Biografia Weierstrass, Karl: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 7 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''Karl Weierstrass (1815-1897)''' – niemiecki matematyk. | '''Karl Weierstrass (1815-1897)''' – niemiecki matematyk. | ||
Weierstrass był jednym z twórców nowoczesnych ścisłych metod matematycznych. Publikował ważne prace z dziedziny geometrii różniczkowej, rachunku wariacyjnego, analizy matematycznej. W swej działalności naukowej Weierstrass zajmował się ponadto m.in. teorią funkcji analitycznych, opartą na szeregach potęgowych oraz algebrze liniowej. Teorię funkcji zmiennej zespolonej rozwinął Weierstrass do tego stopnia, że dał tej dziedzinie właściwie zupełnie nowe podstawy. Znane jest jego kluczowe twierdzenie o jednostajnej zbieżności szeregów funkcyjnych. Weierstrass był zwolennikiem tzw. arytmetyzacji algebry, tzn. wyłączania geometrii ze wszystkich dowodów z algebry. Początkowo bardzo usilnie starał się ją urzeczywistnić, ale z upływem czasu zalecenie to częściowo porzucił. Weierstrass nigdy nie starał się sam znaleźć zastosowania dla swych odkryć w mechanice. Prace te zlecał swoim uczniom i współpracownikom, m.in. Kowalewskiej, Schwarzowi, Mittag-Lefflerowi. | |||
Po ukończeniu nauki w Gymnasium Theodorianum w Paderborn, Weierstrass studiował najpierw na uniwersytecie w Bonn prawo i ekonomię (1834-38), a następnie, na uniwersytecie w Münster, matematykę i fizykę (1838-40), które bardziej odpowiadały jego upodobaniom. Pracował następnie przez pewien czas jako nauczyciel w gimnazjach w Münster, w gminie Deutsch-Krone i, od roku 1848, w Braniewie. Po tym jak jego publikacje matematyczne spotkały się z uznaniem w świecie specjalistów w tej dziedzinie, Weierstrass uzyskał stanowisko profesora Uniwersytetu Berlińskiego. [[grafika:Weierstrass-grób.jpg|thumb|200px|Grób Weierstrassa w Berlinie|right]]W 40. roku życia Weierstrass otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Wtedy dopiero osiedlił się na stałe w Berlinie, gdzie rozpoczął nieprzerwaną pracę na uniwersytecie, trwającą ponad 30 lat. W 1861 r. sformułował przykład funkcji ciągłej nie mającej pochodnej w żadnym punkcie. Po 8 latach intensywnej działalności Weierstrass otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. | |||
[[grafika:Weierstrass-grób.jpg|thumb|200px|Grób Weierstrassa w Berlinie|right]] | |||
Jego wykłady cieszyły się niesłychaną popularnością, był bowiem cenionym przez studentów wykładowcą. Pochłonięty całkowicie pracą naukową Weierstrass nie opublikował nigdzie | Jego wykłady cieszyły się niesłychaną popularnością, był bowiem cenionym przez studentów wykładowcą. Pochłonięty całkowicie pracą naukową, Weierstrass nie opublikował nigdzie zdecydowanej większości swoich osiągnięć. Pierwsze swe prace oddał do druku dopiero w 1895 r., tj. po 54 latach od napisania pierwszej swej pracy z zakresu funkcji eliptycznych, którą tak wysoko ocenił prof. Gudermann. Z tego powodu też wiele twierdzeń udowodnionych przez Weierstrassa odkryto ponownie w latach późniejszych, a większość jego prac została wydana dopiero po jego śmierci. | ||
Weierstrass był nauczycielem takich matematyków jak: Georg Cantor, Georg Ferdinand Frobenius, Otto Hölder, Adolf Hurwitz, Felix Klein, Marius Sophus Lie, Hermann Minkowski i Zofia Kowalewska. Był członkiem Akademii Nauk w Berlinie i francuskiej Akademii Nauk. | |||
---- | |||
''Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego'' | |||
Aktualna wersja na dzień 21:38, 16 gru 2006
Karl Weierstrass (1815-1897) – niemiecki matematyk.
Weierstrass był jednym z twórców nowoczesnych ścisłych metod matematycznych. Publikował ważne prace z dziedziny geometrii różniczkowej, rachunku wariacyjnego, analizy matematycznej. W swej działalności naukowej Weierstrass zajmował się ponadto m.in. teorią funkcji analitycznych, opartą na szeregach potęgowych oraz algebrze liniowej. Teorię funkcji zmiennej zespolonej rozwinął Weierstrass do tego stopnia, że dał tej dziedzinie właściwie zupełnie nowe podstawy. Znane jest jego kluczowe twierdzenie o jednostajnej zbieżności szeregów funkcyjnych. Weierstrass był zwolennikiem tzw. arytmetyzacji algebry, tzn. wyłączania geometrii ze wszystkich dowodów z algebry. Początkowo bardzo usilnie starał się ją urzeczywistnić, ale z upływem czasu zalecenie to częściowo porzucił. Weierstrass nigdy nie starał się sam znaleźć zastosowania dla swych odkryć w mechanice. Prace te zlecał swoim uczniom i współpracownikom, m.in. Kowalewskiej, Schwarzowi, Mittag-Lefflerowi.
Po ukończeniu nauki w Gymnasium Theodorianum w Paderborn, Weierstrass studiował najpierw na uniwersytecie w Bonn prawo i ekonomię (1834-38), a następnie, na uniwersytecie w Münster, matematykę i fizykę (1838-40), które bardziej odpowiadały jego upodobaniom. Pracował następnie przez pewien czas jako nauczyciel w gimnazjach w Münster, w gminie Deutsch-Krone i, od roku 1848, w Braniewie. Po tym jak jego publikacje matematyczne spotkały się z uznaniem w świecie specjalistów w tej dziedzinie, Weierstrass uzyskał stanowisko profesora Uniwersytetu Berlińskiego.
W 40. roku życia Weierstrass otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Wtedy dopiero osiedlił się na stałe w Berlinie, gdzie rozpoczął nieprzerwaną pracę na uniwersytecie, trwającą ponad 30 lat. W 1861 r. sformułował przykład funkcji ciągłej nie mającej pochodnej w żadnym punkcie. Po 8 latach intensywnej działalności Weierstrass otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Jego wykłady cieszyły się niesłychaną popularnością, był bowiem cenionym przez studentów wykładowcą. Pochłonięty całkowicie pracą naukową, Weierstrass nie opublikował nigdzie zdecydowanej większości swoich osiągnięć. Pierwsze swe prace oddał do druku dopiero w 1895 r., tj. po 54 latach od napisania pierwszej swej pracy z zakresu funkcji eliptycznych, którą tak wysoko ocenił prof. Gudermann. Z tego powodu też wiele twierdzeń udowodnionych przez Weierstrassa odkryto ponownie w latach późniejszych, a większość jego prac została wydana dopiero po jego śmierci.
Weierstrass był nauczycielem takich matematyków jak: Georg Cantor, Georg Ferdinand Frobenius, Otto Hölder, Adolf Hurwitz, Felix Klein, Marius Sophus Lie, Hermann Minkowski i Zofia Kowalewska. Był członkiem Akademii Nauk w Berlinie i francuskiej Akademii Nauk.
Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego
