Biografia Maclaurin, Colin: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 4 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''Colin Maclaurin (1698-1746)''' – matematyk szkocki. | '''Colin Maclaurin (1698-1746)''' – matematyk szkocki. | ||
Prace Maclaurina dotyczyły analizy matematycznej. Zajmował się on także zbieżnością szeregów i teorią potencjału oraz podał teorię krzywych II i III stopnia. Badając teorię pływów stworzył tzw. elipsoidę Maclaurina. Maclaurin starał się wprowadzić metody geometryczne starożytnych Greków, m.in. Archimedesa, do obliczeń Newtona. W swojej pracy ''Treatise of fluxions'' Maclaurin użył szczególnego przypadku szeregu Taylora, który później został nazwany jego nazwiskiem, i za który jest najczęściej pamiętany. Szereg Maclaurina nie jest odkryciem zupełnie niezależnym, a jedynie częścią składową większej pracy Taylora, co Maclaurin wielokrotnie podkreślał. Innym osiągnięciem Maclaurina, nie noszącym jednak jego nazwiska, jest kryterium całkowe zbieżności szeregów nieskończonych. [[grafika:Maclaurin-Newton.jpg|thumb|200px|''Account of Newton's Discoveries'' (1750) to hołd złożony przez Maclaurina swojemu nauczycielowi|right]]''Treatise of fluxions'' nie jest jednak pracą opartą wyłącznie na wnikliwych kalkulacjach, gdyż Maclaurin postarał się o wzbogacenie wyliczeń wieloma przykładami. Jako ilustrację zastosowania swojej metody, badał na przykład wzajemne przyciąganie dwu obracających się elipsoid. | |||
Maclaurin starał się wprowadzić metody geometryczne starożytnych Greków, m.in. Archimedesa, do obliczeń Newtona. W swojej pracy ''Treatise of fluxions'' Maclaurin | |||
Maclaurin zasłynął już w młodości jako jeden z najzdolniejszych uczniów Izaaka Newtona. Edukację na poziomie uniwersyteckim rozpoczął w wieku zaledwie 11 lat na Uniwersytecie w Edynburgu, gdzie już trzy lata później osiągnął pierwszy stopień naukowy. W 1717 r. został profesorem matematyki na Uniwersytecie w Aberdeen. W 1725 r., po rekomendacji Newtona, objął posadę zastępcy katedry matematyki w Edynburgu. W 1745 r. przeciwstawił się rebelii jakobitów i, po obronie Edynburga, był zmuszony do ucieczki do Yorku. | |||
Najważniejsze prace Maclaurina to: ''Geometria Organica'' (1720), ''De Linearum Geometricarum Proprietatibus'' (1720), ''Treatise on Fluxions'' (1742), ''Treatise on Algebra'' (1748) oraz ''Account of Newton's Discoveries'' (1750). Większość dzieł została wydana dopiero pośmiertnie (jeden z jego traktatów został opublikowany dopiero w 1996). | |||
Wyrazem uzania osiągnięć było przyjęcie Maclaurina do Royal Society. Jego nazwiskiem nazwano także jeden z kraterów na Księżycu. | |||
---- | |||
''Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego'' | |||
Aktualna wersja na dzień 22:07, 16 gru 2006
Colin Maclaurin (1698-1746) – matematyk szkocki.
Prace Maclaurina dotyczyły analizy matematycznej. Zajmował się on także zbieżnością szeregów i teorią potencjału oraz podał teorię krzywych II i III stopnia. Badając teorię pływów stworzył tzw. elipsoidę Maclaurina. Maclaurin starał się wprowadzić metody geometryczne starożytnych Greków, m.in. Archimedesa, do obliczeń Newtona. W swojej pracy Treatise of fluxions Maclaurin użył szczególnego przypadku szeregu Taylora, który później został nazwany jego nazwiskiem, i za który jest najczęściej pamiętany. Szereg Maclaurina nie jest odkryciem zupełnie niezależnym, a jedynie częścią składową większej pracy Taylora, co Maclaurin wielokrotnie podkreślał. Innym osiągnięciem Maclaurina, nie noszącym jednak jego nazwiska, jest kryterium całkowe zbieżności szeregów nieskończonych.
Treatise of fluxions nie jest jednak pracą opartą wyłącznie na wnikliwych kalkulacjach, gdyż Maclaurin postarał się o wzbogacenie wyliczeń wieloma przykładami. Jako ilustrację zastosowania swojej metody, badał na przykład wzajemne przyciąganie dwu obracających się elipsoid.
Maclaurin zasłynął już w młodości jako jeden z najzdolniejszych uczniów Izaaka Newtona. Edukację na poziomie uniwersyteckim rozpoczął w wieku zaledwie 11 lat na Uniwersytecie w Edynburgu, gdzie już trzy lata później osiągnął pierwszy stopień naukowy. W 1717 r. został profesorem matematyki na Uniwersytecie w Aberdeen. W 1725 r., po rekomendacji Newtona, objął posadę zastępcy katedry matematyki w Edynburgu. W 1745 r. przeciwstawił się rebelii jakobitów i, po obronie Edynburga, był zmuszony do ucieczki do Yorku.
Najważniejsze prace Maclaurina to: Geometria Organica (1720), De Linearum Geometricarum Proprietatibus (1720), Treatise on Fluxions (1742), Treatise on Algebra (1748) oraz Account of Newton's Discoveries (1750). Większość dzieł została wydana dopiero pośmiertnie (jeden z jego traktatów został opublikowany dopiero w 1996).
Wyrazem uzania osiągnięć było przyjęcie Maclaurina do Royal Society. Jego nazwiskiem nazwano także jeden z kraterów na Księżycu.
Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego
