Logika i teoria mnogości/Wykład 9: Teoria mocy twierdzenie Cantora-Bernsteina, twierdzenie Cantora. Zbiory przeliczalne, zbiory mocy kontinuum

Teoria mocy

Zadaniem teorii mocy, do której wstęp znajdą państwo w tym wykładzie, będzie uogólnienie pojęcia ilości elementów zbioru. Dla zbiorów skończonych powołaliśmy do życia liczby naturalne (patrz Wykład 7), przy pomocy których możemy rachować i opisywać ilościowe własności innych zbiorów. Niestety to nam nie wystarcza. Są zbiory, których liczbę elementów nie sposób opisać żadną liczbą naturalną. Zgodziliśmy się wszak, przyjmując aksjomat nieskończoności, na istnienie takich niezwykłych zbiorów . Aksjomat ten wraz z innymi, na przykład, aksjomatem zbioru potęgowego, będzie miał dla nas wiele niespodzianek. Powołamy do życia zbiory nieskończone, a co więcej pokażemy, że istnieją różne rodzaje nieskończoności. Jedne zbiory nieskończone będą bardziej nieskończone od innych. Aby umieć porównywać liczby elementów zbiorów nieskończonych, wprowadzimy podstawowe definicje. Z punktu widzenia tych definicji na całą teorię mocy można patrzeć jak na teorie bijekcji i iniekcji (lub dualnie surjekcji - patrz wykład 11, ćwiczenie 3.1).

Definicja 1.1

Zbiory $\displaystyle A$ i $\displaystyle B$ nazywamy równolicznymi, gdy istnieje bijekcja $\displaystyle f:A\rightarrow B$. Równoliczność zbiorów oznaczamy przez $\displaystyle A\sim _{m}B$.

$\displaystyle \sim _{m}$ ma podobne własności do relacji równoważności.

Twierdzenie 1.2

Równoliczność ma własności:

1. $\displaystyle A\sim _{m}A$.
2. jeżeli $\displaystyle A\sim _{m}B$, to $\displaystyle B\sim _{m}A$.
3. jeżeli $\displaystyle A\sim _{m}B$ i $\displaystyle B\sim _{m}C$, to $\displaystyle A\sim _{m}C$.

Trywialne dowody tych faktów pozostawimy jako ćwiczenia.

Ćwiczenie 1.3

Udowodnij własności 1, 2, 3. z Twierdzenia 1.2.

Rozwiązanie

1. Oczywiste. Identyczność $\displaystyle 1_{A}$ jest tego świadkiem.
2. Funkcja odwrotna do bijekcji jest bijekcją.
3. Złożenie bijekcji jest bijekcją.

Twierdzenie 1.4

Podstawowe własności relacji równoliczności:

1. $\displaystyle A\sim _{m}B$ i $\displaystyle C\sim _{m}D$ oraz $\displaystyle A\cap C=B\cap D=\emptyset$, to $\displaystyle A\cup C\sim _{m}B\cup D$.
2. $\displaystyle A\sim _{m}B$ i $\displaystyle C\sim _{m}D$, to $\displaystyle A^{C}\sim _{m}B^{D}$.
3. $\displaystyle (A^{B})^{C}\sim _{m}A^{B\times C}$.
4. $\displaystyle (A\times B)^{C}\sim _{m}A^{C}\times B^{C}$.
5. Gdy $\displaystyle B\cap C=\emptyset$, to $\displaystyle A^{B\cup C}\sim _{m}A^{B}\times A^{C}$.
6. $\displaystyle P(A)\sim _{m}2^{A}$.

Znowu dowody twierdzeń z 1.4 podamy jako ćwiczenia.

Ćwiczenie 1.5

Dowiedź Twierdzenia 1.4.

Wskazówka

1. Suma mnogościowa bijekcji działających na zbiorach rozłącznych i mających rozłączne przeciwdziedziny jest bijekcją.
2. Niech $\displaystyle f:A\rightarrow B$ i $\displaystyle g:C\rightarrow D$ będą bijekcjami. Rozważ funkcje $\displaystyle \Phi :A^{C}\rightarrow B^{D}$ zadaną następująco: niech $\displaystyle \alpha$ będzie pewną funkcją z $\displaystyle A^{C}$. $\displaystyle \Phi (\alpha )=f\circ \alpha \circ g^{-1}$. Sprawdź, że $\displaystyle \Phi$ jest bijekcją.
3. Definiujemy funkcje $\displaystyle \Upsilon :(A^{B})^{C}\rightarrow A^{B\times C}$. Niech $\displaystyle x$ będzie dowolną funkcją ze zbioru $\displaystyle (A^{B})^{C}$ oraz niech $\displaystyle b\in B$ i $\displaystyle c\in C$. $\displaystyle \Upsilon (x)(b,c)=x(c)(b)$. Sprawdź, że $\displaystyle \Upsilon$ jest bijekcją.
4. Definiujemy funkcje $\displaystyle \alpha :A^{C}\times B^{C}\rightarrow (A\times B)^{C}$. Niech $\displaystyle f,g$ będą funkcjami ze zbiorów odpowiednio $\displaystyle A^{C}$ i $\displaystyle B^{C}$ oraz niech $\displaystyle c\in C$. Definiujemy $\displaystyle \alpha (f,g)(c)=(f(c),g(c))$. Sprawdź, że $\displaystyle \alpha$ jest bijekcją.
5. Definiujemy funkcje $\displaystyle \kappa :A^{B\cup C}\rightarrow A^{B}\times A^{C}$. Niech $\displaystyle x$ będzie funkcją ze zbioru $\displaystyle A^{B\cup C}$. Definiujemy $\displaystyle \kappa (x)=(x\mid _{B},x\mid _{C})$, gdzie $\displaystyle x\mid _{B},x\mid _{C}$ są odpowiednio zawężeniami funkcji $\displaystyle x$ do zbiorów $\displaystyle B$ lub $\displaystyle C$. Sprawdź, że $\displaystyle \kappa$ jest bijekcją.
6. Zbiorowi $\displaystyle A$ przyporządkowujemy jego funkcję charakterystyczną.

Rozwiązanie

Dowody poszczególnych punktów

1. Ustalmy zbiory $\displaystyle A,B,C$ i $\displaystyle D$ takie, że $\displaystyle A\sim _{m}B$ i $\displaystyle C\sim _{m}D$ oraz $\displaystyle A\cap C=B\cap D=\emptyset$. Definicja równoliczności gwarantuje istnienie bijekcji $\displaystyle f:A\rightarrow B$ i $\displaystyle g:C\rightarrow D$. Zdefiniujmy relację $\displaystyle h=f\cup g$. Niewątpliwie $\displaystyle h\subset (A\cup C)\times (B\cup D)$, a ponieważ $\displaystyle A\cap C=\emptyset$ wnioskujemy, że $\displaystyle h$ jest funkcją. Ponieważ $\displaystyle f$ i $\displaystyle g$ były surjekcjami, to również $\displaystyle h$ jest surjekcją na $\displaystyle B\cup D$. Ponieważ $\displaystyle B\cap D=\emptyset$ i funkcje $\displaystyle f$ i $\displaystyle g$ były iniekcjami, wnioskujemy, że $\displaystyle h$ jest iniekcją, co kończy dowód.

2. Niech $\displaystyle f:A\rightarrow B$ i $\displaystyle g:C\rightarrow D$ będą bijekcjami. Rozważmy funkcję $\displaystyle \Phi :A^{C}\rightarrow B^{D}$ zdefiniowaną, dla dowolnego $\displaystyle \alpha \in A^{C}$ jako

$\displaystyle \Phi (\alpha )=f\circ \alpha \circ g^{-1}.$

Wykażemy, że $\displaystyle \Phi$ jest bijekcją. Dla surjektywności ustalmy dowolną funkcję $\displaystyle \beta \in B^{D}$, wtedy $\displaystyle f^{-1}\circ \beta \circ g\in A^{C}$ i oczywiście $\displaystyle \Phi (f^{-1}\circ \beta \circ g)=f\circ f^{-1}\circ \beta \circ g\circ g^{-1}=\beta$, co należało wykazać. Pozostaje udowodnić, że $\displaystyle \Phi$ jest iniekcją. Ustalmy $\displaystyle \alpha$ i $\displaystyle \alpha '$ w $\displaystyle A^{C}$ takie, że $\displaystyle \Phi (\alpha )=\Phi (\alpha ')$. Wtedy $\displaystyle f\circ \alpha \circ g^{-1}=f\circ \alpha '\circ g^{-1}$ i obkładając obie strony równości przez $\displaystyle f^{-1}$ z lewej strony i $\displaystyle g$ z prawej otrzymujemy $\displaystyle \alpha =\alpha '$, co dowodzi, że $\displaystyle \Phi$ jest iniekcją. Dowód jest zakończony.

3. Definiujemy funkcje $\displaystyle \Upsilon :(A^{B})^{C}\rightarrow A^{B\times C}$. Niech $\displaystyle x$ będzie dowolną funkcją ze zbioru $\displaystyle (A^{B})^{C}$. Dla dowolnych $\displaystyle b\in B$ i $\displaystyle c\in C$ definiujemy $\displaystyle \Upsilon (x)(b,c)=x(c)(b)$. Pozostaje wykazać, że $\displaystyle \Upsilon$ jest bijekcją. Dla wykazania iniektywności wybierzmy dwie dowolne funkcje $\displaystyle x$ i $\displaystyle x'$ z $\displaystyle (A^{B})^{C}$. Wtedy, dla dowolnego $\displaystyle c\in C$ i $\displaystyle b\in B$ mamy $\displaystyle x(c)(b)=x'(c)(b)$, czyli, dla dowolnego $\displaystyle c\in C$ funkcje $\displaystyle x(c)$ i $\displaystyle x'(c)$ są równe. Wnioskujemy, że funkcje $\displaystyle x$ i $\displaystyle x'$ są identyczne na każdym z argumentów, czyli $\displaystyle x=x'$, co należało wykazać. Aby wykazać, że $\displaystyle \Upsilon$ jest surjekcją, ustalmy dowolny $\displaystyle y\in A^{B\times C}$ i zdefiniujmy funkcję $\displaystyle x$ taką, że $\displaystyle x(c)(b)=y(b,c)$. Oczywiście $\displaystyle x\in (A^{B})^{C}$ i $\displaystyle \Upsilon (x)=y$, co należało wykazać.

