SOP wyk nr 4-Slajd24: Różnice pomiędzy wersjami
zmiana tytułu |
uzupełnienie brakujących słów |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Metoda bloków bliźniaczych (ang. buddy) polega sukcesywnym dzieleniu dostępnego obszaru pamięci na połowy i przydziale najlepiej dopasowanego bloku, którego rozmiar jest potęgą przy podstawie 2. Jest przy tym ustalony minimalny rozmiar przydzielanego bloku (wykładnik ''L'' ). | Metoda bloków bliźniaczych (ang. buddy) polega na sukcesywnym dzieleniu dostępnego obszaru pamięci na połowy i przydziale najlepiej dopasowanego bloku, którego rozmiar jest potęgą przy podstawie 2. Jest przy tym ustalony minimalny rozmiar przydzielanego bloku (wykładnik ''L'' ). | ||
Jest to metoda pośrednia pomiędzy przydziałem stałym a dynamicznym. Rozmiar partycji nie jest ustalony odgórnie, ale możliwość dopasowania go do żądanej wielkości jest ograniczona. Najmniej korzystny przypadek ma miejsce, gdy wielkość żądanego obszaru jest trochę większa niż potęga dwójki, gdyż prawie połowa przydzielonego bloku pozostaje niewykorzystana (fragmentacja wewnętrzna). | Jest to metoda pośrednia pomiędzy przydziałem stałym a dynamicznym. Rozmiar partycji nie jest ustalony odgórnie, ale możliwość dopasowania go do żądanej wielkości jest ograniczona. Najmniej korzystny przypadek ma miejsce, gdy wielkość żądanego obszaru jest trochę większa niż potęga dwójki, gdyż prawie połowa przydzielonego bloku pozostaje niewykorzystana (fragmentacja wewnętrzna). | ||
Takie podejście ułatwia jednak zarządzanie, gdyż przyspiesza wyszukiwanie odpowiedniego bloku. Wolne bloki o danym rozmiarze identyfikowane poprzez listę, której czoło znajduje się w tablicy. Indeks tablicy odpowiada wykładnikowi potęgi dwójki, określającej rozmiar bloku. | Takie podejście ułatwia jednak zarządzanie, gdyż przyspiesza wyszukiwanie odpowiedniego bloku. Wolne bloki o danym rozmiarze identyfikowane są poprzez listę, której czoło znajduje się w tablicy. Indeks tablicy odpowiada wykładnikowi potęgi dwójki, określającej rozmiar bloku. | ||
Metoda bloków bliźniaczych stosowana jest w systemie Linux, przede wszystkim na wewnętrzne potrzeby jądra. Również podczas przydziału stron pamięci dla procesów zarządca stara się je grupować i w przypadku większych żądań przydzielać ciąg stron o kolejnych numerach, stanowiących bliźniaczy blok. | Metoda bloków bliźniaczych stosowana jest w systemie Linux, przede wszystkim na wewnętrzne potrzeby jądra. Również podczas przydziału stron pamięci dla procesów zarządca stara się je grupować i w przypadku większych żądań przydzielać ciąg stron o kolejnych numerach, stanowiących bliźniaczy blok. | ||
Aktualna wersja na dzień 19:35, 31 sie 2006
System bloków bliźniaczych
Metoda bloków bliźniaczych (ang. buddy) polega na sukcesywnym dzieleniu dostępnego obszaru pamięci na połowy i przydziale najlepiej dopasowanego bloku, którego rozmiar jest potęgą przy podstawie 2. Jest przy tym ustalony minimalny rozmiar przydzielanego bloku (wykładnik L ).
Jest to metoda pośrednia pomiędzy przydziałem stałym a dynamicznym. Rozmiar partycji nie jest ustalony odgórnie, ale możliwość dopasowania go do żądanej wielkości jest ograniczona. Najmniej korzystny przypadek ma miejsce, gdy wielkość żądanego obszaru jest trochę większa niż potęga dwójki, gdyż prawie połowa przydzielonego bloku pozostaje niewykorzystana (fragmentacja wewnętrzna).
Takie podejście ułatwia jednak zarządzanie, gdyż przyspiesza wyszukiwanie odpowiedniego bloku. Wolne bloki o danym rozmiarze identyfikowane są poprzez listę, której czoło znajduje się w tablicy. Indeks tablicy odpowiada wykładnikowi potęgi dwójki, określającej rozmiar bloku.
Metoda bloków bliźniaczych stosowana jest w systemie Linux, przede wszystkim na wewnętrzne potrzeby jądra. Również podczas przydziału stron pamięci dla procesów zarządca stara się je grupować i w przypadku większych żądań przydzielać ciąg stron o kolejnych numerach, stanowiących bliźniaczy blok.
