra Bool \]
- Dla instrukcji:
\[\I & : & Stmt \ra Stmt \ra Stmt \]
- Oraz oczywistą funkcję dla stałych całkowitych:
\[\Z & : & Num \ra Z \]
Pętla for
Ćwiczenie 2
Rozszerzmy język z poprzedniego zadania o instrukcję:
Wykonanie takiej pętli polega na:
- Wyliczeniu wartości wyrażenia .
- Przypisaniu wartości na zmienną .
- Wyliczeniu wartości wyrażenia .
- Jeśli , to pętla kończy się.
- W przeciwnym razie:
- Wykonujemy instrukcję .
- Zwiększamy zmienną o 1.
- Powracamy do punktu 3.
Zauważmy, że wyrażenie jest tu wyliczane tylko raz, ale oblicza się przy każdym obrocie pętli.
Rozwiązanie
Ćwiczenie 3
Zmieńmy semantykę instrukcji for z poprzedniego zadania tak, aby oba wyrażenia obliczały się tylko raz. Tym razem wyliczenie pętli polega na:
- Wyliczeniu wartości wyrażenia .
- Przypisaniu wartości na zmienną .
- Wyliczeniu wartości wyrażenia .
- Jeśli , to pętla kończy się.
- W przeciwnym razie:
- Wykonujemy instrukcję .
- Zwiększamy zmienną o 1.
- Powracamy do punktu 4.
Rozwiązanie
O pętli for można jednak myśleć jeszcze inaczej. Można wymagać, aby wszelkie zmiany wartości zmiennej sterującej wewnątrz wykonania pętli nie miały wpływu na liczbę iteracji tej pętli. Przykładowo przy semantyce z poprzedniego zadania pętla:
for x := 1 to 10 do x := x + 1; y := y + x;
wykonuje}} się pięć razy, a zmienna y jest zwiększana łącznie o 2+4+6+8+10. Jeśli uznamy, że zmiany zmiennej x wewnątrz pętli nie wpływają na liczbę iteracji, to pętla wykona się 10 razy, a zmienna y zostanie zwiększona o 2+3+4+5+6+7+8+9+10+11.
Ćwiczenie 4
Zdefiniuj taką semantykę.
Rozwiązanie
Ćwiczenie 5
W języku C pętla for ma następującą postać:
Jej wykonanie polega na:
- Wykonaniu instrukcji .
- Wyliczeniu wartości wyrażenia .
- Jeśli wyrażenie wylicza się do fałszu, to pętla kończy się.
- W przeciwnym razie:
- Wykonujemy instrukcję .
- Wykonujemy instrukcję .
- Powracamy do punktu 2.
Rozwiązanie