4. Definiujemy funkcje $\displaystyle \alpha :A^{C}\times B^{C}\rightarrow (A\times B)^{C}$. Niech $\displaystyle f,g$ będą funkcjami ze zbiorów odpowiednio $\displaystyle A^{C}$ i $\displaystyle B^{C}$ oraz niech $\displaystyle c\in C$. Definiujemy $\displaystyle \alpha (f,g)(c)=(f(c),g(c))$. Ustalmy dwie pary funkcji $\displaystyle (f,g)$ oraz $\displaystyle (f',g')$ z $\displaystyle A^{C}\times B^{C}$ i załóżmy, że $\displaystyle \alpha (f,g)=\alpha (f',g')$, czyli $\displaystyle (f(c),g(c))=(f'(c),g'(c))$, dla każdego $\displaystyle c$. To implikuje, że $\displaystyle f=f'$ oraz $\displaystyle g=g'$, czyli $\displaystyle \alpha$ jest iniekcją. Dla wykazania surjektywności ustalmy dowolną funkcję $\displaystyle h\in (A\times B)^{C}$ i niech $\displaystyle h_{1}:C\rightarrow A$ i $\displaystyle h_{2}:C\rightarrow B$ będą funkcjami takimi, że $\displaystyle h(c)=(h_{1}(c),h_{2}(c))$. Wtedy oczywiście $\displaystyle \alpha (h_{1},h_{2})=h$, czyli $\displaystyle \alpha$ jest surjekcją, czego należało dowieść.

5. Definiujemy funkcje $\displaystyle \kappa :A^{B\cup C}\rightarrow A^{B}\times A^{C}$. Dla dowolnego $\displaystyle x$ elementu zbioru $\displaystyle A^{B\cup C}$ definiujemy $\displaystyle \kappa (x)=(x\mid _{B},x\mid _{C})$, gdzie $\displaystyle x\mid _{B},x\mid _{C}$ są odpowiednio zawężeniami funkcji $\displaystyle x$ do zbiorów $\displaystyle B$ i $\displaystyle C$. Załóżmy, niewprost, że $\displaystyle \kappa$ nie jest iniekcją. Istnieją wtedy dwie różne funkcje $\displaystyle x$ i $\displaystyle x'$ elementy $\displaystyle A^{B\cup C}$ takie, że $\displaystyle \kappa (x)=\kappa (x')$, czyli $\displaystyle x\mid _{B}=x'\mid _{B}$ oraz $\displaystyle x\mid _{C}=x'\mid _{C}$, co jest oczywistą sprzecznością. Dla dowodu surjektywności ustalmy dwie funkcje $\displaystyle y_{1}\in A^{B}$ i $\displaystyle y_{2}\in A^{C}$, wtedy $\displaystyle y_{1}\cup y_{2}\in {B\cup C}\times A$, a ponieważ $\displaystyle A\cap B=\emptyset$, wnioskujemy, że $\displaystyle y_{1}\cup y_{2}$ jest funkcją. Oczywiście $\displaystyle \kappa (y_{1}\cup y_{2})=(y_{1},y_{2})$ co dowodzi surjektywności.

6. Ustalmy dowolny zbiór $\displaystyle A$. Zdefiniujmy funkcję $\displaystyle \alpha :2^{A}\rightarrow {\mathcal {P}}(A)$, kładąc $\displaystyle \alpha (f)={\overrightarrow {f}}^{-1}(1)$. Wtedy, jeśli $\displaystyle \alpha (f)=\alpha (f')$, to $\displaystyle {\overrightarrow {f}}^{-1}(1)={\overrightarrow {f'}}^{-1}(1)$ i, co za tym idzie, $\displaystyle {\overrightarrow {f}}^{-1}(0)=A\setminus {\overrightarrow {f}}^{-1}(1)=A\setminus {\overrightarrow {f'}}^{-1}(1)={\overrightarrow {f'}}^{-1}(0)$, czyli $\displaystyle f=f'$, co dowodzi iniektywności. Dla dowodu surjektywności ustalmy dowolny zbiór $\displaystyle B\subset A$ i zdefiniujmy jego funkcję charakterystyczną jako $\displaystyle f$ takie, że $\displaystyle f(x)=1$, jeśli $\displaystyle x\in B$ i $\displaystyle f(x)=0$, jeśli $\displaystyle x\notin B$. Otrzymujemy $\displaystyle \alpha (f)=B$, co dowodzi surjektywności.

Definicja 1.6

Zbiór $\displaystyle A$ nazywamy skończonym, gdy $\displaystyle A\sim _{m}n$, dla pewnej liczby naturalnej $\displaystyle n$.

Zbiór $\displaystyle A$ nazywamy nieskończonym, gdy $\displaystyle A$ nie jest skończony.

Jako zadania podamy dwa następujące proste fakty:

Ćwiczenie 1.7

Podzbiór zbioru skończonego jest skończony. Obraz przez funkcje zbioru skończonego jest skończony.

Wskazówka

Pokaż indukcją na $\displaystyle n$ prawdziwość następującego zdania: każdy podzbiór zbioru $\displaystyle n$ jest skończony. Pokaż indukcją na $\displaystyle n$ prawdziwość następującego zdania: obraz każdego podzbioru $\displaystyle n$ jest skończony.

Rozwiązanie

Wykażemy przez indukcję, że każdy podzbiór liczby naturalnej jest bijektywny z jakąś liczbą naturalną. Indukcja przebiega ze względu na zmienną $\displaystyle n$.

• Jeśli $\displaystyle n=0=\emptyset$, to jedynym podzbiorem zbioru pustego jest on sam. Zbiór pusty jest równoliczny ze sobą samym poprzez funkcję pustą.
• Załóżmy, że każdy podzbiór $\displaystyle n$ jest równoliczny z jakąś liczbą naturalną. Rozważmy $\displaystyle n+1$ i dowolne $\displaystyle B\subset n+1$. Jeśli $\displaystyle n\notin B$, to $\displaystyle B$ jest równoliczny z jakąś liczbą naturalną na mocy założenia indukcyjnego. Jeśli $\displaystyle n\in B$, rozważmy $\displaystyle B\setminus \{n\}$ -- jest to zbiór, do którego można zastosować założenie indukcyjne i otrzymać liczbę naturalną $\displaystyle m$ oraz bijekcję $\displaystyle f$ pomiędzy $\displaystyle B\setminus \{n\}$ a $\displaystyle m$. Wtedy zbiór $\displaystyle B$ jest równoliczny z $\displaystyle m+1$ poprzez bijekcję:

$\displaystyle f'(x)={\begin{cases}f(x),&{\mbox{ jeśli }}x\neq n,\\m,&{\mbox{ jeśli }}x=n.\end{cases}}$

Istnienie tej bijekcji dowodzi prawdziwości kroku indukcyjnego.

Pierwsza część ćwiczenia została dowiedziona.

Wykażemy teraz, że obraz zbioru skończonego poprzez funkcję jest skończony. Ustalmy w tym celu dowolny zbiór skończony $\displaystyle A$ i funkcję $\displaystyle f:A\rightarrow B$. Ponieważ $\displaystyle A$ jest skończony, istnieje liczba naturalna $\displaystyle n$ i bijekcja $\displaystyle g$ pomiędzy $\displaystyle n$ i $\displaystyle A$. Możemy założyć, że $\displaystyle {\overrightarrow {f}}(A)=B$. Definiujemy funkcję $\displaystyle h:B\rightarrow A$ jako $\displaystyle h(b)=\bigcap {\overrightarrow {(f\circ g)}}^{-1}(\{b\})$ -- funkcję, która dla dowolnego elementu $\displaystyle b\in B$ zwraca najmniejszą liczbę naturalną w $\displaystyle n$, która jest przekształcana przez $\displaystyle g$ w $\displaystyle {\overrightarrow {f}}^{-1}(\{b\})$. Otrzymaliśmy bijekcję pomiędzy $\displaystyle B$ a pewnym podzbiorem liczby naturalnej. Korzystając z poprzedniego punktu i z przechodniości relacji równoliczności, wnioskujemy, że $\displaystyle B$ jest skończony.

Podamy twierdzenie, podobne do twierdzenia, które zobaczą państwo w wykładzie 11 (patrz Wykład 11, Twierdzenie 4.1). Wersja ogólniejsza będzie dotyczyła sytuacji, kiedy zbiór $\displaystyle N_{0}$ jest nieskończony, ale niekoniecznie jest podzbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$. W takim wypadku do dowodu tego twierdzenia będzie potrzebny aksjomat wyboru. W uproszczonej wersji, która podana jest poniżej, aksjomat ten nie będzie nam potrzebny.

Twierdzenie 1.8

Jeżeli $\displaystyle N_{0}$ jest nieskończonym podzbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$, to $\displaystyle N_{0}\sim _{m}\mathbb {N}$.

Dowód

Przy pomocy definiowania przez indukcję (patrz Wykład 7, Twierdzenie 6.1), zbudujmy bijekcję $\displaystyle h$ pomiędzy zbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$ a $\displaystyle N_{0}$. Zbiór $\displaystyle N_{0}$ będąc nieskończonym jest niepusty, więc z zasady minimum (patrz Wykład 7, Twierdzenie 5.2) posiada element najmniejszy. Niech:

$\displaystyle h(0)=$ najmniejszy element w $\displaystyle N_{0},$

$\displaystyle h(n')=$ najmniejszy element, który w $\displaystyle N_{0}$ jest istotnie większy niż $\displaystyle h(n)\displaystyle$.

