Biografia Maclaurin, Colin: Różnice pomiędzy wersjami
m Biografia Maclaurin moved to Biografia Maclaurin, Colin |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Przede wszystkim zasłynął, jako jeden z najzdolniejszych uczniów Izaaka Newtona. Już w 14. roku życia obronił pracę na Uniwersytecie w Edynburgu. Edukację zaczął w wieku 11 lat na Uniwersytecie w Edynburgu. W 1717 został profesorem został profesorem matematyki na Uniwersytecie w Aberdeen. W 1725, po rekomendacji Newtona, objął posadę zastępcy katedry matematyki w Edynburgu. W 1745 przeciwstawił się rebelii jakobitów i po obronie Edynburga, był zmuszony do ucieczki do Yorku. | Przede wszystkim zasłynął, jako jeden z najzdolniejszych uczniów Izaaka Newtona. Już w 14. roku życia obronił pracę na Uniwersytecie w Edynburgu. Edukację zaczął w wieku 11 lat na Uniwersytecie w Edynburgu. W 1717 został profesorem został profesorem matematyki na Uniwersytecie w Aberdeen. W 1725, po rekomendacji Newtona, objął posadę zastępcy katedry matematyki w Edynburgu. W 1745 przeciwstawił się rebelii jakobitów i po obronie Edynburga, był zmuszony do ucieczki do Yorku. | ||
[[grafika:Maclaurin-Newton.jpg|thumb|200px|''Account of Newton's Discoveries'' (1750) to hołd złożony przez Maclaurina swojemu nauczycielowi|right]] | |||
Maclaurin starał się wprowadzić metody geometryczne starożytnych Greków, m.in. Archimedesa, do obliczeń Newtona. W swojej pracy ''Treatise of fluxions'' Maclaurin używa szczególnego przypadku szeregu Taylora, który później został nazwany jego imieniem, i za który jest najczęściej pamiętany. Szereg Maclaurina nie są odkryciem zupełnie niezależnym, a jedynie częścią składową większej pracy Taylora, co Maclaurin wielokrotnie podkreśla. Innym osiągnięciem Maclaurina, nie noszącym jednak jego nazwiska, jest kryterium całkowe zbieżności szeregów nieskończonych. ''Treatise of fluxions'' nie jest jednak pracą opartą wyłącznie o wnikliwe kalkulacje, gdyż Maclaurin postarał się o zastosowanie wyliczeń w wielu przykładach. Bada na przykład wzajemne przyciąganie się dwu obracających się elipsoid, jako ilustrację zastosowania swojej metody. | |||
Był członkiem Royal Society. Jego prace dotyczyły analizy matematycznej. Zajmował się zbieżnością szeregów i teorią potencjału. Podał teorię krzywych II i III stopnia. Badając teorię pływów stworzył tzw. elipsoidę Maclaurina. Najważniejsze tytuły to: ''Geometria Organica'' (1720), ''De Linearum Geometricarum Proprietatibus'' (1720), ''Treatise on Fluxions'' (1742), ''Treatise on Algebra'' (1748) oraz ''Account of Newton's Discoveries'' (1750). Większość dzieł została wydana dopiero pośmiertnie. Jeden z jego traktatów został opublikowany dopiero w 1996. Jego nazwiskiem mianowano jeden z kraterów na Księżycu. | |||
Był członkiem Royal Society. Jego prace dotyczyły analizy matematycznej. Zajmował się zbieżnością szeregów i teorią potencjału. Podał teorię krzywych II i III stopnia. Badając teorię pływów stworzył tzw. elipsoidę Maclaurina. Najważniejsze tytuły to: Geometria Organica (1720), De Linearum Geometricarum Proprietatibus (1720), Treatise on Fluxions (1742), Treatise on Algebra (1748) oraz Account of Newton's Discoveries (1750). Większość dzieł została wydana dopiero pośmiertnie. Jeden z jego traktatów został opublikowany dopiero w 1996. Jego nazwiskiem mianowano jeden z kraterów na Księżycu. | |||
Wersja z 18:57, 27 sie 2006
Colin Maclaurin (1698-1746) – matematyk szkocki.
Przede wszystkim zasłynął, jako jeden z najzdolniejszych uczniów Izaaka Newtona. Już w 14. roku życia obronił pracę na Uniwersytecie w Edynburgu. Edukację zaczął w wieku 11 lat na Uniwersytecie w Edynburgu. W 1717 został profesorem został profesorem matematyki na Uniwersytecie w Aberdeen. W 1725, po rekomendacji Newtona, objął posadę zastępcy katedry matematyki w Edynburgu. W 1745 przeciwstawił się rebelii jakobitów i po obronie Edynburga, był zmuszony do ucieczki do Yorku.
Maclaurin starał się wprowadzić metody geometryczne starożytnych Greków, m.in. Archimedesa, do obliczeń Newtona. W swojej pracy Treatise of fluxions Maclaurin używa szczególnego przypadku szeregu Taylora, który później został nazwany jego imieniem, i za który jest najczęściej pamiętany. Szereg Maclaurina nie są odkryciem zupełnie niezależnym, a jedynie częścią składową większej pracy Taylora, co Maclaurin wielokrotnie podkreśla. Innym osiągnięciem Maclaurina, nie noszącym jednak jego nazwiska, jest kryterium całkowe zbieżności szeregów nieskończonych. Treatise of fluxions nie jest jednak pracą opartą wyłącznie o wnikliwe kalkulacje, gdyż Maclaurin postarał się o zastosowanie wyliczeń w wielu przykładach. Bada na przykład wzajemne przyciąganie się dwu obracających się elipsoid, jako ilustrację zastosowania swojej metody.
Był członkiem Royal Society. Jego prace dotyczyły analizy matematycznej. Zajmował się zbieżnością szeregów i teorią potencjału. Podał teorię krzywych II i III stopnia. Badając teorię pływów stworzył tzw. elipsoidę Maclaurina. Najważniejsze tytuły to: Geometria Organica (1720), De Linearum Geometricarum Proprietatibus (1720), Treatise on Fluxions (1742), Treatise on Algebra (1748) oraz Account of Newton's Discoveries (1750). Większość dzieł została wydana dopiero pośmiertnie. Jeden z jego traktatów został opublikowany dopiero w 1996. Jego nazwiskiem mianowano jeden z kraterów na Księżycu.
