Analiza matematyczna 1/Wykład 5: Obliczanie granic: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Gracja (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Gracja (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
granica odgrywa ważną rolę w matematyce.
granica odgrywa ważną rolę w matematyce.


{{twierdzenie|5.1. [Liczba <math>e</math>; symbol''' <math>1^{\infty}</math>)]||
{{twierdzenie|5.1.|| Liczba <math>e</math>; symbol''' <math>1^{\infty}</math>
'''(1)'''
'''(1)'''
Ciąg <math>\displaystyle\{e_n\}\subseteq\mathbb{R}</math> o wyrazach
Ciąg <math>\displaystyle\{e_n\}\subseteq\mathbb{R}</math> o wyrazach

Wersja z 18:47, 4 sie 2006

Wprowadzenie

Wykład ten jest kontynuacją poprzedniego wykładu dotyczącego ciągów o wyrazach rzeczywistych. Wykład rozpoczynamy od definicji liczby e jako granicy pewnego ciągu. Podajemy twierdzenia o arytmetyce granic niewłaściwych i liczymy pewne granice specjalne. Wprowadzamy pojęcia granicy dolnej i granicy górnej ciągu.

Liczba e

Zajmiemy się teraz pewnym przykładem ciągu zbieżnego, którego granica odgrywa ważną rolę w matematyce.

Twierdzenie 5.1.

Liczba e; symbol 1

(1) Ciąg {en} o wyrazach en=(1+1n)n jest zbieżny.
Jego granicę oznaczamy przez e, przy czym

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle e \ \approx\ 2,718281828458563411277850606202642376785584483618617451918618203\ldots. }

(2) Jeśli {an} jest ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+, to

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_n}\bigg)^{a_n} \ =\ e. }

W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie.

Lemat [Uzupelnij]

Dla każdego n3, mamy n!>2n1.

Dowód [Uzupelnij]

Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.010|(1)
Krok 1. Pokażemy, że ciąg {en} jest rosnący. W tym celu dla dowolnego n obliczymy iloraz:

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ =\ \frac{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{n+1}}{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^n} \ =\ \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg) \frac{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{n+1}}{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{n+1}} \ =\ \frac{n+1}{n}\bigg[\frac{n(n+2)}{(n+1)^2}\bigg]^{n+1} \ =\ \frac{n+1}{n}\bigg[1-\frac{1}{(n+1)^2}\bigg]^{n+1}. }

Stosując nierówność Bernoullego (patrz Uwaga Uzupelnic u.2.0190|) z r=n+12 oraz x=1(n+1)2>1, dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ >\ \frac{n+1}{n} \bigg(1-\frac{n+1}{(n+1)^2}\bigg) \ =\ \frac{n+1}{n} \bigg(1-\frac{1}{n+1}\bigg) \ =\ \frac{n+1}{n}\cdot\frac{n}{n+1} \ =\ 1. }

Pokazaliśmy zatem, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ >\ 1 \qquad\forall\ n\ge 1, }

czyli ciąg {en} jest rosnący.
Krok 2. Pokażemy, że ciąg {en} jest ograniczony. Ponieważ jest to ciąg liczb dodatnich, więc wystarczy pokazać, że jest on ograniczony z góry. Korzystając ze wzoru dwumianowego Newtona (patrz Twierdzenie Uzupelnic t.1.0620|), mamy

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned e_n & = & \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^n \ =\ \binom{n}{0} +\binom{n}{1}\frac{1}{n} +\binom{n}{2}\frac{1}{n^2} +\binom{n}{3}\frac{1}{n^3} +\ldots +\binom{n}{n-1}\frac{1}{n^{n-1}} +\binom{n}{n} \frac{1}{n^n}\\ & = & 1 +1 +\frac{1}{2!}\frac{n(n-1)}{n^2} +\frac{1}{3!}\frac{n(n-1)(n-2)}{n^3} +\ldots +\frac{1}{(n-1)!}\frac{n(n-1)(n-2)\cdot\ldots\cdot 2}{n^{n-1}}\\ & & +\ \frac{1}{n!}\frac{n(n-1)(n-2)\cdot\ldots\cdot 1}{n^n}\\ & = & 1 +1 +\frac{1}{2!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg) +\frac{1}{3!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg)\bigg(1-\frac{2}{n}\bigg) +\ldots +\frac{1}{(n-1)!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg)\cdot\ldots\cdot\bigg(1-\frac{n-2}{n}\bigg)\\ && +\ \frac{1}{n!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg)\cdot\ldots\cdot\bigg(1-\frac{n-1}{n}\bigg)\\ & < & 1+1+\frac{1}{2!}+\frac{1}{3!}+\ldots+\frac{1}{(n-1)!}+\frac{1}{n!}. \endaligned}