Łatwo zauważyć, że dla obraz, dowolnej liczby naturalnej $\displaystyle {\overrightarrow {h}}(n)$ jest odcinkiem początkowym $\displaystyle N_{0}$. Równocześnie, na mocy poprzedniego ćwiczenia, wiemy, że obraz ten jest skończony. Ponieważ zbiór $\displaystyle N_{0}$ jest nieskończony, więc zawsze istnieją w nim elementy poza $\displaystyle {\overrightarrow {h}}(n)$. Elementy te muszą być większe od $\displaystyle h(n)$, co gwarantuje, że funkcja $\displaystyle h$ jest zdefiniowana dla całego $\displaystyle \mathbb {N}$. Funkcja $\displaystyle h$ jest oczywiście iniekcją, ponieważ dla $\displaystyle n<m$ mamy $\displaystyle h(n)<h(m)$. Funkcja $\displaystyle h$ jest bijekcją, ponieważ łatwo możemy pokazać, że jeśli $\displaystyle n\in N_{0}$, to $\displaystyle n\in {\overrightarrow {h}}(n')$.

Zbiory przeliczalne

Podamy poniżej dwie równoważne, jak się okaże, definicje przeliczalności.

Definicja 2.1

Zbiór $\displaystyle X$ jest przeliczalny gdy $\displaystyle X\sim _{m}N_{0}$ dla pewnego $\displaystyle N_{0}\subset \mathbb {N}$.

Definicja 2.2

Zbiór $\displaystyle X$ daje się ustawić w ciąg gdy istnieje surjekcja $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow X$.

Twierdzenie 2.3

Niepusty zbiór $\displaystyle X$ daje się ustawić w ciąg wtedy i tylko wtedy gdy jest przeliczalny.

Dowód

Jeśli $\displaystyle X$ jest przeliczalny przy bijekcji $\displaystyle f:N_{0}\rightarrow X$, to niewątpliwie daje się ustawić w ciąg - uzupełniamy bijekcje jednym elementem wyjętym z niepustego $\displaystyle X$. Jeśli $\displaystyle X$ daje sie ustawić w ciąg przy użyciu funkcji $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow X$ , to z surjektywności mamy, że $\displaystyle {\overrightarrow {f}}^{-1}(\left\{x\right\})$ jest niepusty dla każdego $\displaystyle x$. Zdefiniujmy funkcje $\displaystyle g:X\rightarrow \mathbb {N}$ jako $\displaystyle g(x)=\bigcap {\overrightarrow {f}}^{-1}(\{x\})$ - funkcja ta wybiera najmniejsze elementy z przeciwobrazów elementów $\displaystyle X$ jest zatem iniekcją a więc bijekcja pomiędzy $\displaystyle X$ a podzbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$.

Znowu, tak jak w przypadku Twierdzenia 1.8, radziłbym zapoznać sie z wykładem 11 dotyczącym aksjomatu wyboru i jego konsekwencji. W szczególności pożyteczne byłoby przeczytanie podrozdziału 3.1 Twierdzenia dotyczące zbiorów i zawartego w nim ćwiczenia 3.1. Znajdą tam państwo uogólnienie poprzedniego twierdzenia na sytuacje gdzie nie zakłada się przeliczalności zbioru $\displaystyle X$.

Twierdzenie 2.4

$\displaystyle X$ jest przeliczalny wtedy i tylko wtedy gdy $\displaystyle X$ jest skończony lub równoliczny z $\displaystyle \mathbb {N}$.

Proponuję dowód wykonać jako proste ćwiczenie.

Ćwiczenie 2.5

Dowiedź Twierdzenie 2.4.

Wskazówka

Gdy $\displaystyle X$ jest równoliczny ze skończonym zbiorem $\displaystyle N_{0}$ to jest skończony, w przeciwnym wypadku zastosuj Twierdzenie 1.8.

Rozwiązanie

Jeśli zbiór $\displaystyle X$ jest skończony (równoliczny z jakąś liczbą naturalną) lub równoliczny z $\displaystyle \mathbb {N}$, to niewątpliwie jest równoliczny z jakimś podzbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$, czyli przeliczalny. Dla dowodu implikacji w drugą stronę załóżmy, że zbiór $\displaystyle X$ jest przeliczalny, czyli, jak mówi definicja, równoliczny z jakimś podzbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$. Jeśli ten podzbiór jest skończony, to na mocy przechodniości relacji równoliczności wnioskujemy, że zbiór $\displaystyle X$ jest skończony. Jeśli ten podzbiór jest nieskończony, to Twierdzenie 1.8 gwarantuje, że jest on równoliczny z $\displaystyle \mathbb {N}$. Korzystając z przechodniości relacji równoliczności wnioskujemy, że w tym przypadku $\displaystyle X$ jest równoliczny z $\displaystyle \mathbb {N}$, co kończy dowód.

Lemat 2.6

Własności zbiorów przeliczalnych

1. Podzbiór przeliczalnego zbioru jest przeliczalny.
2. Suma zbiorów przeliczalnych jest przeliczalna.
3. $\displaystyle \mathbb {N} ^{2}$ jest przeliczalny.
4. iloczyn kartezjański zbiorów przeliczalnych jest przeliczalny.
5. $\displaystyle \mathbb {N} ^{k}$ dla $\displaystyle k\geq 1$ jest przeliczalny.
6. Niech $\displaystyle x\in {\mathcal {P}}({\mathcal {P}}(X))$ będzie skończoną rodziną zbiorów przeliczalnych. Wtedy $\displaystyle \prod x$ jest przeliczalny.
7. Jeżeli $\displaystyle X$ przeliczalny oraz $\displaystyle r\in {\mathcal {P}}({\mathcal {P}}(X))$jest rozkładem to $\displaystyle r$ jest przeliczalny.

Twierdzenie jest proste i dlatego proponuję wykonać dowody samodzielnie, jako ćwiczenie.

Ćwiczenie 2.7

Dowiedź Lematu 2.6.

Wskazówka

1. Zacieśnij funkcje ustalającą równoliczność do podzbioru.

2. Załóżmy dodatkowo, że oba zbiory $\displaystyle A$ i $\displaystyle B$ są rozłączne. Mając dwie surjekcje $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow A$ oraz $\displaystyle g:\mathbb {N} \rightarrow B$ zbuduj nową $\displaystyle h:N\rightarrow A\cup B$ następująco.

$\displaystyle h(n)=\left\{{\begin{array}{ll}f(n/2),&{\textrm {dlaparzystego}}\displaystyle n,\\g((n-1)/2),&{\textrm {dlanieparzystego}}\displaystyle n\end{array}}\right.$

Dla zbiorów nierozłącznych rozważ $\displaystyle A\cup B=A\cup (B\setminus A)$.

3. Wykonaj obliczenia tak jak w ćwiczeniu 4.9 wykładu 6.

4. Prosta konsekwencja 3.

5. Dowód przy pomocy prostej indukcji na $\displaystyle n$ i obserwacji 3 oraz 4.

6. Niech $\displaystyle x=\left\{x_{1},\ldots x_{n}\right\}$ wtedy $\displaystyle \prod x$ jest równoliczny z $\displaystyle x_{1}\times \ldots \times x_{n}$ gdy zbiory $\displaystyle x_{i}$ są różne. Gdy nie są produkt jest jeszcze mniejszy. Zapoznaj się z twierdzeniem 6.2 wykładu 6.

7. Ponieważ $\displaystyle r$ jest rozkładem składa się z niepustych

podzbiorów przeliczalnego $\displaystyle X$. Gwarantuje to istnienie iniekcji $\displaystyle g:r\rightarrow X$, przyporządkowującej zbiorowi jeden jego element. Istnieje $\displaystyle f:X\rightarrow N_{0}$ bijekcja. Zatem $\displaystyle f\circ g:r\rightarrow N_{0}$ jest iniekcją.

Rozwiązanie

Rozwiązania:

1. Ustalmy dowolny, przeliczalny zbiór $\displaystyle X$ i dowolny $\displaystyle Y$ taki, że $\displaystyle Y\subset X$. Aby wykazać, że $\displaystyle Y$ jest przeliczalny wystarczy zawęzić bijekcję $\displaystyle f:X\rightarrow N_{0}\subset \mathbb {N}$ do zbioru $\displaystyle Y$. Funkcja $\displaystyle f\mid _{Y}$ jest bijekcją pomiędzy $\displaystyle Y$ a pewnym podzbiorem $\displaystyle N_{0}$ świadcząc o przeliczalności $\displaystyle Y$.

2. Postępując jak w podpowiedzi załóżmy, że zbiory $\displaystyle A$ i $\displaystyle B$ są rozłączne. Jeśli któryś ze zbiorów jest pusty to teza jest trywialna. W przeciwnym przypadku mamy dwie surjekcje $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow A$ oraz $\displaystyle g:\mathbb {N} \rightarrow B$. Definiujemy funkcję $\displaystyle h:N\rightarrow A\cup B$ jako

$\displaystyle h(n)=\left\{{\begin{array}{ll}f(n/2),&{\textrm {dlaparzystego}}\displaystyle n,\\g((n-1)/2),&{\textrm {dlanieparzystego}}\displaystyle n\end{array}}\right.$

Funkcja $\displaystyle h$ jest dobrze określona, ponieważ żadna liczba naturalna nie może być równocześnie parzysta i nieparzysta (Wykaż, że dla dowolnych liczb naturalnych $\displaystyle k$ i $\displaystyle l$ mamy $\displaystyle 2k\neq 2l+1$). Aby wykazać, że $\displaystyle h$ jest surjekcją ustalmy dowolny element $\displaystyle a\in A$. Ponieważ $\displaystyle f$ jest surjekcją istnieje $\displaystyle n\in \mathbb {N}$ takie, że $\displaystyle f(n)=a$. Używając definicji $\displaystyle h$ dostajemy $\displaystyle h(2n)=f(n)=a$ -- element $\displaystyle a$ jest w obrazie funkcji $\displaystyle h$. Dla elementów zbioru $\displaystyle B$ postępujemy podobnie biorąc $\displaystyle 2n+1$ zamiast $\displaystyle 2n$ jako argument dla $\displaystyle h$. Wykazaliśmy, że funkcja $\displaystyle h$ jest surjekcją, co kończy dowód.

Jeśli zbiory nie są rozłączne, to stosujemy powyższe rozumowanie do zbiorów $\displaystyle A$ i $\displaystyle B\setminus A$. Zbiór $\displaystyle A$ jest przeliczalny na mocy założenia, a zbiór $\displaystyle B\setminus A$ na mocy założenia i poprzedniego podpunktu.

3. Ćwiczenie 4.9 z wykładu 6 gwarantuje istnienie iniekcji $\displaystyle f$ z $\displaystyle \mathbb {N} ^{2}\rightarrow \mathbb {N}$. Funkcja $\displaystyle g$ zdefiniowana jako

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\endcases”): {\displaystyle \displaystyle g(n) = \left\{ \begin{array} {ll} (m,k)&\text{ jeśli }f(m,k)=n \\ (0,0)&\text{ jeśli } n\notin\overrightarrow{f} (\mathbb{N}^2) \endcases }

jest poszukiwaną surjekcją. Funkcja $\displaystyle g$ jest dobrze zdefiniowana, ponieważ $\displaystyle f$ jest iniekcją i jest surjekcją, ponieważ $\displaystyle f$ jest funkcją.

4. Dla dowodu kolejnego faktu ustalmy dwa niepuste (twierdzenie jest trywialne w przeciwnym przypadku) zbiory przeliczalne $\displaystyle A$ i $\displaystyle B$ i surjekcje $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow A$, $\displaystyle f':\mathbb {N} \rightarrow B$. Niech $\displaystyle g$ będzie funkcją zdefiniowaną w poprzednim podpunkcie, wtedy funkcja $\displaystyle h:\mathbb {N} \rightarrow A\times B$ zdefiniowana jako

$\displaystyle h(n)=(f(m),f'(k)){\text{ jeśli }}g(n)=(m,k)$

jest poszukiwaną surjekcją. Funkcja $\displaystyle h$ jest oczywiście dobrze zdefiniowana i jest surjekcją, ponieważ zarówno $\displaystyle f,f'$ jak i $\displaystyle g$ są surjekcjami.

5. Dowód jest indukcją na $\displaystyle k$

• Jeśli $\displaystyle k=0$, to $\displaystyle \mathbb {N} ^{k}$ jest równe $\displaystyle \{\emptyset \}$, czyli przeliczalne.
• Jeśli $\displaystyle k=1$, to poszukiwana surjekcja $\displaystyle \mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N}$ jest funkcją identycznościową.
• Niech $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N} ^{k}$ będzie surjekcją istniejącą na mocy założenia indukcyjnego. Niech $\displaystyle g:\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N} ^{2}$ będzie surjekcją istniejącą na podstawie ćwiczeń powyżej, wtedy funkcja $\displaystyle h:\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N} ^{k+1}$ zdefiniowana jako

$\displaystyle h(n)=(f(m),k){\text{ jeśli }}g(n)=(m,k)$

jest surjekcją. $\displaystyle h$ jest niewątpliwie dobrze zdefiniowaną funkcją. Aby wykazać surjektywność $\displaystyle h$ ustalmy dowolny element zbioru $\displaystyle \mathbb {N} ^{k+1}$ postaci $\displaystyle (t,k)$, gdzie $\displaystyle k\in \mathbb {N}$ i $\displaystyle t\in \mathbb {N} ^{k}$. Ponieważ $\displaystyle f$ jest surjekcją istnieje $\displaystyle m$ takie, że $\displaystyle f(m)=k$. Ponieważ $\displaystyle g$ jest surjekcją istnieje $\displaystyle n$ takie, że $\displaystyle g(n)=(m,k)$. Trywialnie wtedy $\displaystyle h(n)=(t,k)$ co dowodzi, że $\displaystyle h$ jest surjekcją.

6. Dowód przebiega indukcyjnie. Wykażemy, że dla każdej liczby naturalnej $\displaystyle n$, jeśli $\displaystyle x\in {\mathcal {P}}({\mathcal {P}}(X))$ i $\displaystyle x\sim _{m}n$ i każdy element $\displaystyle x$ jest przeliczalny, to $\displaystyle \prod x$ jest przeliczalny.

• Jeśli $\displaystyle n=0$, to $\displaystyle \prod x=\{\emptyset \}$ jest przeliczalny.
• Jeśli $\displaystyle n=1$, to $\displaystyle \prod x$ jest równoliczny z jedynym elementem $\displaystyle x$, który jest przeliczalny na mocy założenia.
• Weźmy dowolny $\displaystyle x$ równoliczny z $\displaystyle n+1$. Jeśli któryś z elementów $\displaystyle x$ jest pusty to $\displaystyle \prod x=\emptyset$ jest oczywiście przeliczalny. W przeciwnym przypadku niech $\displaystyle x'\subset x$ będzie podzbiorem $\displaystyle x$ równolicznym z $\displaystyle n$ -- wtedy $\displaystyle x=x'\cup \{y\}$ dla pewnego $\displaystyle y$. Na mocy założenia indukcyjnego istnieje surjekcja $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow \prod x'$. Ponieważ każdy element $\displaystyle x$ jest przeliczalny, to istnieje surjekcja z $\displaystyle f':\mathbb {N} \rightarrow y$ i na mocy wcześniejszych ćwiczeń istnieje surjekcja $\displaystyle g:\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N} ^{2}$ definiujemy funkcję $\displaystyle h:\mathbb {N} \rightarrow \prod x$ jako

$\displaystyle h(n)=(f(m),f'(k))$ jeśli $\displaystyle g(n)=(m,k).$

Rozumując podobnie jak w punkcie poprzednim wykazujemy, że $\displaystyle h$ jest surjekcją, co kończy dowód.

Ponieważ produkt zbioru składającego się ze zbiorów przeliczalnych i równolicznego z dowolną liczbą naturalną jest przeliczalny, więc produkt dowolnego skończonego zbioru zbiorów przeliczalnych jest przeliczalny.

7. Ustalmy dowolny, przeliczalny zbiór $\displaystyle X$ i surjekcję $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow X$. Ustalmy $\displaystyle r$, dowolny podział $\displaystyle X$. Funkcja $\displaystyle g:\mathbb {N} \rightarrow r$ zdefiniowana jako

$\displaystyle g(n)=s$ jeśli $\displaystyle f(n)\in s$

będzie oczekiwaną surjekcją. Funkcja $\displaystyle g$ jest dobrze zdefiniowana, ponieważ $\displaystyle r$ jest podziałem i jest surjekcją ponieważ każdy element $\displaystyle r$ jest niepusty i $\displaystyle f$ jest surjekcją.

Twierdzenie 2.8

Zbiory liczb całkowitych i wymiernych są przeliczalne.

Dowód

Jest to prosta konsekwencja punktu 7 lematu 2.6. Zbiór $\displaystyle \mathbb {Z} =\mathbb {N} \times \mathbb {N} /\approx$ oraz zbiór $\displaystyle \mathbb {Q} =\mathbb {Z} \times \mathbb {Z} ^{*}/\sim$ są rozkładami zbiorów przeliczalnych.

Dla kontrastu udowodnimy, że zbiór liczb rzeczywistych przeliczalny nie jest.

Twierdzenie 2.9 [Cantora]

Zbiór liczb rzeczywistych nie jest przeliczalny.

Dowód

Podany poniżej dowód pochodzi od Cantora. Pokażemy, że odcinek liczb rzeczywistych $\displaystyle [0,1]$ nie jest przeliczalny. Cały zbiór $\displaystyle \mathbb {R}$ jako większy też nie może być przeliczalny. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że jest przeciwnie. Załóżmy zatem, że istnieje surjektywny ciąg $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow [0,1]$. Zdefiniujemy indukcyjnie dwa ciągi punktów $\displaystyle a:\mathbb {N} \rightarrow [0,1]$ i $\displaystyle b:\mathbb {N} \rightarrow [0,1]$ odcinka $\displaystyle [0,1]$ o własności $\displaystyle a_{i}<b_{i}$ tak, aby $\displaystyle i$-ty element ciągu $\displaystyle f$ nie należał do odcinka domkniętego $\displaystyle [a_{i+1},b_{i+1}]$. Tak więc kładziemy początkowo $\displaystyle a_{0}=0$ i $\displaystyle b_{0}=1$. Przypuśćmy, że zdefiniowane są już obydwa ciągi dla $\displaystyle i\leq n$. Odcinek $\displaystyle [a_{i},b_{i}]$ dzielimy na trzy równe części i za $\displaystyle a_{i+1}$ i $\displaystyle b_{i+1}$ wybieramy końce tego z pośród nich do którego nie należy element $\displaystyle f_{i}$ ciągu $\displaystyle f$.

Jako ćwiczenie podamy sprawdzenie następujących własności ciągów $\displaystyle a_{i}$ i $\displaystyle b_{i}$.

1. ciąg $\displaystyle a$ jest słabo rosnący czyli $\displaystyle a_{i}\leq a_{i+1}$.
2. ciąg $\displaystyle b$ jest słabo malejący czyli $\displaystyle b_{i}\geq b_{i+1}$.
3. $\displaystyle b_{i}-a_{i}={\frac {1}{3^{i}}}$.
4. $\displaystyle |b_{i+1}-b_{i}|\leq \left({\frac {2}{3}}\right)^{i}$.
5. $\displaystyle |a_{i+1}-a_{i}|\leq \left({\frac {2}{3}}\right)^{i}$.

