SOP wyk nr 5-Slajd29: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
drobne zmiany treści opisu |
||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Przedstawione definicje — zbioru roboczego oraz okna zbioru roboczego — oznaczają właściwie to samo. Pierwsza definiuje zbiór roboczy w oparciu o pojęcie okna, a druga definiuje okno w oparciu o pojęcie zbioru roboczego. Z punktu widzenia strony, pozostaje ona w zbiorze roboczym tak długo, jak długo ostatnie odniesienie do niej pozostaje w bieżącym oknie. Oznacza to, że od momentu ostatniego zaadresowania strony, pozostaje ona w zbiorze roboczym przez ''τ'' odniesień. | |||
Ogólna (teoretyczna) koncepcja zbioru roboczego polega utrzymywaniu takiego zbioru dla każdego procesu. Strony, należące do zbioru roboczego, pozostawiane są w pamięci, natomiast ramki stron spoza zbioru roboczego są zwalniane. Zapotrzebowanie na ramki w systemie jest sumą zbiorów roboczych wszystkich procesów. Jeśli liczba ta jest większa niż dostępna liczba ramek, może dojść do szamotania. Zadaniem zarządcy pamięci jest wówczas przeniesienie całego obrazu któregoś z procesów w obszar wymiany i odzyskanie jego ramek. Po uzyskaniu odpowiednio dużej liczby wolnych ramek (w przypadku zmniejszenia się zbiorów roboczych) można aktywować któryś z procesów zawieszonych. Wybór procesu do usunięcia lub aktywowania jest zadaniem planisty średnioterminowego. | Ogólna (teoretyczna) koncepcja zbioru roboczego polega utrzymywaniu takiego zbioru dla każdego procesu. Strony, należące do zbioru roboczego, pozostawiane są w pamięci, natomiast ramki stron spoza zbioru roboczego są zwalniane. Zapotrzebowanie na ramki w systemie jest sumą mocy zbiorów roboczych wszystkich procesów. Jeśli liczba ta jest większa niż dostępna liczba ramek, może dojść do szamotania. Zadaniem zarządcy pamięci jest wówczas przeniesienie całego obrazu któregoś z procesów w obszar wymiany i odzyskanie jego ramek. Po uzyskaniu odpowiednio dużej liczby wolnych ramek (w przypadku zmniejszenia się zbiorów roboczych) można aktywować któryś z procesów zawieszonych. Wybór procesu do usunięcia lub aktywowania jest zadaniem planisty średnioterminowego. | ||
Osobnym problemem jest dobór wielkości okna. Okno powinno być na tyle duże, żeby objąć tzw. strefę, czyli zbiór stron niezbędnych do wykonania określonego fragmentu programu (np. procedury). W praktyce zależy to od częstości generowania błędów strony przez proces. | Osobnym problemem jest dobór wielkości okna. Okno powinno być na tyle duże, żeby objąć tzw. strefę, czyli zbiór stron niezbędnych do wykonania określonego fragmentu programu (np. procedury). W praktyce zależy to od częstości generowania błędów strony przez proces. | ||
Aktualna wersja na dzień 21:50, 31 sie 2006
Zbiór roboczy
Przedstawione definicje — zbioru roboczego oraz okna zbioru roboczego — oznaczają właściwie to samo. Pierwsza definiuje zbiór roboczy w oparciu o pojęcie okna, a druga definiuje okno w oparciu o pojęcie zbioru roboczego. Z punktu widzenia strony, pozostaje ona w zbiorze roboczym tak długo, jak długo ostatnie odniesienie do niej pozostaje w bieżącym oknie. Oznacza to, że od momentu ostatniego zaadresowania strony, pozostaje ona w zbiorze roboczym przez τ odniesień.
Ogólna (teoretyczna) koncepcja zbioru roboczego polega utrzymywaniu takiego zbioru dla każdego procesu. Strony, należące do zbioru roboczego, pozostawiane są w pamięci, natomiast ramki stron spoza zbioru roboczego są zwalniane. Zapotrzebowanie na ramki w systemie jest sumą mocy zbiorów roboczych wszystkich procesów. Jeśli liczba ta jest większa niż dostępna liczba ramek, może dojść do szamotania. Zadaniem zarządcy pamięci jest wówczas przeniesienie całego obrazu któregoś z procesów w obszar wymiany i odzyskanie jego ramek. Po uzyskaniu odpowiednio dużej liczby wolnych ramek (w przypadku zmniejszenia się zbiorów roboczych) można aktywować któryś z procesów zawieszonych. Wybór procesu do usunięcia lub aktywowania jest zadaniem planisty średnioterminowego.
Osobnym problemem jest dobór wielkości okna. Okno powinno być na tyle duże, żeby objąć tzw. strefę, czyli zbiór stron niezbędnych do wykonania określonego fragmentu programu (np. procedury). W praktyce zależy to od częstości generowania błędów strony przez proces.
