SW wykład 5 - Slajd12: Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 26: | Linia 26: | ||
zewnętrznego bloku przy takim wiązaniu zmiennej <math>x</math> będzie liczba <math>1</math>. | zewnętrznego bloku przy takim wiązaniu zmiennej <math>x</math> będzie liczba <math>1</math>. | ||
Zwróćmy jeszcze uwagę, że w tej wersji w miejscu deklaracji procedury | Zwróćmy jeszcze uwagę, że w tej wersji w miejscu deklaracji procedury | ||
wykorzystywane w niej zmienne mogą wręcz nie być zadeklarowane, a | wykorzystywane w niej zmienne mogą wręcz nie być zadeklarowane, a | ||
poszczególne wywołania procedury mogą odwoływać się do różnych | poszczególne wywołania procedury mogą odwoływać się do różnych | ||
Aktualna wersja na dzień 14:17, 29 wrz 2006
Bloki i deklaracje Lokacje Funkcje semantyczne Konwencje notacyjne Instrukcje Klauzule semantyczne Klauzule semantyczne, c.d. Deklaracje Deklaracje, c.d. Semantyka bloków Procedury Wiązania zmiennych Semantyka Tiny++ Semantyka Tiny++ Rekurencja Semantyka procedur rek. Semantyka procedur rek.
Problem wiązania zmiennych i identyfikatorów w procedurach zilustrujmy prościutkim przykładem. W powyższym programie w rozszerzonym języku TINY musimy rozstrzygnąć, do której z deklaracji zmiennej odnosi się instrukcja przypisania na tę zmienna w ciele procedury (z którą z tych deklaracji należy związać wystąpienie zmiennej w ciele procedury --- stąd terminologia).
Pierwsza możliwa strategia, przyjmowana chyba w większości współczesnych języków programowania (choćby Pascal), to tak zwane "wiązanie statyczne": zmienne (i identyfikatory procedur) w ciele procedury wiążemy z ich deklaracjami widocznymi w miejscu deklaracji procedury. Kolory w ramce po lewej stronie slajdu pokazują, jak działa to w tym przykładowym programie. Wartością zmiennej tuż przed wyjściem z zewnętrznego bloku przy takim wiązaniu zmiennej będzie liczba .
Druga możliwa strategia, przyjmowana także w niektórych językach (począwszy od pierwszych wersji języka Lisp), to tak zwane "wiązanie dynamiczne": zmienne (i identyfikatory procedur) w ciele procedury wiążemy z ich deklaracjami widocznymi w miejscu wywołania procedury. Kolory w ramce po prawej stronie slajdu pokazują, jak działa to w tym przykładowym programie. Wartością zmiennej tuż przed wyjściem z zewnętrznego bloku przy takim wiązaniu zmiennej będzie liczba .
Zwróćmy jeszcze uwagę, że w tej wersji w miejscu deklaracji procedury wykorzystywane w niej zmienne mogą wręcz nie być zadeklarowane, a poszczególne wywołania procedury mogą odwoływać się do różnych deklaracji wykorzystywanych w niej zmiennych. Może utrudnić to opis i analizę deklarowanych procedur. Z drugiej strony, przy wiązaniu statycznym, zmienne wykorzystywane w procedurze muszą być zadeklarowane w miejscu deklaracji procedury. W każdym wywołaniu procedury odwołujemy sie do tych właśnie, widocznych w tym miejscu deklaracji. Systematyzuje to opis i analizę poszczególnych procedur.