Własności te implikują fakt, że zarówno $\displaystyle a_{i}$ jak i $\displaystyle b_{i}$ są ciągami Cauchyego jak i to, że są równoważne w sensie definicji liczb rzeczywistych. Zatem istnieje liczba rzeczywista $\displaystyle x$ zadana jednocześnie przez aproksymacje $\displaystyle a$ i $\displaystyle b$ czyli $\displaystyle x=[a]=[b]$. Ze względu na na 1. i 2. $\displaystyle a_{i}\leq x\leq b_{i}$ dla każdego $\displaystyle i$. To przeczy samej definicji wybierania odcinków, którą przeprowadzona tak, by elementy ciągu $\displaystyle f$ nie leżały w żadnym z nich. Zatem $\displaystyle f$ nie mógł być surjekcją.

Podamy poniżej definicje nierówności na mocach zbiorów.

Definicja 2.10

$\displaystyle A\leq _{m}B$ wtw istnieje iniekcja $\displaystyle f:A\to B$.

$\displaystyle A<_{m}B$ wtw $\displaystyle A\leq _{m}B$ i nieprawda że $\displaystyle A\sim _{m}B$.

Twierdzenie 2.11

Następujące warunki są równoważne:

1. dla dowolnych zbiorów $\displaystyle A,B$ zachodzi $\displaystyle A\leq _{m}B$ i $\displaystyle B\leq _{m}A$ to $\displaystyle A\sim _{m}B$.
2. dla dowolnych zbiorów $\displaystyle A,B$ zachodzi $\displaystyle A\leq _{m}B$ i $\displaystyle B\subset A$ to $\displaystyle A\sim _{m}B$.
3. dla dowolnych zbiorów $\displaystyle A,B,C$ zachodzi $\displaystyle A<_{m}B$ i $\displaystyle B<_{m}C$ to $\displaystyle A<_{m}C$.

Dowód

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\hspace”): {\displaystyle \displaystyle (2) \hspace*{0.1mm} \Rightarrow (1)} . Niech $\displaystyle A\leq _{m}B$ i $\displaystyle B\leq _{m}A$. Niech $\displaystyle f:B\to A$ iniekcja oraz niech $\displaystyle B_{0}={\overrightarrow {f}}(B)$. Mamy więc $\displaystyle A\sim _{m}B_{0}$ oraz $\displaystyle B_{0}\subset A$. Stosując $\displaystyle (2)$ do $\displaystyle A,B_{0}$ otrzymujemy $\displaystyle A\sim _{m}B_{0}$ co wobec $\displaystyle B\sim _{m}B_{0}$ daje $\displaystyle A\sim _{m}B$.

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\hspace”): {\displaystyle \displaystyle (1) \hspace*{0.1mm} \Rightarrow (3)} . Z założeń (3) mamy, że $\displaystyle A<_{m}B$ i $\displaystyle B<_{m}C$. Można je osłabić otrzymując $\displaystyle A\leq _{m}B$ i $\displaystyle B\leq _{m}C$. Z przechodniości $\displaystyle \leq _{m}$ (co odpowiada składaniu iniekcji) otrzymujemy $\displaystyle A\leq _{m}C$. Pozostaje dowieść, że nieprawdą jest $\displaystyle A\sim _{m}C$. Gdyby $\displaystyle A\sim _{m}C$ to mielibyśmy $\displaystyle B\leq _{m}A$. Stosując $\displaystyle (1)$ dla $\displaystyle A,B$ mielibyśmy $\displaystyle A\sim _{m}B$ co przeczy $\displaystyle A<_{m}B$.

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\hspace”): {\displaystyle \displaystyle (3) \hspace*{0.1mm} \Rightarrow (2)} . Niech $\displaystyle A\leq _{m}B$ i $\displaystyle B\subset A$ co daje też $\displaystyle B\leq _{m}A$. Gdyby nieprawdą było, że $\displaystyle A\sim _{m}B$ to mielibyśmy zarówno $\displaystyle A<_{m}B$ jak i $\displaystyle B<_{m}A$ co na mocy $\displaystyle (3)$ dawałoby sprzeczność $\displaystyle A<_{m}A$.

W twierdzeniu powyżej pokazaliśmy równoważność trzech warunków nie pokazując czy którykolwiek z nich jest prawdziwy. Teraz pokażemy $\displaystyle (1)$. Twierdzenie to znane jest pod nazwą twierdzenia Cantora - Bernsteina. Zatem twierdzenie to wyraża słabą antysymetrię relacji porządku na mocach zbiorów. Zobaczymy, że jest ono niezwykle przydatne do uzasadnienie wielu faktów teorii mocy, co bez tego twierdzenia często pociągało by konieczność przeprowadzania długich i skomplikowanych dowodów.

Twierdzenie 2.12 [Cantora - Bernsteina]

Jeżeli $\displaystyle A\leq _{m}B$ i $\displaystyle B\leq _{m}A$ to $\displaystyle A\sim _{m}B$.

Dowód

Przygotowania do tego dowodu zostały podjęte wcześniej. Służył do tego rozdział 6 poświęcony między innymi obrazom zbiorów przez funkcje. Nietrywialnym było dowiedzenie twierdzenia Knastera - Tarskiego a przy jego pomocy lematu Banacha. Ten wysiłek zwróci się nam teraz. Niech zatem $\displaystyle f:A\to B$ i $\displaystyle g:B\to A$ będą iniekcjami. Na mocy lematu Banacha 7.8 z rozdziału 7 wykładu 6 istnieją rozłączne zbiory $\displaystyle A_{1},A_{2}$ wzajemnie się uzupełniające się do $\displaystyle A$ jak i rozłączne zbiory $\displaystyle B_{1},B_{2}$ wzajemnie się uzupełniające się do $\displaystyle B$ takie, że $\displaystyle {\overrightarrow {f}}(A_{1})=B_{1}$ i symetrycznie $\displaystyle {\overrightarrow {g}}(B_{2})=A_{2}$. Możemy zatem na rozłącznych zbiorach $\displaystyle A_{1},A_{2}$ skleić dwie iniekcje $\displaystyle f|_{A_{1}}$ i $\displaystyle g^{-1}|_{A_{2}}$ będące zawężeniami oryginalnych funkcji. Otrzymane sklejenie $\displaystyle f|_{A_{1}}\cup g^{-1}|_{A_{2}}$ jest bijekcją.

Poniżej poznamy twierdzenie pochodzące od Cantora, pokazujące, że można budować zbiory o dowolnie wielkiej mocy. Z niego i z twierdzenia Cantora - Bernstaina pokażemy, że zbiorów jest tak dużo, że same nie tworzą zbioru. Fakt ten jest już nam znany $\displaystyle x\notin x$ (patrz wykład 4, rozdział 10, Fakt 10.1) i jest konsekwencja aksjomatu regularności. Niemniej przeprowadzimy prosty dowód odwołujący się do faktów z teorii mocy. Dowód poniższy jest dowodem przekątniowym. W wykładach dotyczących teorii obliczeń i logiki znajdą państwo wiele takich dowodów.

Twierdzenie 2.13 [Cantora]

$\displaystyle A<_{m}{\mathcal {P}}(A)$.

Dowód

Łatwo zauważyć, że istnieje iniekcja wkładająca $\displaystyle A$ w $\displaystyle {\mathcal {P}}(A)$. Przykładowo możemy wziąć funkcje przypisującą elementowi $\displaystyle x$ zbioru $\displaystyle A$ singleton $\displaystyle \left\{x\right\}$. Załóżmy, że istnieje bijekcja $\displaystyle f:A\rightarrow {\mathcal {P}}(A)$. Obrazami elementów ze zbioru $\displaystyle A$ są podzbiory $\displaystyle A$. Utwórzmy zbiór $\displaystyle C=\left\{z\in A:z\notin f(z)\right\}$. Ze względu na surjektywność $\displaystyle f$ musi istnieć taki element $\displaystyle z_{0}\in A$, że $\displaystyle f(z_{0})=C$. Rozstrzygnijmy problem czy $\displaystyle z_{0}\in f(z_{0})$. Jeżeli tak to $\displaystyle z_{0}\in C$ a zatem $\displaystyle z_{0}\notin f(z_{0})$, sprzeczność. Jeżeli nie to $\displaystyle z_{0}\notin f(z_{0})$ a zatem $\displaystyle z_{0}\in C$ czyli $\displaystyle z_{0}\in f(z_{0})$, sprzeczność.

Twierdzenie 2.14 [Cantora]

Nie istnieje zbiór wszystkich zbiorów.

Dowód

Gdyby taki zbiór istniał mielibyśmy trudności z przypisaniem mu mocy. Mianowicie, niech ten zbiór nazywa się $\displaystyle A$. W takim razie $\displaystyle {\mathcal {P}}(A)\subset A$ bo każdy podzbiór $\displaystyle A$ jest zbiorem. Trywialnie mamy w drugą stronę $\displaystyle A\leq _{m}{\mathcal {P}}(A)$. Zatem z twierdzenia Cantora - Bernsteina otrzymujemy $\displaystyle A\sim _{m}{\mathcal {P}}(A)$ co jest sprzeczne z twierdzeniem Cantora.

Twierdzenie 2.15

Każdy zbiór nieskończony zawiera podzbiór przeliczalny równoliczny z $\displaystyle \mathbb {N}$.

Dowód

Dowód tego bardzo intuicyjnego faktu odwołuje się do aksjomatu wyboru. Proszę o zapoznanie się z dowodem tego twierdzenie w wykładzie 11, rozdział 4, twierdzenie 4.1 oraz o zapoznanie się z innymi faktami tego rozdziału, które wymagają aksjomatu wyboru.

Zbiory mocy kontinuum

Definicja 3.1

Zbiór nazywamy nieprzeliczalnym gdy nie jest przeliczalny.

Ćwiczenie 3.2

Zbiory $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ oraz $\displaystyle \mathbb {N} ^{\mathbb {N} }$ nie są przeliczalne.