Korzystając z Lematu Uzupelnic l.new.am1.w.05.020|, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle e_n \ <\ 1+1+\frac{1}{2^1}+\frac{1}{2^2}+\ldots+\frac{1}{2^{n-1}}. }

Korzystając ze wzoru na sumę skończonego ciągu geometrycznego (patrz Przykład Uzupelnic p.1.0120|), dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle e_n \ <\ 1+\frac{1-\frac{1}{2^n}}{1-\frac{1}{2}} \ <\ 1+\frac{1}{1-\frac{1}{2}} \ =\ 3. }

Pokazaliśmy zatem, że

n: |en|<3,

czyli, że ciąg {en} jest ograniczony.
Krok 3. Ponieważ ciąg {en} jest rosnący i ograniczony, więc korzystając z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.04.140| wnioskujemy, że jest on zbieżny.

{black}

{blue}

Dowód [Uzupelnij]

{blue}(Dowód nadobowiązkowy.)
Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.010|(2)
Niech xn=(1+1n)n+1 oraz yn=(1+1n+1)n. Zauważmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n & = & \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{n+1} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^n\cdot\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg) \ =\ e\cdot 1 \ =\ e,\\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} y_n & = & \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^n \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{n+1}\cdot\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{-1} \ =\ e\cdot 1 \ =\ e. \endaligned}

Niech {an} będzie dowolnym ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+. W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.03.250|(5). W tym celu weźmy dowolny podciąg {ank} ciągu {an}.

Wybierzmy z kolei podciąg {ankl} ciągu {ank}, który jest monotonicznie rosnący do + oraz taki, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall l\in\mathbb{N}:\ l \ <\ a_{n_{k_l}} \quad\textrm{oraz}\quad a_{n_{k_l}}+1 \ \le\ a_{n_{k_{l+1}}} }

Dla każdego l wyraz ankl jest zawarty w pewnym przedziale [Nl,Nl+1) o końcach naturalnych (przy czym ciąg {Nl}l jest silnie rosnący). Korzystając z monotoniczności funkcji potęgowej oraz funkcji wykładniczej (o podstawie większej od 1), mamy

(1+1Nl+1)Nl(1+1ankl)Nl(1+1ankl)ankl(1+1ankl)Nl+1(1+1Nl)Nl+1ee

gdzie zbieżności ciągów {(1+1Nl+1)Nl} i {(1+1Nl)Nl+1} do liczby e wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów {xn} i {yn} mających granicę e. Zatem korzystając z twierdzenia o trzech ciągach (Twierdzenie Uzupelnic t.new.am1.w.04.100|) wnioskujemy, że liml+(1+1ankl)ankl=e.

Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu {ank} ciągu {an}, zatem korzystając z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.03.250|(5) dostajemy, że limn+(1+1an)an=e.

{black}

Kolejne twierdzenie będzie przydatne przy wyznaczaniu pewnych granic ciągów. Jego dowód jak i zastosowania pozostawione są na ćwiczenia (patrz Zadanie Uzupelnic z.new.am1.c.05.0060|).

Twierdzenie [Uzupelnij]

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym o wyrazach dodatnich (to znaczy n: an>0), to
(1) jeśli limn+an+1an=a<1, to limn+an=0;
(2) jeśli limn+an+1an=a>1, to limn+an=+.

Arytmetyka granic niewłaściwych

Analogicznie do twierdzeń o "arytmetyce" granic (Twierdzenie Uzupelnic t.new.am1.w.04.080|), można sformułować cały szereg twierdzeń dotyczący "arytmetyki" granic niewłaściwych. Poniższe twierdzenie zbiera informacje dotyczące granicy sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu ciągów, gdy przynajmniej jeden z ciągów ma granicę niewłaściwą. Podamy dowód jednego z poniższych punktów. Pozostałe dowody można zrobić analogicznie.

Twierdzenie [Uzupelnij]

(O "arytmetyce" granic niewłaściwych)
(1) a+=+, dla <a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie <a+, to limn+(an+bn)=+.

(2) a= dla a<+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie a<+, to limn+(anbn)=.

(3) a(±)=± dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie 0<a+, to limn+(anbn)=±.

(4) a(±)= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie a<0, to limn+(anbn)=.

(5) a±=0 dla a, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=± oraz bn0 dla n, to limn+anbn=0.

(6a) a0+=+ dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=+.

(6b) a0= dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0+= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0=+ dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=+.

(8a) a+=0 dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=0.

(8b) a=+ dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=+.

(9a) a=0 dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 1<a+, to limn+anbn=0.

(9b) a+=+ dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 1<a+, to limn+anbn=+.

(10) b=0 dla b<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie b<0, to limn+anbn=0.

(11) b=+ dla 0<b+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie 0<b+, to limn+anbn=+.

Dowód [Uzupelnij]

(Ad (1)) Załóżmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n \ =\ a,\quad \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n \ =\ b,\quad -\infty<a\le +\infty. }

Ustalmy dowolne M. Ponieważ limn+an=a (gdzie <a+), więc ciąg {an} jest ograniczony od dołu, to znaczy

M n: anM.

Ponieważ limn+bn=+, więc

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ b_n\ge M-\overline{M}. }

Zatem dla dowolnego nN, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle a_n+b_n \ \ge\ \overline{M}+(M-\overline{M}) \ =\ M. }

Ponieważ M było wybrane dowolnie, więc pokazaliśmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall M\in\mathbb{R}\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ a_n+b_n\ge M, }

zatem udowodniliśmy, że limn+(an+bn)=+.

{black}

Uwaga [Uzupelnij]

(Symbole nieoznaczone) Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć jaka jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice poszczególnych ciągów. Dla przykładu rozważmy dwa ciągi {an} i {bn} rozbieżne do + i zbadajmy ich różnicę {anbn}. Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów {an} i {bn}, ich różnica może mieć granicę właściwą lub niewłaściwą lub nie mieć granicy. Mówimy wówczas, że jest symbolem nieoznaczonym. Oznacza to w szczególności, że dla takiego symbolu nie możemy sformułować twierdzenia analogicznego do Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.040|.
Mamy siedem takich symboli nieoznaczonych:

,0,00,,1,0,00.

Przykład [Uzupelnij]

Dla każdego z powyższych symboli nieoznaczonych podamy przykłady ciągów mających granicę, dających w wyniku wykonania wskazanych działań ciągi o różnych granicach g lub bez granicy.

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=limn+bn=
an=n2,bn=n2,limn+(anbn)=0
an=n2,bn=n,limn+(anbn)=+
an=n,bn=n2,limn+(anbn)=
an=n,bn=(na),limn+(anbn)=1 (gdzie a)
an=n+(1)n,bn=n,{anbn} nie ma granicy

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=0limn+bn=0
an=1n,bn=n2,limn+(anbn)=

an=1n,bn=n2,limn+(anbn)=+

an=an,bn=n,limn+(anbn)=a (gdzie a)

an=(1)nn,bn=n,{anbn} nie ma granicy

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=0limn+bn=000

an=1n,bn=1n2limn+anbn=

an=1n,bn=1n2limn+anbn=+

an=an,bn=1nlimn+anbn=a (gdzie a)

an=(1)nn,bn=1n{anbn} nie ma granicy

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=limn+bn=

an=n2,bn=nlimn+anbn=+

an=an,bn=nlimn+anbn=a (gdzie a)

an=n+(1)nn2,bn=n{anbn} nie ma granicy

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=1limn+bn=1

an=1+1n,bn=n2limn+anbn=+

an=1,bn=nlimn+anbn=1

an=1+1n,bn=nlimn+anbn=e

an=1+1n,bn=nlnalimn+anbn=a (gdzie a>0)

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=limn+bn=00

an=2n2,bn=1nlimn+anbn=+

an=an,bn=1nlimn+anbn=a (gdzie a>1)

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
limn+an=0limn+bn=000

an=1n,bn=1nlimn+anbn=1

an=0,bn=1nlimn+anbn=0

an=an,bn=1nlimn+anbn=a (gdzie a(0,1))

Granice specjalne

W następnym lemacie podamy pewne nierówności liczbowe przydatne w następnym twierdzeniu.

