SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-Slajd11: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Zjawiskiem związanym z podziałem i przydziałem pamięci jest fragmentacja. Pod pojęciem fragmentacji kryją się dwa osobne zjawiska określane jako ''fragmentacja'' ''zewnętrzna'' i ''fragmentacja'' ''wewnętrzna'' . Fragmentacja wewnętrzna dotyczy niewykorzystania pamięci wewnątrz przydzielonego bloku i najczęściej jest skutkiem operowania przez system większymi jednostkami, niż dokładność specyfikacji potrzeb ze strony aplikacji lub jądra systemu. Ten rodzaj fragmentacji jest charakterystyczny dla systemów z podziałem stałym. | Zjawiskiem związanym z podziałem i przydziałem pamięci jest fragmentacja. Pod pojęciem fragmentacji kryją się dwa osobne zjawiska określane jako ''fragmentacja'' ''zewnętrzna'' i ''fragmentacja'' ''wewnętrzna'' . Fragmentacja wewnętrzna dotyczy niewykorzystania pamięci wewnątrz przydzielonego bloku i najczęściej jest skutkiem operowania przez system większymi jednostkami, niż dokładność specyfikacji potrzeb ze strony aplikacji lub jądra systemu. Ten rodzaj fragmentacji jest charakterystyczny dla systemów z podziałem stałym. | ||
Fragmentacja zewnętrzna oznacza podział na osobne części. Problem fragmentacji zewnętrznej ujawnia się najczęściej w zarządzaniu wolną przestrzenią. W niektórych podejściach do zarządzania pamięcią (np. w stronicowaniu) można też go odnieść do obszarów pamięci przydzielonych procesom. Pofragmentowanie wolnej przestrzeni bierze się stąd, że przydzielane są kolejne fragmenty pamięci, a następnie część z nich jest zwalniana, a część pozostaje | Fragmentacja zewnętrzna oznacza podział na osobne części. Problem fragmentacji zewnętrznej ujawnia się najczęściej w zarządzaniu wolną przestrzenią. W niektórych podejściach do zarządzania pamięcią (np. w stronicowaniu) można też go odnieść do obszarów pamięci przydzielonych procesom. Pofragmentowanie wolnej przestrzeni bierze się stąd, że przydzielane są kolejne fragmenty pamięci, a następnie część z nich jest zwalniana, a część pozostaje zajęta. | ||
[[SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-Slajd10 | << Poprzedni slajd]] | [[SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-toc|Spis treści ]] | [[SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-Slajd12 | Następny slajd >>]] | [[SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-Slajd10 | << Poprzedni slajd]] | [[SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-toc|Spis treści ]] | [[SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-Slajd12 | Następny slajd >>]] | ||
Aktualna wersja na dzień 21:31, 18 wrz 2006
Fragmentacja
Zjawiskiem związanym z podziałem i przydziałem pamięci jest fragmentacja. Pod pojęciem fragmentacji kryją się dwa osobne zjawiska określane jako fragmentacja zewnętrzna i fragmentacja wewnętrzna . Fragmentacja wewnętrzna dotyczy niewykorzystania pamięci wewnątrz przydzielonego bloku i najczęściej jest skutkiem operowania przez system większymi jednostkami, niż dokładność specyfikacji potrzeb ze strony aplikacji lub jądra systemu. Ten rodzaj fragmentacji jest charakterystyczny dla systemów z podziałem stałym.
Fragmentacja zewnętrzna oznacza podział na osobne części. Problem fragmentacji zewnętrznej ujawnia się najczęściej w zarządzaniu wolną przestrzenią. W niektórych podejściach do zarządzania pamięcią (np. w stronicowaniu) można też go odnieść do obszarów pamięci przydzielonych procesom. Pofragmentowanie wolnej przestrzeni bierze się stąd, że przydzielane są kolejne fragmenty pamięci, a następnie część z nich jest zwalniana, a część pozostaje zajęta.
