Biografia Maurolico, Francesco: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''Francesco Maurolico (łac. Franciscus Maurolycus) (1494-1575)''' – włoski matematyk i astronom. | '''Francesco Maurolico (łac. Franciscus Maurolycus) (1494-1575)''' – włoski matematyk i astronom. | ||
Jego wieloletnia praca przyczyniła się do rozwoju takich gałęzi nauk | Jego wieloletnia praca przyczyniła się do rozwoju takich gałęzi nauk jak: geometria, optyka, mechanika, muzyka czy astronomia. Urodzony w Mesynie, wywodził się z greckiej rodziny, która osiedliła się na Sycylii po upadku Konstantynopola w 1453. Jego ojciec, Antonio Maurolico, był w Konstantynopolu lekarzem, a w Mesynie piastował stanowisko mincmistrza miasta. | ||
[[grafika:Maurolico-kosmografia.jpg|thumb|150px|''Cosmographia'' (1543) posłużyła Jeanowi Piccardowi lata później w pomiarze południka|right]] | [[grafika:Maurolico-kosmografia.jpg|thumb|150px|''Cosmographia'' (1543) posłużyła Jeanowi Piccardowi lata później w pomiarze południka|right]] | ||
W 1521 | Maurolico otrzymał solidne wykształcenie. W 1521 przyjął święcenia kapłańskie, a w 1550 wstąpił do zakonu Benedyktynów, osiadając w Monastero di Santa Maria del Parto a Castelbuono. Dwa lata później został wyświęcony na opata Cattedrale San Nicolò di Messina. Maurolico poszedł w ślady swego ojca zostając mincmistrzem Mesyny. Przez pewien czas zajmował się również utrzymaniem fortyfikacji miasta w imieniu cesarza rzymsko-niemieckiego Karola V, a także pracował jako nauczyciel synów Juana de Vegi, namiestnika Karola na Sycylii. Maurolico, będąc przez ten czas pod patronatem wielu bogatych i wpływowych osób, w latach 1548-40 przebywał na zamku Pollina na Sycylii, jako gość tamtejszego markiza, gdzie przystosował jedną z wież do prowadzenia badań astronomicznych. Jego długoletnie obserwacje nieba doprowadziły m.in. w 1572 do odnotowania supernowej, która pojawiła się w gwiazdozbiorze Kasjopei. W 1569 Maurolico został wyznaczony na stanowisko profesora Uniwersytetu w Mesynie. | ||
Wiele spośród dzieł Maurolico zawiera nowatorskie, jak na ówczesne czasy, elementy i pokazuje szeroki wachlarz zainteresowań tego uczonego. Praca ''Photismi de lumine et umbra'' skończona w 1521, a wydana pośmiertnie w 1611, dotyczy problemu załamania światła oraz próbuje wytłumaczyć zjawisko tęczy. Rozprawa z 1575 ''Arithmeticorum libri duo'' zawiera pierwszy znany dowód przeprowadzony za pomocą indukcji matematycznej. W tym samym roku, w ''Opuscola mathematica'', Maurolico podjał próbę obliczenia środka ciężkości różnych ciał. Jego, zlecona przez senat Mesyny, praca ''Sicanicarum rerum compendium'' (1553) przedstawia historię Sycylii, w którą zostały wplecione fakty autobiograficzne autora. Z kolei metodologia pomiarów Ziemi, opublikowana w dziele ''Cosmographia'' (1543), posłużyła Jeanowi Piccardowi w pomiarze południka. Maurolico jest ponadto autorem wielu tłumaczeń tekstów starożytnych, autorstwa m.in. Euklidesa czy Archimedesa. | |||
Wersja z 16:22, 14 gru 2006
Francesco Maurolico (łac. Franciscus Maurolycus) (1494-1575) – włoski matematyk i astronom.
Jego wieloletnia praca przyczyniła się do rozwoju takich gałęzi nauk jak: geometria, optyka, mechanika, muzyka czy astronomia. Urodzony w Mesynie, wywodził się z greckiej rodziny, która osiedliła się na Sycylii po upadku Konstantynopola w 1453. Jego ojciec, Antonio Maurolico, był w Konstantynopolu lekarzem, a w Mesynie piastował stanowisko mincmistrza miasta.
Maurolico otrzymał solidne wykształcenie. W 1521 przyjął święcenia kapłańskie, a w 1550 wstąpił do zakonu Benedyktynów, osiadając w Monastero di Santa Maria del Parto a Castelbuono. Dwa lata później został wyświęcony na opata Cattedrale San Nicolò di Messina. Maurolico poszedł w ślady swego ojca zostając mincmistrzem Mesyny. Przez pewien czas zajmował się również utrzymaniem fortyfikacji miasta w imieniu cesarza rzymsko-niemieckiego Karola V, a także pracował jako nauczyciel synów Juana de Vegi, namiestnika Karola na Sycylii. Maurolico, będąc przez ten czas pod patronatem wielu bogatych i wpływowych osób, w latach 1548-40 przebywał na zamku Pollina na Sycylii, jako gość tamtejszego markiza, gdzie przystosował jedną z wież do prowadzenia badań astronomicznych. Jego długoletnie obserwacje nieba doprowadziły m.in. w 1572 do odnotowania supernowej, która pojawiła się w gwiazdozbiorze Kasjopei. W 1569 Maurolico został wyznaczony na stanowisko profesora Uniwersytetu w Mesynie.
Wiele spośród dzieł Maurolico zawiera nowatorskie, jak na ówczesne czasy, elementy i pokazuje szeroki wachlarz zainteresowań tego uczonego. Praca Photismi de lumine et umbra skończona w 1521, a wydana pośmiertnie w 1611, dotyczy problemu załamania światła oraz próbuje wytłumaczyć zjawisko tęczy. Rozprawa z 1575 Arithmeticorum libri duo zawiera pierwszy znany dowód przeprowadzony za pomocą indukcji matematycznej. W tym samym roku, w Opuscola mathematica, Maurolico podjał próbę obliczenia środka ciężkości różnych ciał. Jego, zlecona przez senat Mesyny, praca Sicanicarum rerum compendium (1553) przedstawia historię Sycylii, w którą zostały wplecione fakty autobiograficzne autora. Z kolei metodologia pomiarów Ziemi, opublikowana w dziele Cosmographia (1543), posłużyła Jeanowi Piccardowi w pomiarze południka. Maurolico jest ponadto autorem wielu tłumaczeń tekstów starożytnych, autorstwa m.in. Euklidesa czy Archimedesa.