Lemat [Uzupelnij]

Zachodzą następujące nierówności liczbowe:
(1) x0: sinxx
(2) Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall 0<|x|<\frac{\pi}{2}:\ \bigg|\frac{\sin x}{x}-1\bigg|<x^2.}

{blue}

{{dowod|[Uzupelnij]|| {blue}(Dowód nadobowiązkowy.)
(Ad (1)) Wobec poniższego rysunku:
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R01 (nowy)}
mamy następujące nierówności między polami:

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle P_{\triangle OAB} \ <\ P_{\vartriangleleft OAB} \ <\ P_{\triangle OAC}, }

gdzie:
POAB oznacza pole trójkąta OAB,
POAB oznacza pole wycinka koła OAB,
POAC oznacza pole trójkąta OAC.

Podstawiając wzory na poszczególne pola dostajemy:

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{1\cdot \sin x}{2} \ <\ \frac{x}{2\pi}\cdot\pi \ <\ \frac{1\cdot\mathrm{tg}\, x}{2}. }

Zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \sin x \ <\ x \ <\ \mathrm{tg}\, x \quad\textrm{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}. }

Zatem dla x(0,π2) nierówność (1) jest udowodniona. Zauważmy, że dla x=0 zachodzi równość, natomiast dla x>1 nierówność jest oczywista, gdyż sinx1<x. Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego x0.
(Ad (2)) Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części nierówności

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \sin x \ <\ x \ <\ \mathrm{tg}\, x \quad\textrm{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}. }

Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x}. }

Druga z powyższych nierówności implikuje, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle x\cos x \ \le\ \frac{\sin x}{\cos x}\cos x }
xcosxsinx
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 1-\frac{\sin x}{x} \ \le\ 1-\cos x. }

Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x} \ \le\ 1-\cos x, }

przy czym

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 1-\cos x \ =\ 2\sin^2\frac{x}{2} \ <\ 2\bigg(\frac{x}{2}\bigg)^2 \ <\ x^2 }

(gdzie wykorzystaliśmy udowodnioną już nierówność sinx<x). Zatem ostatecznie

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x} \ <\ x^2, }

skąd dostajemy dowodzoną nierówność

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \bigg|\frac{\sin x}{x}-1\bigg| \ <\ x^2 \quad\textrm{dla}\ 0<|x|<\frac{\pi}{2}. }

}}

{black}

Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. Znajomość tych granic będzie przydatna do rozwiązywania zadań.

{{twierdzenie|[Uzupelnij]|| (Granice specjalne)
(1) limn+np={+p>0,1p=0,0p<0;
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R02 (stary numer AM1.5.3a)}
(2) jeśli a>1 oraz α0, to limn+nαan=0;
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R03 (stary numer AM1.5.3b)}
(3) jeśli a>0, to limn+ann!=0;
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R04 (stary numer AM1.5.3c)} (4) jeśli a>0, to limn+an=1;
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R05 (stary numer AM1.5.3d)}
(5) limn+nn=1;
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R06 (stary numer AM1.5.3e)}
(6) jeśli a>0, to limn+an={nie istniejea1,0|a|<1,1a=1,+a>1.;
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R07 (stary numer AM1.5.3f)}
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R08 (stary numer AM1.5.3g)}
(7) limn+sin1n1n=1.
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R09 (stary numer AM1.5.3h)}
(8) limn+sinxnxn=1, gdzie {xn}{0} jest dowolnym ciągiem takim, że limn+xn=0. }}

{blue}

Dowód [Uzupelnij]

{blue}(Dowód nadobowiązkowy.)
(Ad (1)) Gdy p>0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p>0). Z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.040|(11) wynika, że limn+np=+.

Gdy p=0, to ciąg jest stały limn+n0=limn+1=1.

