CWGI Moduł 12
| 7.1 Przegląd wzorów kreskowania i wypełnień
Do zakreskowania obszaru można używać uprzednio zdefiniowanego wzoru kreskowania, zdefiniować prosty wzór stosując bieżący typ linii lub utworzyć wzory bardziej złożone. Jeden typ wzoru, nazywany jednolitym, wypełnia obszar jednolitym kolorem. Można także utworzyć wypełnienie gradientowe używające przejść między odcieniami jednego koloru lub między dwoma kolorami. Wypełnienia gradientowe mogą być używane do ulepszenia rysunków, które mają służyć do prezentacji. Ten typ wypełnienie daje efekt światła odbitego od obiektu. Można wybrać jedną z kilku metod definiowania obwiedni kreskowania. • Określić punkt w obszarze, który jest zawarty w obiekcie. • Wybrać obiekty, w których zawarty jest obszar. • Przeciągnąć wzór kreskowania do obszaru z palety narzędzi lub DesignCenter. Podczas kreskowania rysunku, obiekty, które nie są częścią obwiedni, są całkowicie lub częściowo ignorowane. Jeżeli linia wzoru kreskowania napotka obiekt, taki jak tekst, atrybut lub jednolicie wypełniony obiekt, i jeśli ten obiekt został zaznaczony jako część zbioru obwiedni, to polecenie KRESKUJ spowoduje zakreskowanie dookoła obiektu. Uwaga Przy kreskowaniu obszaru, którego obwiednia nie jest zamknięta, należy ustawić zmienną systemową HPGAPTOL, aby zamknąć luki i potraktować obwiednię jako zamkniętą. Zmienną HPGAPTOL stosuje się tylko do luk między tymi liniami i łukami, które po wydłużeniu przecięłyby się. Aby zmniejszyć wielkość pliku, obszar kreskowany jest definiowany w bazie danych rysunku jako pojedynczy obiekt graficzny. Jest kilka sposobów dodawania do rysunku wzorów kreskowania. • Polecenie KRESKUJ udostępnia najwięcej opcji. • Można również przeciągnąć wzory kreskowania z palety narzędzi. Więcej udogodnień i szybkość można uzyskać korzystając z palet narzędzi. • Jeśli okno Palety narzędzi jest otwarte, można kliknąć prawym przyciskiem myszy narzędzie wzoru, aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Właściwości narzędzi. Zawiera ono szereg opcji wzorów kreskowania dostępnych także po wpisaniu polecenia KRESKUJ. Na przykład można określić skalę i odstępy dla wzoru kreskowania. • Można także użyć DesignCenter. Domyślnie wzory kreskowania dopasowują się do siebie. Jednak czasami może zachodzić konieczność przesunięcia początku kreskowania, nazywanego punktem początkowym. Na przykład jeżeli tworzy się wzór cegły, może istnieć konieczność rozpoczęcia całą cegłą w lewym dolnym narożniku kreskowanego obszaru. W takim przypadku należy użyć opcji Początek kreskowania z okna dialogowego Kreskowanie i wypełnienie. Ulokowanie i zachowanie wzoru kreskowania zależy od zmiennych systemowych HPORIGIN, HPORIGINMODE i HPINHERIT oraz lokalizacji i orientacji lokalnego układu współrzędnych. Program udostępnia ponad 50 standardowych wzorów kreskowania, które można wykorzystać do rozróżniania komponentów obiektów reprezentujących materiał. Program udostępnia także 14 wzorów kreskowania, które są zgodne ze standardami ISO (International Standards Organization). Po wybraniu wzoru ISO można podać szerokość pisaka, która określi szerokość linii wzoru. W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, na karcie Kreskowanie, obszar Typ i wzór wyświetla nazwy wszystkich wzorów kreskowania zdefiniowanych w pliku tekstowym acad.pat. Można także dodawać nowe wzory kreskowania do okna dialogowego przez dodawanie ich definicji do pliku acad.pat. Kreskowanie zespolone jest aktualizowane po zmianie obwiedni. Obszary kreskowane utworzone za pomocą polecenia KRESKUJ są domyślnie zespolone. Ustawienie to jest przechowywane w zmiennej systemowej HPASSOC. Kreskowania utworzone przez przeciągnięcie wzoru kreskowania z palet narzędzi lub DesignCenter™ stosują ustawienie HPASSOC. Można usunąć zespolenie kreskowania w dowolnym momencie lub użyć polecenia KRESKUJ, aby