Wskazówka

Dowód należy poprowadzić niewprost stosując metodę przekątniową. W pierwszym przypadku rozważyć bijekcje $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow 2^{\mathbb {N} }$. Przy jej pomocy zbudować ciąg $\displaystyle g:\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N}$ zadany wzorem $\displaystyle g(i)=1-f(i)(i)$. Drugi fakt wynika z pierwszego. Gdyby dowodzić go niezależnie należy tak jak poprzednio dla bijekcji $\displaystyle h:\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N} ^{\mathbb {N} }$ rozważyć przykładowo funkcje $\displaystyle n\rightarrow h(n)(n)+1$.

Rozwiązanie

Dla dowodu niewprost ustalmy surjekcję $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow 2^{\mathbb {N} }$. Zdefiniujmy specjalny element zbioru $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ w następujący sposób

$\displaystyle g(n)={\begin{cases}0&{\mbox{ jeśli }}\displaystyle f(n)(n)=1\\1&{\mbox{ jeśli }}\displaystyle f(n)(n)=0.\end{cases}}$

Funkcja $\displaystyle g$ różni się od obrazu liczby $\displaystyle n$ względem $\displaystyle f$ na $\displaystyle n$-tym miejscu. Ponieważ $\displaystyle f$ jest bijekcją, to istnieje $\displaystyle n_{0}$ takie, że $\displaystyle f(n_{0})=g$, czyli $\displaystyle f(n_{0})(n)=g(n)$ dla każdego $\displaystyle n$. Z definicji $\displaystyle g$ wynika, że $\displaystyle g(n_{0})\neq f(n_{0})(n_{0})$ co daje oczekiwaną sprzeczność.

Gdyby istniała surjekcja $\displaystyle f$ z $\displaystyle \mathbb {N}$ w $\displaystyle \mathbb {N} ^{\mathbb {N} }$ to możemy zdefiniować $\displaystyle g$ jako

$\displaystyle g(n)={\begin{cases}f(n)&{\mbox{ jeśli }}{\overrightarrow {f(n)}}(\mathbb {N} )\subset 2\\z&{\mbox{ w przeciwnym przypadku }}\displaystyle \end{cases}}$

gdzie $\displaystyle z:\mathbb {N} \rightarrow 2$ jest funkcją stale równą zero. Funkcja $\displaystyle g$ jest surjekcją z $\displaystyle \mathbb {N}$ na $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ co jest sprzecznością z poprzednim faktem.

Definicja 3.3

Mówimy że zbiór jest mocy continuum gdy jest równoliczny z $\displaystyle \mathbb {R}$.

Lemat 3.4

Każdy przedział obustronnie otwarty jest mocy continuum.

Dowód

Na początku pokażemy, że istnieje bijekcja pomiędzy przedziałem otwartym liczb rzeczywistych $\displaystyle (-1,1)$ a $\displaystyle \mathbb {R}$. Bijekcją taką jest $\displaystyle x\rightarrow {\frac {x}{1-x^{2}}}$. (Jako ćwiczenie spróbuj narysować wykres tej funkcji.) Następnie łatwo zauważyć, że każde dwa przedziały otwarte są równoliczne. (Jako ćwiczenie napisz wzór na funkcje liniową pomiędzy dwoma zadanymi otwartymi przedziałami.)

Lemat 3.5

Jeżeli $\displaystyle A\subset \mathbb {R}$ i $\displaystyle A$ zawiera pewien przedział otwarty to $\displaystyle A$ jest mocy continuum.

Dowód

Prosta konsekwencja Twierdzenia 2.12 Cantora-Bernsteina

Następne dwa lematy pokazują, że zbiory mocy kontinuum są odporne na dodawanie i ujmowanie zbiorów przeliczalnych. Po każdej takiej operacji moc zbioru jest taka jak była. Proszę o zapoznanie się z prostymi dowodami tych lematów. Może to być pomocne w rozwiązywaniu zadań.

Lemat 3.6

Jeżeli $\displaystyle B\subset A$ jest przeliczalnym podzbiorem zbioru $\displaystyle A$ mocy continuum to

$\displaystyle A\setminus B$ jest mocy continuum

Dowód

Załóżmy bez straty ogólności, że $\displaystyle B\subset A$. Zauważmy, że $\displaystyle A\setminus B$ jest nieprzeliczalny. Inaczej przeczyłoby to Twierdzeniu 2.9 o nieprzeliczalności $\displaystyle \mathbb {R}$. W takim razie $\displaystyle A\setminus B$ jest nieskończony. Można zatem odnaleźć w nim na mocy twierdzenia Twierdzeniu 2.15 (stosując aksjomat wyboru, zapoznaj się z dowodem tego twierdzenie w wykładzie 11, rozdział 4, twierdzenie 4.1) nieskończony zbiór przeliczalny $\displaystyle B'$. Mamy więc $\displaystyle B\cup B'$ jest nieskończonym zbiorem przeliczalnym. Istnieje zatem bijekcja $\displaystyle f:B\cup B'\rightarrow B'$. Mając ją możemy określić bijekcje $\displaystyle h:A\rightarrow A\setminus B$ następująco:

$\displaystyle h(x)=\left\{{\begin{array}{ll}f(x),&x\in B\cup B'\\x,&x\notin B\cup B'\end{array}}\right.$

Lemat 3.7

Jeżeli $\displaystyle B$ jest przeliczalnym a $\displaystyle A$ jest mocy continuum to $\displaystyle A\cup B$ jest mocy continuum.

Dowód

Opiszmy słowami dowód podobny do poprzedniego. Na początku należy odnaleźć w $\displaystyle A$ zbiór nieskończony przeliczalny $\displaystyle B_{0}$. Zbiór ten musi być równoliczny z $\displaystyle B\cup B_{0}$. W takim razie można bijektywnie schować zbiór $\displaystyle B\cup B_{0}$ w zbiorze $\displaystyle B_{0}$. Następnie należy zdefiniować bijekcję między $\displaystyle A\cup B$ a $\displaystyle A$ tak aby na fragmencie z poza $\displaystyle B_{0}$ była identycznością a na $\displaystyle B\cup B_{0}$ była poprzednią bijekcją. Sklejenie takich bijekcji na zbiorach rozłącznych jest bijekcją.

Twierdzenie poniższe będzie mieć dla nas fundamentalne znaczenie. Porównuje ono moc dwóch podstawowych dla nas zbiorów $\displaystyle \mathbb {N}$ i $\displaystyle \mathbb {R}$. Do dowodu posłużymy się konstrukcją rozwinięcia dwójkowego przeprowadzonego w twierdzeniu 3.15 rozdziału 3 wykładu 8. Twierdzenie 3.18 tego rozdziału pokazuje bijekcje pomiędzy pewnymi specjalnymi ciągami ze zbioru $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ a przedziałem $\displaystyle [0,1)$. Przed przeczytaniem tego dowodu zapoznaj sie z twierdzeniami 3.15, 3.17, 3.18 wykładu 8.

Twierdzenie 3.8

$\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ jest mocy continuum.

Dowód

Zbiór $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ rozbijmy na dwa rozłączne podzbiory. Zbiór $\displaystyle X$ taki jak w twierdzeniu 3.18 wykładu 8 to znaczy $\displaystyle X=\left\{a\in 2^{\mathbb {N} }:\forall _{k}\;\;\exists _{n>k}\;\;a_{n}=0\right\}$ oraz zbiór $\displaystyle X'=\left\{a\in 2^{\mathbb {N} }:\exists _{k}\;\;\forall _{n>k}\;\;a_{n}=1\right\}$ będący jego uzupełnieniem. Łatwo zauważyć, że $\displaystyle X'$ jest przeliczalny bo można go przedstawić jako przeliczalną sumę zbiorów skończonych. $\displaystyle X'$ składa się z ciągów, które od pewnego miejsca są stale równe $\displaystyle 1$. Zauważmy, że jest jedynie $\displaystyle 2^{k_{0}}$ takich ciągów, które od $\displaystyle k_{0}+1$ miejsca są stale równe $\displaystyle 1$. Zbiór $\displaystyle X$ jak pokazaliśmy w twierdzeniu w 3.18 (wykład 8) jest równoliczny z przedziałem $\displaystyle [0,1)$ a więc przeliczalny. Nasz zbiór $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }=X\cup X'$ jako suma zbioru kontinuum i przeliczalnego na mocy Lematu 3.7 jest mocy kontinuum.

Twierdzenie 3.9

$\displaystyle \mathbb {N} <_{m}{\mathcal {P}}(\mathbb {N} )\sim _{m}2^{\mathbb {N} }\sim _{m}\mathbb {R}$

Rodzi się naturalne pytanie. Czy istnieje taki zbiór, którego moc dałoby się ulokować pomiędzy mocą zbioru liczb naturalnych a mocą kontinuum. Czyli, czy istnieje $\displaystyle A$ takie, że

$\displaystyle \mathbb {N} <_{m}A<_{m}\mathbb {R} \quad {\mbox{(3.1)}}$

Cantor przypuszczał, że takiego zbioru (mocy) nie ma i że następnym w hierarchii mocy zbiorem po $\displaystyle \mathbb {N}$ jest $\displaystyle \mathbb {R}$. Przypuszczenie Cantora nazywa się hipotezą kontinuum. Hipoteza ta była intensywnie badana przez matematyków. W roku 1939 Kurt Gödel pokazał niesprzeczność tej hipotezy z aksjomatami teorii mnogości. Można zatem przyjąć, że taki zbiór jak w hipotezie kontinuum istnieje i nie doprowadzi to teorii mnogości do sprzeczności o ile sama nie jest sprzeczna. W roku 1963 Paul Joseph Cohen pokazał niezależność hipotezy kontinuum od aksjomatów teorii mnogości. Oznacza to, że nie można hipotezy udowodnić na gruncie tej teorii, ale nie można też udowodnić jej zaprzeczenia.