Gdy p<0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p<0). Z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.040|(10) wynika, że limn+np=0.
(Ad (2)) Niech cn=nαan dla n. Liczymy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{c_{n+1}}{c_n} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{(n+1)^{\alpha}a^n}{a^{n+1}n^{\alpha}} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{\alpha}\cdot\frac{1}{a} \ =\ \frac{1}{a}. }

Ponieważ a>1, więc 1a<1. Korzystając z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.030| wnioskujemy, że limn+cn=0.
(Ad (3)) Na początku policzmy granicę ciągu {cn}, gdzie cn=|ann!| (gdzie a). Policzmy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{c_{n+1}}{c_n} \ =\ \frac{|a|}{n+1} \ =\ |a|\cdot\frac{1}{n+1}. }

Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do 0, zatem limn+cn+1cn=0. Korzystając z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.05.030| wnioskujemy, że limn+cn=0. Z kolei korzystając z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.04.080|(7) wnioskujemy, że limn+ann!=0.
(Ad (4)) Przypadek 1o. Gdy 0<a1.

Wówczas {an} jest ciągiem niemalejącym i ograniczonym, zatem zbieżnym (z Twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.04.140|) oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle g \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \sqrt[n]{a} \ =\ \sup_{n\in\mathbb{N}}\sqrt[n]{a} \ \le\ 1 }

(patrz Twierdzenie Uzupelnic t.new.am1.w.04.130|). Zatem ang, a więc

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\in\mathbb{N}:\ a\le g^n. }

Pokażemy, że g=1. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że g<1. Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle a \ \le\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} g^n \ =\ 0, }

sprzeczność z założeniem, że a>0. Zatem g=1 i limn+an=1.
Przypadek 1o. Gdy a>1.

Wówczas 0<1a<1, więc z udowodnionej już części dostajemy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{\sqrt[n]{a}} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\sqrt[n]{\frac{1}{a}} \ =\ 1, }

skąd wynika, że limn+an=1.

(Ad (5)) Ustalmy dowolny ε>0. Oznaczmy η =df 1+ε>1. Ponieważ

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{n+1}{n} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg) \ =\ 1, }

zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N_1\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N_1:\ \frac{n+1}{n}<\eta. }

Korzystając z (4), wiemy, że limn+N1n=1, zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N_2\in\mathbb{N}\ \forall N\ge N_2:\ \sqrt[n]{N_1}<\eta. }

Niech N =df max{N1,N2}. Wówczas dla dowolnego nN, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 1 \ \le\ \sqrt[n]{n} \ =\ \sqrt[n]{N_1}\sqrt[n]{\frac{N_1+1}{N_1}\cdot\frac{N_1+2}{N_1+1}\cdot\ldots\cdot\frac{n}{n-1}} \ <\ \eta\cdot\sqrt[n]{\eta^{n-N_1}} \ <\ \eta^2 \ =\ 1+\varepsilon, }

czyli

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\ge N:\ |\sqrt[n]{n}-1| \ <\ \varepsilon. }

Ponieważ ε>0 było dowolne, więc pokazaliśmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ |\sqrt[n]{n}-1| \ <\ \varepsilon, }

zatem limn+nn=1.
(Ad (6)) Gdy |a|<1, to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do zera (patrz Przykład Uzupelnic p.new.am1.w.03.220|).

Gdy a=1, to ciąg {1n} jest ciągiem stałym, którego wszystkie wartości wynoszą 1, zatem limn+an=1.

Gdy a>1, to dla dowolnej liczby M>0, ustalając N>logaM, dla każdego nN, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle a^n \ \ge\ a^N \ \ge\ a^{\log_aM} \ =\ M, }

zatem pokazaliśmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall M>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ a^n\ge M, }

co oznacza, że limn+an=+.