utworzyć kreskowanie niezespolone. Kiedy zmienna systemowa HPGAPTOL ma wartość 0 (domyślnie), zespolenie jest automatycznie usuwane, jeśli podczas edycji jest tworzona obwiednia otwarta. Można użyć polecenia KRESKUJ, aby utworzyć kreskowania niezespolone, niezależne od ich obwiedni. Użytkownik może przypisać określony porządek wyświetlania do kreskowania. Wtedy wzór kreskowania będzie rysowany przed lub za obwiednią kreskowania albo przed lub za każdym innym obiektem. Przy tworzeniu kreskowania jest ono domyślnie rysowane za obwiednią kreskowania. Ułatwia to przeglądanie i wybieranie obwiedni kreskowania. Użytkownik może zmienić porządek wyświetlania kreskowania tak, aby kreskowanie było wyświetlane przed obwiednią kreskowania lub przed albo za każdym innym obiektem. Wartość ta jest przechowywana w zmiennej systemowej HPDRAWORDER. Kreskowania utworzone przez przeciągnięcie wzoru kreskowania z palet narzędzi lub Design Center stosują ustawienie porządku wyświetlania HPDRAWORDER. Jeżeli utworzone kreskowanie jest bardzo gęste, program może odrzucić wzór i wyświetlić komunikat, że skala kreskowania jest za mała lub długość kreskowania za krótka. Można zmienić maksymalną liczbę linii kreskowania, ustawiając zmienną rejestru systemowego MaxHatch przez wpisanie w wierszu polecenia (setenv MaxHatch n), gdzie n jest liczbą od 100 do 10000000 (dziesięć milionów). Domyślną wartością MaxHatch jest 10000. W związku z dużą liczbą kombinacji obiektów, które można zakreskować, edycja zakreskowanej geometrii może generować nieoczekiwane wyniki. Jeżeli utworzone zostało kreskowanie, którego nie chcesz, można cofnąć operację, uciąć lub usunąć kreskowanie, a następnie zakreskować obszar ponownie. Użytkownik może również utworzyć własny wzór kreskowania przy użyciu bieżącego rodzaju linii za pomocą opcji Wzór użytkownika w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie lub utworzyć bardziej złożone wzory kreskowania. |
| 7.1.1 Definiowanie obwiedni kreskowania
Można kreskować obszar zamknięty lub w obrębie określonej obwiedni przy zastosowaniu polecenia KRESKUJ. Domyślnie polecenie KRESKUJ tworzy kreskowanie zespolone, które jest aktualizowane po zmianie obwiedni. Kreskowanie tworzy się przez wybranie obiektu kreskowania lub zdefiniowanie obwiedni, a następnie punktu wewnętrznego. Obwiednia kreskowania to dowolna kombinacja takich obiektów, jak linie, łuki, okręgi i polilinie, tworząca obszar zamknięty. Obszary zamknięte znajdujące się wewnątrz kreskowania są określane jako wyspy. Można je zakreskować lub pozostawić niezakreskowane, w zależności od ustawień Wysp w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie. Jeżeli kreskowany jest niewielki obszar w złożonym rysunku, można zastosować zbiory obwiedni, aby przyspieszyć proces. Obiekty mogą być kreskowane tylko jeśli znajdują się na płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny XY bieżącego LUW. Jeśli użytkownik chce kreskować obszar, który nie jest zupełnie zamknięty, może ustalić tolerancję odstępu (zmienna systemowa HPGAPTOL). Wszystkie przerwy równe lub mniejsze od wartości określonej w tolerancji odstępów zostaną zignorowane, a obwiednia zostanie potraktowana jako zamknięta. Sposób, w jaki kreskowane są wyspy, czyli zamknięte obszary w obrębie obwiedni kreskowania, można określić przy użyciu trzech stylów kreskowania: Normalnego, Skrajnego i Całkowitego. Użytkownik może obejrzeć w podglądzie te wzory kreskowania w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, w obszarze Więcej opcji. Normalny styl kreskowanie (standardowy) kreskuje od obwiedni w głąb. Jeżeli napotka wewnętrzną obwiednię, to wyłącza kreskowanie do chwili napotkania następnej obwiedni. Przy kreskowaniu z zastosowaniem stylu Normalnego wyspy nie są kreskowane, a wyspy znajdujące się w obrębie innych wysp są kreskowane tak, jak pokazano