Analiza matematyczna 1/Wykład 1: Zbiory liczbowe: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Gracja (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Gracja (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Linia 58: Linia 58:
i tutaj twierdzenie jsadhfouvnhter zsdkjrvnhr SFj v
i tutaj twierdzenie jsadhfouvnhter zsdkjrvnhr SFj v
|}
|}
<table width=100% border="0" cellpadding="5" cellspacing="20">
<tr style="background-color:#ABCDEF;"><td><span style="font-variant:small-caps">Dla zainteresowanych Twierdzenie 3.2.</span>
<tr><td>Niech <math>L\subset A^{*} </math> będzie dowolnym językiem.
:1. Dla dowolnego języka <math>L\in \mathcal{REC}(A^{*}) </math> monoid przejść automatu minimalnego <math>\mathcal{A}_{L} </math> jest izomorficzny z monoidem syntaktycznym <math> M(L) </math> języka <math>L</math>, czyli
<center><math>M(\mathcal{A}_{L})\sim M(L). </math></center>
:2. (tw. J.Myhill'a) Język <math>\; L \subset A^* \;</math> jest rozpoznawalny wtedy i tylko wtedy, gdy <math>\; M(L) \;</math> jest monoidem skończonym.
</td></tr>
<tr style="background-color:#ABCDEF;"><td><span style="font-variant:small-caps">Dowód</span>
</td></tr>
<tr><td>Dla dowodu punktu 1 wykażemy, że
<center><math>P_{L}=Ker_{\tau
_{\mathcal{A}_{L}}}, </math></center>
gdzie zgodnie z definicją dla dowolnych <math>w,u\in A^{*} </math>
<center><math>\tau _{\mathcal{A}_{L}}(w)([u]_{P^{r}_{L}})=f^{*}([u]_{P^{r}_{L}},w)=[uw]_{P^{r}_{L}}.</math></center>
<center><math>\begin{array} {c}
(u,w)\in Ker_{\tau _{\mathcal{A}_{L}}}\Leftrightarrow \forall v\in A^*\;\;
\tau _{\mathcal{A}_{L}}(u)([v]_{P^{r}_{L}})=\tau _{\mathcal{A}_{L}}(w)([v]_{P^{r}_{L}})\Leftrightarrow
[vu]_{P^{r}_{L}}=[vw]_{P^{r}_{L}}\Leftrightarrow\\
\Leftrightarrow \forall v,z \in A^*\;\;vuz\in L\Leftrightarrow vwz\in L \Leftrightarrow[u]_{P_{L}}=[w]_{P_{L}}
\Leftrightarrow (u,v) \in P_L.\\
\end{array} </math></center>
Korzystamy teraz z twierdzenia o rozkładzie epimorfizmu, które w tym przypadku
ma postać:  <br>
'''RYSUNEK ja-lekcja4-w-rys1.pdf'''<br>
czyli <math>M(\mathcal{A}_{L})\sim M(L) </math>. <br>
Dla dowodu punktu 2 załóżmy, że język <math>\; L \;</math> jest rozpoznawalny.
Zatem
<center><math>L = \bigcup_{w \in L} [w]_\rho ,</math></center> gdzie <math>\; \rho \;</math> jest kongruencją o skończonym indeksie.
Z twierdzenia (patrz [[#twierdzenie_2_1|Twierdzenie 2.1.]]) wnioskujemy, że <math>\rho \subseteq P_L .</math> Oznacza to, że indeks relacji <math>\; P_L \;</math> jest niewiększy od indeksu <math>\; \rho, \;</math> a co za tym idzie, <math>\; M(L) = A^*/P_L \;</math> jest monoidem skończonym.
Dla dowodu implikacji w stronę przeciwną rozważmy epimorfizm
kanoniczny <center><math>k : A^* \longrightarrow A^*/P_L = M(L).</math></center> Pokażemy, że
spełnia on warunki z punktu 4. twierdzenia 1.2 (patrz [[Języki, automaty i obliczenia/Wykład 3: Automat skończenie stanowy#twierdzenie_1_2|twierdzenie 1.2.]]).  <math>M(L)
\;</math> jest skończony, więc pozostaje do wykazania
równość
<center><math>\; L = k^{-1}(k(L)). \;</math></center> W tym celu wystarczy oczywiście udowodnić inkluzję
<math>\; k^{-1}(k(L)) \subseteq L</math>. <br>
<center><math>\begin{array} {c}
v \in k^{-1}(k(L))\Rightarrow k(v) \in k(L)\Rightarrow\exists u \in L:k(v) = k(u) \in k(L)\Leftrightarrow\\
\Leftrightarrow \exists u \in L:[v]_{P_L} = [u]_{P_L}\Leftrightarrow\exists u \in L:v \in L\Leftrightarrow u\in L.\\
\end{array}
</math></center>
Czyli <math>v\in L</math> i <math>\; L = k^{-1}(k(L))</math>.
i tutaj twierdzenie jsadhfouvnhter zsdkjrvnhr SFj v
</td></tr></table>

Wersja z 13:37, 15 sie 2006

Dla zainteresowanych Twierdzenie 3.2.
Niech LA* będzie dowolnym językiem.
1. Dla dowolnego języka L𝒞(A*) monoid przejść automatu minimalnego 𝒜L jest izomorficzny z monoidem syntaktycznym M(L) języka L, czyli
M(𝒜L)M(L).
2. (tw. J.Myhill'a) Język LA* jest rozpoznawalny wtedy i tylko wtedy, gdy M(L) jest monoidem skończonym.
Dowód
Dla dowodu punktu 1 wykażemy, że
PL=Kerτ𝒜L,

gdzie zgodnie z definicją dla dowolnych w,uA*

τ𝒜L(w)([u]PLr)=f*([u]PLr,w)=[uw]PLr.
(u,w)Kerτ𝒜LvA*τ𝒜L(u)([v]PLr)=τ𝒜L(w)([v]PLr)[vu]PLr=[vw]PLrv,zA*vuzLvwzL[u]PL=[w]PL(u,v)PL.

Korzystamy teraz z twierdzenia o rozkładzie epimorfizmu, które w tym przypadku ma postać:

RYSUNEK ja-lekcja4-w-rys1.pdf

czyli M(𝒜L)M(L).
Dla dowodu punktu 2 załóżmy, że język L jest rozpoznawalny. Zatem

L=wL[w]ρ,
gdzie ρ jest kongruencją o skończonym indeksie.

Z twierdzenia (patrz Twierdzenie 2.1.) wnioskujemy, że ρPL. Oznacza to, że indeks relacji PL jest niewiększy od indeksu ρ, a co za tym idzie, M(L)=A*/PL jest monoidem skończonym.

Dla dowodu implikacji w stronę przeciwną rozważmy epimorfizm

kanoniczny
k:A*A*/PL=M(L).
Pokażemy, że

spełnia on warunki z punktu 4. twierdzenia 1.2 (patrz twierdzenie 1.2.). M(L) jest skończony, więc pozostaje do wykazania równość

L=k1(k(L)).
W tym celu wystarczy oczywiście udowodnić inkluzję

k1(k(L))L.

vk1(k(L))k(v)k(L)uL:k(v)=k(u)k(L)uL:[v]PL=[u]PLuL:vLuL.

Czyli vL i L=k1(k(L)). i tutaj twierdzenie jsadhfouvnhter zsdkjrvnhr SFj v