Analiza matematyczna 1/Wykład 1: Zbiory liczbowe: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Gracja (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Gracja (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
<table width=100% border="1" cellpadding="5" cellspacing="30">
<table width=100% border="1" cellpadding="5" cellspacing="20">
<tr style="background-color:#ABCDEF;"><td><span style="font-variant:small-caps">Twierdzenie 3.2.</span>
<tr style="background-color:#ABCDEF;"><td><span style="font-variant:small-caps">Twierdzenie 3.2.</span>
<tr><td>Niech <math>L\subset A^{*} </math> będzie dowolnym językiem.
<tr><td>Niech <math>L\subset A^{*} </math> będzie dowolnym językiem.

Wersja z 13:12, 15 sie 2006

Twierdzenie 3.2.
Niech LA* będzie dowolnym językiem.
1. Dla dowolnego języka L𝒞(A*) monoid przejść automatu minimalnego 𝒜L jest izomorficzny z monoidem syntaktycznym M(L) języka L, czyli
M(𝒜L)M(L).
2. (tw. J.Myhill'a) Język LA* jest rozpoznawalny wtedy i tylko wtedy, gdy M(L) jest monoidem skończonym.
Dowód
Dla dowodu punktu 1 wykażemy, że
PL=Kerτ𝒜L,

gdzie zgodnie z definicją dla dowolnych w,uA*

τ𝒜L(w)([u]PLr)=f*([u]PLr,w)=[uw]PLr.
(u,w)Kerτ𝒜LvA*τ𝒜L(u)([v]PLr)=τ𝒜L(w)([v]PLr)[vu]PLr=[vw]PLrv,zA*vuzLvwzL[u]PL=[w]PL(u,v)PL.

Korzystamy teraz z twierdzenia o rozkładzie epimorfizmu, które w tym przypadku ma postać:

RYSUNEK ja-lekcja4-w-rys1.pdf

czyli M(𝒜L)M(L).
Dla dowodu punktu 2 załóżmy, że język L jest rozpoznawalny. Zatem

L=wL[w]ρ,
gdzie ρ jest kongruencją o skończonym indeksie.

Z twierdzenia (patrz Twierdzenie 2.1.) wnioskujemy, że ρPL. Oznacza to, że indeks relacji PL jest niewiększy od indeksu ρ, a co za tym idzie, M(L)=A*/PL jest monoidem skończonym.

Dla dowodu implikacji w stronę przeciwną rozważmy epimorfizm

kanoniczny
k:A*A*/PL=M(L).
Pokażemy, że

spełnia on warunki z punktu 4. twierdzenia 1.2 (patrz twierdzenie 1.2.). M(L) jest skończony, więc pozostaje do wykazania równość

L=k1(k(L)).
W tym celu wystarczy oczywiście udowodnić inkluzję

k1(k(L))L.

vk1(k(L))k(v)k(L)uL:k(v)=k(u)k(L)uL:[v]PL=[u]PLuL:vLuL.

Czyli vL i L=k1(k(L)). i tutaj twierdzenie jsadhfouvnhter zsdkjrvnhr SFj v