to poniżej. Skrajny styl kreskowanie kreskuje od obwiedni w głąb i zatrzymuje się przy kolejnej obwiedni. Całkowity styl kreskowania kreskuje cały obszar zamknięty, ignorując obwiednie wewnętrzne. Można także usunąć wyspy z obszaru kreskowania. Definiując zestaw obiektów używanych do określania obwiedni kreskowania małego obszaru w dużym rysunku można zaoszczędzić czas. Domyślnie polecenie KRESKUJ określa obwiednię, analizując wszystkie zamknięte obiekty na rysunku. W rysunku bardziej złożonym analiza wszystkich obiektów całkowicie lub częściowo widocznych na ekranie może być czasochłonna. Aby zakreskować niewielki obszar złożonego rysunku, można zdefiniować zbiór obiektów w rysunku nazywany zbiorem obwiedni. Polecenie KRESKUJ nie analizuje obiektów, które nie są włączone w zbiór obwiedni. Najpierw lepiej jest obejrzeć obszar do kreskowania w powiększeniu. Opcja Pokaż wybór w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie wyróżnia obiekty na rysunku, które definiują obwiednię. Kreskowanie bez wyświetlonej obwiedni można utworzyć na kilka sposobów: • Można utworzyć kreskowanie za pomocą polecenia KRESKUJ, a następnie wymazać niektóre lub wszystkie obiekty obwiedni. • Można utworzyć kreskowanie za pomocą polecenia KRESKUJ, pod warunkiem, że obiekty obwiedni znajdują się na innej warstwie niż kreskowanie. Następnie należy wyłączyć lub zablokować warstwę obiektów obwiedni. Jest to jedyna metoda, która utrzymuje zespolenie kreskowania. • Można przyciąć istniejące kreskowanie za pomocą obiektów utworzonych jako obwiednie ucinania. Po przycięciu kreskowania należy wymazać obiekty. • Można utworzyć obwiednie kreskowania za pomocą opcji Rysuj polecenia KRESKUJ z wiersza polecenia, określając punkty graniczne
|
| 7.1.2 Wybieranie wzorów kreskowania i wypełnień jednolitych
Modyfikować można zarówno wzór wypełniający, jak i obwiednie kreskowania. Można także modyfikować wypełnione obszary, ale użyta metoda zależy od tego, czy wypełniony obszar jest kreskowaniem, obszarem, szeroką polilinią, czy pierścieniem. Można również modyfikować porządek wyświetlania kreskowania. Kreskowanie może wyprodukować bardzo dużą liczbę obiektów liniowych i punktowych. Chociaż są one przechowywane jako obiekt typu kreskowanie, to te linie i punkty wykorzystują miejsce na dysku i zabierają czas przy ponownym generowaniu. Jeżeli użytkownik użyje względnie małego współczynnika skali podczas kreskowania obszaru, kreskowanie może wymagać milionów obiektów liniowych i punktowych, więc jego zakończenie zabierze bardzo dużo czasu i może wyczerpać dostępne zasoby. Można tego uniknąć, określając limit liczby obiektów tworzonych przez pojedyncze wywołanie polecenia KRESKUJ. Jeżeli przybliżona liczba obiektów potrzebnych do określonego kreskowania (z uwzględnieniem zakresu obwiedni, wzoru i skali) przekracza ten limit, polecenie KRESKUJ wyświetli komunikat, że skala kreskowania jest zbyt mała lub że długość kreski jest niewystarczająca i że żądanie kreskowania zostało odrzucone. Jeżeli taka sytuacja zaistnieje, należy dokładnie sprawdzić ustawienia kreskowania. Współczynnik skali może być dobrany nierozsądnie i może wymagać dostosowania. Limit liczby obiektów kreskowania jest ustawiany przez zmienną środowiskową MaxHatch, która jest przechowywana w rejestrze systemowym. Domyślna wartość wynosi 10000. Limit ten można zmienić, ustawiając wartość zmiennej systemowej MaxHatch za pomocą wpisu (setenv MaxHatch n), gdzie n jest liczbą od 100 do 10000000 (dziesięciu milionów). Można zmieniać takie właściwości konkretnego, istniejącego kreskowania, jak wzór, skala, kąt. Można wykorzystać: • okno dialogowe Edycja kreskowania (zalecane) • paletę Właściwości Można również skopiować właściwości jednego kreskowania do drugiego. Przycisk Właściwości dziedziczone w oknie dialogowym Edycja kreskowania umożliwia skopiowanie wszystkich