Na koniec podamy jako ćwiczenie inną bardzo elegancką i nie odwołującą się do pojęcia liczb naturalnych definicję nieskończoności.

Definicja 3.10

(definicja nieskończoności Dedekinda) Zbiór $\displaystyle X$ jest nieskończony w sensie Dedekinda gdy istnieje podzbiór właściwy $\displaystyle X_{0}$ zbioru $\displaystyle X$ który jest z nim równoliczny. Zbiór jest skończony, w sensie Dedekinda, jeśli nie jest nieskończony w sensie Dedekinda.

Ćwiczenie 3.11

Pokaż, że zbiór jest nieskończony wtedy i tylko wtedy gdy jest nieskończony w sensie Dedekinda.

Wskazówka

Użyj aksjomatu wyboru.

Wskazówka

Skorzystaj z Twierdzenia 4.1 z Wykładu 11.

Rozwiązanie

Implikacja w jedną stronę jest prosta. Jeśli zbiór jest skończony, to jest również skończony w sensie Dedekinda. Wykażemy najpierw, że jeśli z różnej od zera liczby naturalnej $\displaystyle n$ usuniemy dowolny element to zbiór powstały będzie równoliczny z $\displaystyle n-1$. Usuńmy dowolny element z $\displaystyle n$. Jeśli usunęliśmy $\displaystyle n-1$ to otrzymujemy liczbę $\displaystyle n-1$. Jeśli usunęliśmy $\displaystyle k\neq n-1$ to możemy zdefiniować bijekcję pomiędzy $\displaystyle n\setminus \{k\}$ a $\displaystyle n-1$ poprzez

$\displaystyle f(m)={\begin{cases}m&{\mbox{ jeśli }}\displaystyle m\neq n-1\\k&{\mbox{ jeśli }}\displaystyle m=n-1.\end{cases}}$

Wybierzmy teraz najmniejszą liczbę $\displaystyle n$ równoliczną z inną liczbą naturalną $\displaystyle m$. Niewątpliwie $\displaystyle n$ i $\displaystyle m$ są różne od zera i istnieje bijekcja $\displaystyle f:n\rightarrow m$. Jeśli bijekcję $\displaystyle f$ zawężymy do $\displaystyle n-1$ to obraz zawęzi się, na mocy udowodnionego wcześniej wniosku, do podzbioru $\displaystyle m$ równolicznego $\displaystyle m-1$. Wykazaliśmy, że zbiór $\displaystyle n-1$ jest równoliczny $\displaystyle m-1$, co jest sprzecznością z minimalnością $\displaystyle n$. Wykazaliśmy, że żadne dwie różne liczby naturalne nie są równoliczne. Ustalmy teraz dowolny skończony zbiór $\displaystyle X$. Istnieje bijekcja pomiędzy $\displaystyle X$ i $\displaystyle n$ dla pewnej liczby naturalnej $\displaystyle n$. Jeśli $\displaystyle X$ byłby bijektywny ze swoim istotnym podzbiorem to również $\displaystyle n$ byłoby bijektywne ze swoim istotnym podzbiorem, czyli ze zbiorem równolicznym liczbie naturalnej mniejszej o co najmniej $\displaystyle 1$ -- jest to sprzecznością z wcześniej wykazanym faktem.

Dla dowodu implikacji w drugą stronę wykorzystamy Twierdzenie 4.1 z Wykładu 11. Mówi ono, że dla każdego nieskończonego zbioru istnieje iniekcja z $\displaystyle \mathbb {N}$ w ten zbiór. Ustalmy dowolny nieskończony zbiór $\displaystyle X$ i taką iniekcję $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow X$. Niech $\displaystyle Y\subset X$ będzie obrazem $\displaystyle \mathbb {N}$ względem $\displaystyle f$ tak, że $\displaystyle f:\mathbb {N} \rightarrow Y$ jest bijekcją. Zdefiniujmy funkcję $\displaystyle g:X\rightarrow X$

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\begin{cases}”): {\displaystyle \displaystyle h(x) = \begin{cases} x& \mbox{ jeśli }\displaystyle x\notin Y \\ f(n+1)& \mbox{ jeśli }\displaystyle x=f(n)\in Y. \end{casses} \right }

Jak łatwo sprawdzić funkcja $\displaystyle h:X\rightarrow X\setminus \{f(0)\}$ jest bijekcją, co dowodzi, że zbiór $\displaystyle X$ jest równoliczny ze swoim istotnym podzbiorem, czyli, że jest nieskończony w sensie Dedekinda.

Wykazaliśmy, że zbiór skończony jest skończony w sensie Dedekinda i że zbiór nieskończony jest nieskończony w sensie Dedekinda co kończy ćwiczenie. Zwróćmy uwagę, że przy dowodzie tego faktu użyliśmy aksjomatu wyboru.

Ćwiczenia

Ćwiczenie 4.1

Wykaż, że $\displaystyle \mathbb {R} ^{\mathbb {R} }$ jest równoliczne z $\displaystyle 2^{\mathbb {R} }$.

Rozwiązanie

Niewątpliwie $\displaystyle 2^{\mathbb {R} }\leq _{m}\mathbb {R} ^{\mathbb {R} }$, ponieważ $\displaystyle \{a,b\}^{\mathbb {R} }\subset \mathbb {R} ^{\mathbb {R} }$, gdzie $\displaystyle a$ jest liczbą rzeczywistą $\displaystyle 0$, a $\displaystyle b$ liczbą rzeczywistą $\displaystyle 1$. Równocześnie $\displaystyle \mathbb {R} ^{\mathbb {R} }\sim _{m}{2^{\mathbb {N} }}^{\mathbb {R} }\sim _{m}2^{\mathbb {N} \times \mathbb {R} }\leq _{m}2^{\mathbb {R} \times \mathbb {R} }\sim _{m}2^{2^{\mathbb {N} }\times 2^{\mathbb {N} }}\sim _{m}2^{2^{\mathbb {N} }}\sim _{m}2^{\mathbb {R} }$, gdzie każde z przejść jest prostą konsekwencją faktów dowiedzionych na wykładzie. Korzystając z Twierdzenia 2.12 Cantora-Bernsteina wnioskujemy, że $\displaystyle \mathbb {R} ^{\mathbb {R} }\sim _{m}2^{\mathbb {R} }$.

Ćwiczenie 4.2

Wykaż, że $\displaystyle \mathbb {N} ^{\mathbb {N} }\sim _{m}2^{\mathbb {N} }$

Rozwiązanie

Podobnie jak poprzednio $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }\leq _{m}\mathbb {N} ^{\mathbb {N} }$. Aby uzyskać nierówność w drugą stronę rozumujemy $\displaystyle \mathbb {N} ^{\mathbb {N} }\leq _{m}{2^{\mathbb {N} }}^{\mathbb {N} }\sim _{m}2^{\mathbb {N} \times \mathbb {N} }\sim _{m}2^{\mathbb {N} }$ i Twierdzenie 2.12 Cantora-Bernsteina gwarantuje żądaną równoliczność.

Ćwiczenie 4.3

Jakiej mocy może być zbiór punktów nieciągłości silnie rosnącej funkcji z $\displaystyle \mathbb {R}$ do $\displaystyle \mathbb {R}$?

Wskazówka

Wybierz liczbę wymierną dla każdego z punktów nieciągłości.

Rozwiązanie

Przykłady funkcji silnie rosnących ze skończoną, lub równoliczną $\displaystyle \mathbb {N}$ liczbą punktów nieciągłości są trywialne. Aby wykazać, że dowolna, silnie rosnąca funkcja $\displaystyle f:\mathbb {R} \rightarrow \mathbb {R}$ nie może mieć więcej niż przeliczalnie wiele punktów nieciągłości, stworzymy iniekcję, która każdemu punktowi nieciągłości przyporządkowuje jakiś element $\displaystyle \mathbb {Q}$. Ustalmy punkt nieciągłości $\displaystyle a$. Wtedy $\displaystyle \lim _{x\to a^{-}}f(x)$ istnieje, ponieważ funkcja jest rosnąca i ograniczona z góry (przez np. $\displaystyle f(a+1)$). Podobnie istnieje $\displaystyle \lim _{x\to a^{+}}f(x)$. Ponieważ $\displaystyle a$ jest punktem nieciągłości mamy $\displaystyle \lim _{x\to a^{-}}f(x)<\lim _{x\to a^{+}}f(x)$. Ponieważ $\displaystyle \mathbb {Q}$ jest gęste w $\displaystyle \mathbb {R}$ istnieje $\displaystyle r_{a}\in \mathbb {Q}$ takie, że $\displaystyle \lim _{x\to a^{-}}f(x)<r_{a}<\lim _{x\to a^{+}}f(x)$. Pozostaje wykazać, że dla dwóch punktów nieciągłości $\displaystyle a$ i $\displaystyle b$, jeśli $\displaystyle a\neq b$, to $\displaystyle r_{a}\neq r_{b}$. Ponieważ porządek na $\displaystyle \mathbb {R}$ jest porządkiem liniowym mamy $\displaystyle a<b$ lub $\displaystyle b<a$. Możemy, bez straty, ogólności założyć ten pierwszy przypadek i znaleźć $\displaystyle c\in \mathbb {R}$ takie, że $\displaystyle a<c<b$. Wtedy $\displaystyle r_{a}<\lim _{x\to a^{+}}f(x)<f(c)<\lim _{x\to b^{-}}f(x)<r_{b}$ co dowodzi, że funkcja $\displaystyle a\mapsto r_{a}$ jest iniekcją jak twierdziliśmy.

Ćwiczenie 4.4

Jaka jest moc zbioru wszystkich silnie rosnących funkcji z $\displaystyle \mathbb {N}$ w $\displaystyle \mathbb {N}$?

Rozwiązanie

Każda taka funkcja to podzbiór $\displaystyle \mathbb {N} \times \mathbb {N}$, a więc zbiór wszystkich takich funkcji jest podzbiorem $\displaystyle {\mathcal {P}}(\mathbb {N} \times \mathbb {N} )$, który jest równoliczne z $\displaystyle {\mathcal {P}}(\mathbb {N} )\sim _{m}2^{\mathbb {N} }$. Wykażemy, że tych funkcji jest dokładnie tyle, co $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ poprzez zdefiniowanie iniekcji z $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ w nasz zbiór. Dla dowolnego $\displaystyle f\in 2^{\mathbb {N} }$ definiujemy $\displaystyle f':\mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N}$

$\displaystyle f'(n)=2n+f(n).$

Zwróćmy uwagę, że funkcja $\displaystyle f'$ jest silnie rosnąca, ponieważ dla $\displaystyle n<m$ mamy $\displaystyle f'(n)=2n+f(n)\leq 2n+1<2n+2=2(n+1)\leq 2m\leq f'(m)$. Równocześnie, jeśli $\displaystyle f,g\in 2^{\mathbb {N} }$ i $\displaystyle f\neq g$, to również $\displaystyle f'\neq g'$, ponieważ jeśli $\displaystyle f(n)\neq g(n)$ dla pewnego $\displaystyle n\in \mathbb {N}$, to$\displaystyle f'(n)=2n+f(n)\neq 2n+g(n)=g'(n)$. Zdefiniowane przekształcenie przyporządkowuje elementom $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ silnie rosnące funkcje z $\displaystyle \mathbb {N}$ do $\displaystyle \mathbb {N}$ dowodząc, że nasz zbiór jest większy na moc niż $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$. Twierdzenie Cantor-Bernstein gwarantuje, że funkcji tych jest dokładnie continuum.

Ćwiczenie 4.5

Czy na płaszczyźnie istniej okrąg taki, że każdy jego punkt ma przynajmniej jedną współrzędną niewymierną?

Rozwiązanie

Zakładamy, niewprost, że okrąg taki nie istnieje. Wtedy, każdy okrąg ma przynajmniej jeden punkt posiadający obie współrzędne wymierne. Rozważmy wszystkie okręgi o środku w $\displaystyle (0,0)$ -- jest ich continuum wiele i każde dwa mają puste przecięcie. Jeśli każdy z nich miałby punkt o obu współrzędnych wymiernych, to moglibyśmy stworzyć iniekcję z $\displaystyle \mathbb {R}$ w $\displaystyle \mathbb {Q} \times \mathbb {Q}$ dowodząc, że $\displaystyle \mathbb {R}$ jest przeliczalny. Sprzeczność ta dowodzi, że na płaszczyźnie istnieje okrąg taki, że każdy jego punkt ma przynajmniej jedną współrzędną niewymierną.

Ćwiczenie 4.6

Zbiór $\displaystyle A\subset \mathbb {Q}$ nazywamy wypukłym, jeśli, dla dowolnych $\displaystyle a,b\in A$, jeśli $\displaystyle c\in \mathbb {Q}$ i $\displaystyle a<c<b$, to $\displaystyle c\in A$. Ile jest zbiorów wypukłych w $\displaystyle \mathbb {Q}$?

Rozwiązanie

Zbiorów wypukłych w $\displaystyle \mathbb {Q}$ jest continuum. Oczywiście nie może ich być więcej niż continuum, ponieważ tyle jest wszystkich podzbiorów $\displaystyle \mathbb {Q}$. Aby wykazać, że nie ma ich mniej ustalmy iniekcję z przedziału $\displaystyle [0,1]$ w liczbach rzeczywistych w zbiór wypukłych podzbiorów $\displaystyle \mathbb {Q}$. Dla dowolnej liczby rzeczywistej $\displaystyle r\in [0,1]$ zdefiniujmy

$\displaystyle I_{r}=[0,r]\cap \mathbb {Q} .$

Niewątpliwie każdy zbiór $\displaystyle I_{r}$ jest wypukły, ponieważ jeśli $\displaystyle a<b\in I_{r}$, to $\displaystyle 0\leq a$ i $\displaystyle b\leq r$, a więc dla każdego $\displaystyle c$ takiego, że $\displaystyle a<c<b$ zachodzi $\displaystyle 0\leq c\leq r$, czyli $\displaystyle c\in I_{r}$. Pozostaje wykazać, że funkcja $\displaystyle r\mapsto I_{r}$ jest iniekcją. Ustalmy dwie liczby rzeczywiste $\displaystyle r\neq s$. Bez straty ogólności możemy założyć, że $\displaystyle r<s$. Istnieje wtedy liczba wymierna $\displaystyle t$ taka, że $\displaystyle r<t<s$ i mamy $\displaystyle t\in I_{s}$ oraz $\displaystyle t\notin I_{r}$ dowodząc, że $\displaystyle I_{r}\neq I_{s}$. Na mocy Twierdzenia Cantora-Bernsteina zbiorów wypukłych w $\displaystyle \mathbb {Q}$ jest continuum.

Ćwiczenie 4.7

Ile elementów posiada największy, pod względem mocy, łańcuch w $\displaystyle ({\mathcal {P}}(\mathbb {N} ),\subset )$?

Rozwiązanie

Łańcuch taki nie może posiadać więcej niż continuum elementów, ponieważ moc całego zbioru $\displaystyle {\mathcal {P}}(\mathbb {N} )$ jest continuum. Wykażemy, że istnieje w tym zbiorze częściowo uporządkowanym łańcuch o mocy continuum. Zamiast operować na zbiorze $\displaystyle \mathbb {N}$ operować będzie na zbiorze mu równolicznym $\displaystyle \mathbb {Q}$. Zwróćmy uwagę, że zdefiniowane w Ćwiczeniu 4.6 zbiory $\displaystyle I_{r}$ są uporządkowane liniowo przez inkluzję, są podzbiorami $\displaystyle \mathbb {Q}$ i jest ich continuum wiele. Zbiory te tworzą żądany łańcuch.

Ćwiczenie 4.8

Jaka jest moc zbioru bijekcji z $\displaystyle \mathbb {N}$ do $\displaystyle \mathbb {N}$?

Rozwiązanie

Bijekcji tych, podobnie jak funkcji ściśle rosnących w Ćwiczeniu 4.4 nie może być więcej niż continuum. Aby wykazać, że jest ich dokładnie tyle zdefiniujemy iniekcję, która każdemy elementowi $\displaystyle 2^{\mathbb {N} }$ przyporządkowuje pewną bijekcję. Jeśli $\displaystyle f\in 2^{\mathbb {N} }$, to bijekcja $\displaystyle f'$ działa następująco

$\displaystyle f'(2n)=2n$ oraz $\displaystyle f'(2n+1)=2n+1$ wtedy i tylko wtedy, kiedy $\displaystyle f(n)=0$

oraz

$\displaystyle f'(2n)=2n+1$ oraz $\displaystyle f'(2n+1)=2n$ wtedy i tylko wtedy, kiedy $\displaystyle f(n)=1.$

Oczywiście $\displaystyle f$ jest bijekcją i bardzo prosto jest wykazać, że dla dwóch różnych funkcji otrzymujemy różne bijekcje, co dowodzi, że bijekcji tych jest continuum.

Ćwiczenie 4.9

Jakiej mocy jest zbiór porządków na $\displaystyle \mathbb {N}$ które są równocześnie funkcjami $\displaystyle \mathbb {N} \rightarrow \mathbb {N}$?

Rozwiązanie

Zbiór ten jest jednoelementowy. Niewątpliwie funkcja identycznościowa jest porządkiem -- antyłańcuchem. Ustalmy dowolny, nieidentycznościowy porządek na $\displaystyle \mathbb {N}$. Założenie gwarantuje, że porządek ten zawiera parę $\displaystyle (n,m)$ dla pewnego $\displaystyle n\neq m$. Równocześnie zwrotność gwarantuje, że zawiera on również parę $\displaystyle (n,n)$ co przeczy definicji funkcji.

Ćwiczenie 4.10

Dowolna rodzina $\displaystyle X\subset {\mathcal {P}}(\mathbb {N} )$ taka, że dla dowolnych dwóch różnych elementów $\displaystyle X$ ich przecięcie jest co najwyżej jednoelementowe jest przeliczalna.

Rozwiązanie

Aby to wykazać dzielimy rodzinę $\displaystyle X$ na dwie części $\displaystyle X_{1}$ i $\displaystyle X'$. Niech zbiór $\displaystyle X_{1}$ zawiera wszystkie zero i jednoelementowe elementy $\displaystyle X$ -- jest ich przeliczalnie wiele, bo każdy z nich jest podzbiorem $\displaystyle \mathbb {N}$. Pozostaje wykazać, że $\displaystyle X'$ jest przeliczalny i wtedy $\displaystyle X$ jako unia dwóch zbiorów przeliczalnych będzie również przeliczalny. Aby wykazać, że $\displaystyle X'$ jest przeliczalny ustawmy funkcję $\displaystyle f:X'\to \mathbb {N} \times \mathbb {N}$ taką, że

$\displaystyle f(x)=(n,m)$ jeśli $\displaystyle n$ jest najmniejszym elementem $\displaystyle x$, a $\displaystyle m$ jest najmniejszym w $\displaystyle x\setminus \{n\}\displaystyle .$

Funkcja $\displaystyle f$ jest dobrze zdefiniowana i prowadzi w zbiór przeliczalny. Pozostaje wykazać, że $\displaystyle f$ jest iniekcją. Jeśli $\displaystyle f(x)=(n,m)=f(x')$, to $\displaystyle x\cap x'\supset \{n,m\}$ gdzie $\displaystyle n\neq m$. Wnioskujemy, że przecięcie $\displaystyle x$ i $\displaystyle x'$ jest co najmniej dwuelementowe, czyli, że $\displaystyle x=x'$ i funkcja $\displaystyle f$ jest iniekcją, co należało wykazać.