Gdy a1, to zauważmy, że a2k1 oraz a2k11 (dla dowolnego k). Zatem ciąg {an} nie ma granicy (ani właściwej ani niewłaściwej).
(Ad (7)) Wykorzystamy tu Lemat Uzupelnic l.new.am1.w.05.070|. Podstawiając x=1n w nierówności z lematu, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\in\mathbb{N}:\ \bigg|\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg| \ <\ \frac{1}{n^2}. }

Ponieważ limn+1n2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg) \ =\ 0, }

a zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}} \ =\ 1, }

co należało dowieść.
(Ad (8)) Ponieważ limn+xn=0, więc od pewnego miejsca wyrazy ciągu {xn} są w przedziale Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \bigg(\-\frac{\pi}{2},\frac{\pi}{2}\bigg),} to znaczy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N\in\mathbb{N}:\ x_n\in \bigg(\-\frac{\pi}{2},\frac{\pi}{2}\bigg)\setminus\{0\}. }

Z Lematu Uzupelnic l.new.am1.w.05.070|, wnioskujemy zatem, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\ge N:\ \bigg|\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg| \ <\ x_n^2. }

Ponieważ mamy limn+xn2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg) \ =\ 0, }

a zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{\sin x_n}{x_n} \ =\ 1, }

co należało dowieść.

{black}

Granica górna i granica dolna

Jak już wiemy nie wszystkie ciągi mają granicę. Na przykład ciągi an=(1)n i bn=(1)nn nie mają granic nawet niewłaściwych. Zauważmy jednak, że z tych ciągów można wybrać podciągi, które mają granice (właściwe lub niewłaściwe) (na przykład {a2n} i {b2n}).

Co więcej, z poprzedniego wykładu (patrz Wniosek Uzupelnic w.new.am1.w.04.170|) wiemy, że z każdego ciągu liczbowego można wybrać podciąg posiadający granicę (właściwą lub niewłaściwą). Takie a, które są granicami jakichś podciągów danego ciągu będziemy nazywać punktami skupienia wyjściowego ciągu.

Postawmy następującą definicję.

{{definicja|[Uzupelnij]||

Niech {an} będzie ciągiem.
(1) Mówimy, że a jest punktem skupienia ciągu {an}, jeśli istnieje podciąg {ank} taki, że limk+ank=a.
(2) Granicą dolną ciągu {an} nazywamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \liminf\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ \stackrel{df}{=}\ \inf S, }

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
(3) Granicą górną ciągu {an} nazywamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \limsup\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ \stackrel{df}{=}\ \sup S, }

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
{{red}Rysunek AM1.M05.W.R10 (stary numer AM1.5.1)} }}

Przykład [Uzupelnij]

Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu {an}, gdzie an=(2+(1)n)nsin1n.

Rozwiązanie

Dla ciągów zbieżnych zarówno granica górna jak i granica dolna są równe granicy. Okazuje się, że jest również na odwrót, to znaczy jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną i okaże się, że są sobie równe, to ten ciąg jest zbieżny. Dokładniej zachodzi następujące twierdzenie.

Twierdzenie [Uzupelnij]

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym, to {an} ma granicę g wtedy i tylko wtedy, gdy lim infn+an=lim supn+an=g.

{blue}

Dowód [Uzupelnij]

{blue}(Dowód nadobowiązkowy.)
Niech {an} będzie ciągiem liczbowym.
"":
Jeśli limn+an=g, to dla dowolnego podciągu {ank} ciągu {an} także limk+ank=g (patrz Twierdzenie Uzupelnic t.new.am1.w.03.250|). Zatem jedynym punktem skupienia ciągu {an} jest g oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ g, }

co należało pokazać.
"":
Załóżmy teraz, że lim_n+an=limn+an=g. Oznacza to w szczególności, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.
Przypadek 1o. Załóżmy, że g.
Należy pokazać, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ a_n\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon). }

Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że

ε>0 N nN: an∉(gε,g+ε).

Możemy wówczas skonstruować podciąg {ank} ciągu {an}, którego elementy nie leżą w przedziale (gε,g+ε), w następujący sposób:

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned \exists n_1\ge 1 & & a_{n_1}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon),\\ \exists n_2> n_1 & & a_{n_2}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon),\\ \exists n_3> n_2 & & a_{n_3}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon),\\ \ldots && \endaligned}

Z Wniosku Uzupelnic w.new.am1.w.04.170| wiemy, że z tego ciągu można wybrać podciąg mający granicę g (właściwą lub niewłaściwą). Oczywiście g∉(gε,g+ε) (dlaczego?) czyli gg. Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.

Przypadek 2o i 3o. Załóżmy, że g=+ lub g=.
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu przypadku 1o i pozostawiamy go jako ćwiczenie.

{black}