Biografia Knaster, Bronisław: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''Bronisław Knaster (1893-1980)''' – polski matematyk. | '''Bronisław Knaster (1893-1980)''' – polski matematyk. | ||
Prace Knastera z zakresu topologii stanowią główną część jego dorobku naukowego. Dotyczyły one trzech zasadniczych tematów: pojęć continuów (czyli przestrzeni metrycznych zwartych i spójnych), zbiorów spójnych i odwzorowań ciągłych. Wiele wyników Knastera w innych działach matematyki, mających podstawowe znaczenie, weszło do monografii tych działów, m.in. do monografii Birkhoffa z teorii krat, monografii Sierpińskiego z teorii zbiorów, monografii Aczela z teorii równań funkcyjnych. | |||
[[grafika:Knaster-Fundamenta.jpg|thumb|100px|Pierwszy tom ''Fundamenta Mathematicae'', 1920|right]] | |||
Studia medyczne i biologiczne odbywał w Paryżu w latach 1910-1914. Po otwarciu Uniwersytetu Warszawskiego w 1915 r. rozpoczął na nim studia matematyczne, ukończone doktoratem w 1923 r. Dwa lata później habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, następnie wykładał na nim, z przerwami, w latach 1933-1934, prowadząc równolegle cykl wykładów w Pradze, Brnie i Wiedniu. Zainteresowania naukowe Knastera były ściśle związane z dziedziną uprawianą przez zespół młodych matematyków, twórców polskiej szkoły matematycznej. Był członkiem komitetu redakcyjnego i współautorem Monografii Matematycznych (powstałych w 1931 r.), najpoważniejszego wydawnictwa dzieł polskich matematyków. W latach 1939-41 i 1944-45 Knaster był profesorem Uniwersytetu we Lwowie. Po drugiej wojnie światowej na krótko znalazł się w Krakowie, wraz z innymi pozostałymi przy życiu matematykami polskimi. Dzięki wytrawnej znajomości przez Knastera spraw wydawniczych i drukarskich, już bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej możliwe były dalsze publikacje. Knaster czuwał nad wydaniem w 1945 r. pierwszego po wojnie XXXIII tomu ''Fundamenta Mathematicae'', który stał się symbolem odradzającej się matematyki polskiej. Jesienią 1945 r. Knaster objął we Wrocławiu jedną z czterech katedr na, wspólnym dla powstającego uniwersytetu i politechniki, Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii (późniejsza Katedra Geometrii). Knaster uczestniczył także w organizowaniu ogólnopolskiego Państwowego Instytutu Matematycznego (późniejszego Instytutu Matematycznego PAN), w którym objął kierownictwo wrocławskiej grupy Działu Topologii. | |||
W 1922 r. Knaster opublikował konstrukcję tak zwanego continuum dziedzicznie nierozkładalnego, czyli takiego, które samo, wraz ze wszystkimi continuami w nim zawartymi, jest nierozkładalne, tzn. nie daje się rozłożyć na sumę dwóch continuów różnych od całości. Nazwano je później krzywą Knastera lub pseudołukiem. Stało się to punktem wyjścia wielu badań i dalszych konstrukcji, tak polskich, jak i obcych topologów. | |||
Także w teorii zbiorów spójnych prace Knastera | Także w teorii zbiorów spójnych prace Knastera miały decydujące znaczenie. W 1921 r., wspólnie z Kuratowskim, sformułował wszechstronną i precyzyjną teorie tych zbiorów. Podał i tutaj konstrukcje paradoksalnych przykładów zbiorów spójnych, tzw. „zbiorów dwuspójnych” (czyli zbiorów spójnych, nie dających się rozłożyć na sumę dwóch rozłączonych zbiorów spójnych niejednopunktowych). Knaster prowadził także ciekawe pojęcie „zamocowania rozkładu”. | ||
---- | |||
''Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego'' | |||
Aktualna wersja na dzień 18:40, 15 gru 2006
Bronisław Knaster (1893-1980) – polski matematyk.
Prace Knastera z zakresu topologii stanowią główną część jego dorobku naukowego. Dotyczyły one trzech zasadniczych tematów: pojęć continuów (czyli przestrzeni metrycznych zwartych i spójnych), zbiorów spójnych i odwzorowań ciągłych. Wiele wyników Knastera w innych działach matematyki, mających podstawowe znaczenie, weszło do monografii tych działów, m.in. do monografii Birkhoffa z teorii krat, monografii Sierpińskiego z teorii zbiorów, monografii Aczela z teorii równań funkcyjnych.
Studia medyczne i biologiczne odbywał w Paryżu w latach 1910-1914. Po otwarciu Uniwersytetu Warszawskiego w 1915 r. rozpoczął na nim studia matematyczne, ukończone doktoratem w 1923 r. Dwa lata później habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, następnie wykładał na nim, z przerwami, w latach 1933-1934, prowadząc równolegle cykl wykładów w Pradze, Brnie i Wiedniu. Zainteresowania naukowe Knastera były ściśle związane z dziedziną uprawianą przez zespół młodych matematyków, twórców polskiej szkoły matematycznej. Był członkiem komitetu redakcyjnego i współautorem Monografii Matematycznych (powstałych w 1931 r.), najpoważniejszego wydawnictwa dzieł polskich matematyków. W latach 1939-41 i 1944-45 Knaster był profesorem Uniwersytetu we Lwowie. Po drugiej wojnie światowej na krótko znalazł się w Krakowie, wraz z innymi pozostałymi przy życiu matematykami polskimi. Dzięki wytrawnej znajomości przez Knastera spraw wydawniczych i drukarskich, już bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej możliwe były dalsze publikacje. Knaster czuwał nad wydaniem w 1945 r. pierwszego po wojnie XXXIII tomu Fundamenta Mathematicae, który stał się symbolem odradzającej się matematyki polskiej. Jesienią 1945 r. Knaster objął we Wrocławiu jedną z czterech katedr na, wspólnym dla powstającego uniwersytetu i politechniki, Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii (późniejsza Katedra Geometrii). Knaster uczestniczył także w organizowaniu ogólnopolskiego Państwowego Instytutu Matematycznego (późniejszego Instytutu Matematycznego PAN), w którym objął kierownictwo wrocławskiej grupy Działu Topologii.
W 1922 r. Knaster opublikował konstrukcję tak zwanego continuum dziedzicznie nierozkładalnego, czyli takiego, które samo, wraz ze wszystkimi continuami w nim zawartymi, jest nierozkładalne, tzn. nie daje się rozłożyć na sumę dwóch continuów różnych od całości. Nazwano je później krzywą Knastera lub pseudołukiem. Stało się to punktem wyjścia wielu badań i dalszych konstrukcji, tak polskich, jak i obcych topologów.
Także w teorii zbiorów spójnych prace Knastera miały decydujące znaczenie. W 1921 r., wspólnie z Kuratowskim, sformułował wszechstronną i precyzyjną teorie tych zbiorów. Podał i tutaj konstrukcje paradoksalnych przykładów zbiorów spójnych, tzw. „zbiorów dwuspójnych” (czyli zbiorów spójnych, nie dających się rozłożyć na sumę dwóch rozłączonych zbiorów spójnych niejednopunktowych). Knaster prowadził także ciekawe pojęcie „zamocowania rozkładu”.
Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego
