SW wykład 5 - Slajd12: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Problem wiązania zmiennych i identyfikatorów w procedurach zilustrujmy | Problem wiązania zmiennych i identyfikatorów w procedurach zilustrujmy | ||
prościutkim przykładem. W powyższym programie w rozszerzonym języku | prościutkim przykładem. W powyższym programie w rozszerzonym języku | ||
TINY musimy rozstrzygnąć, do której z deklaracji zmiennej x odnosi się | TINY musimy rozstrzygnąć, do której z deklaracji zmiennej \math{x} odnosi się | ||
instrukcja przypisania na tę zmienna w ciele procedury p (z którą z | instrukcja przypisania na tę zmienna w ciele procedury p (z którą z | ||
tych deklaracji należy związać wystąpienie zmiennej x w ciele | tych deklaracji należy związać wystąpienie zmiennej x w ciele | ||
Wersja z 21:06, 25 wrz 2006
Bloki i deklaracje Lokacje Funkcje semantyczne Konwencje notacyjne Instrukcje Klauzule semantyczne Klauzule semantyczne, c.d. Deklaracje Deklaracje, c.d. Semantyka bloków Procedury Wiązania zmiennych Semantyka Tiny++ Semantyka Tiny++ Rekurencja Semantyka procedur rek. Semantyka procedur rek.
Problem wiązania zmiennych i identyfikatorów w procedurach zilustrujmy prościutkim przykładem. W powyższym programie w rozszerzonym języku TINY musimy rozstrzygnąć, do której z deklaracji zmiennej \math{x} odnosi się instrukcja przypisania na tę zmienna w ciele procedury p (z którą z tych deklaracji należy związać wystąpienie zmiennej x w ciele procedury p --- stąd terminologia).
Pierwsza możliwa strategia, przyjmowana chyba w większości współczesnych języków programowania (choćby Pascal), to tak zwane "wiązanie statyczne": zmienne (i identyfikatory procedur) w ciele procedury wiążemy z ich deklaracjami widocznymi w miejscu deklaracji procedury. Kolory w ramce po lewej stronie slajdu pokazują, jak działa to w tym przykładowym programie. Wartością zmiennej y tuż przed wyjściem z zewnętrznego bloku przy takim wiązaniu zmiennej x będzie liczba 3.
Druga możliwa strategia, przyjmowana także w niektórych językach (począwszy od pierwszych wersji języka Lisp), to tak zwane "wiązanie dynamiczne": zmienne (i identyfikatory procedur) w ciele procedury wiążemy z ich deklaracjami widocznymi w miejscu wywołania procedury. Kolory w ramce po prawej stronie slajdu pokazują, jak działa to w tym przykładowym programie. Wartością zmiennej y tuż przed wyjściem z zewnętrznego bloku przy takim wiązaniu zmiennej x będzie liczba 1.
Zwróćmy jeszcze uwagę, że w tej wersji w miejscu deklaracji procedury, wykorzystywane w niej zmienne mogą wręcz nie być zadeklarowane, a poszczególne wywołania procedury mogą odwoływać się do różnych deklaracji wykorzystywanych w niej zmiennych. Może utrudnić to opis i analizę deklarowanych procedur. Z drugiej strony, przy wiązaniu statycznym, zmienne wykorzystywane w procedurze muszą być zadeklarowane w miejscu deklaracji procedury. W każdym wywołaniu procedury odwołujemy sie do tych właśnie, widocznych w tym miejscu deklaracji. Systematyzuje to opis i analizę poszczególnych procedur.