właściwości kreskowania, w tym początku wzoru kreskowania, z jednego wzoru do drugiego. Okno dialogowe Uzgodnij właściwości umożliwia kopiowanie ogólnych właściwości i właściwości specyficznych dla kreskowania (z wyjątkiem początku wzoru kreskowania) z jednego kreskowania do drugiego. Polecenie ROZBIJ umożliwia rozbicie kreskowania na obiekty składowe. Obwiednie kreskowania można między innymi kopiować, przesuwać, rozciągać i ucinać. Można również użyć uchwytów do rozciągania, przesuwania, obracania, skalowania i wykonywania lustrzanych odbić obwiedni i powiązanego zespolonego kreskowania, tak jak innych obiektów. Jeżeli po wykonanych zmianach obwiednia pozostanie zamknięta, zespolone kreskowanie zostanie automatycznie zaktualizowane. Jeżeli edycja doprowadzi do otwarcia obwiedni, kreskowanie utraci z nią powiązanie i pozostanie niezmienione. Zespolenie może także zostać utracone w czasie edycji obwiedni kreskowania, jeśli plik wzoru kreskowania nie będzie w tym czasie dostępny. Jeśli przy ucinaniu kreskowania plik wzoru kreskowania (PAT) nie jest dostępny, kreskowania zniknie. Zespolenie kreskowania jest uzależnione od tego, czy w oknach dialogowych Kreskowanie i wypełnienie (KRESKUJ) i Edycja kreskowania (EDKRESK) zostanie wybrana opcja Zespolone. Kreskowania niezespolone nie są aktualizowane podczas edycji ich oryginalnych obwiedni. W każdej chwili można usunąć z kreskowania właściwość zespoloności, lecz po jej usunięciu nie będzie można jej odtworzyć. Kreskowanie musi zostać utworzone ponownie, aby przywrócić zespolenie, lub należy utworzyć nową obwiednię kreskowania i zespolić ją z kreskowaniem. Aby utworzyć obwiednie dookoła niezespolonego lub nieograniczonego kreskowania, należy w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie wybrać opcję Odtwórz obwiednię. Za pomocą tej opcji można także określić, czy nowa obwiednia ma być zespolona z kreskowaniem. Obszary wypełnione mogą być reprezentowane przez • Kreskowania (z pełnym wzorem) • Obszary • Wypełnienia gradientowe • Szerokie polilinie i pierścienie Każdy z tych wypełnionych obiektów modyfikuje się tak samo, jak wszystkie inne kreskowania, obszary, szerokie polilinie czy pierścienie. Oprócz polecenia WŁAŚCIWOŚCI można także używać polecenia EDKRESK do wypełnionych kreskowań, wypełnień gradientowych i edycji uchwytów obszarów oraz polecenia EDPLIN do edycji szerokich polilinii i pierścieni. Podczas edycji kreskowania użytkownik może zmienić porządek wyświetlania kreskowania tak, aby było wyświetlane za lub przed obwiednią kreskowania albo za lub przed wszystkimi innymi obiektami. Obiekt przykrywający jest wielobocznym obszarem ukrywającym leżące pod nim obiekty bieżącym kolorem tła. Obszar ten jest ograniczony ramką przykrycia, którą można włączyć w celu edycji i wyłączyć podczas drukowania. Można utworzyć obiekt przykrywający, określając obszar wieloboczny za pomocą punktów, lub można przekształcić w niego zamkniętą polilinię. Jeśli polilinia jest używana do utworzenia obiektu przykrywającego, musi być zamknięta, zawierać tylko segmenty linii i mieć zerową szerokość. Użytkownik może tworzyć obiekty przykrywające w układzie w obszarze papieru, aby maskować obiekty w obszarze modelu; wcześniej należy jednak upewnić się, że obiekt przykrywający będzie prawidłowo drukowany. Należy więc w oknie dialogowym Drukuj, na karcie Ustawienia drukowania, odznaczyć opcję Drukuj obszar papieru jako ostatni. Obiekt przykrywający ma właściwości podobne do obrazu rastrowego i ma takie same wymagania do druku. Do drukowania potrzebny jest ploter rastrowy ze sterownikiem obsługującym ADI 4.3 lub sterownikiem drukarki systemowej. Obszary wypełnione jednolicie można tworzyć stosując • Kreskowania z pełnym wzorem kreskowania (KRESKUJ) • Obszary (OBSZAR) • Szerokie polilinie i pierścienie (PLINIA, PIERŚCIEŃ) Wypełnienie Gradientowe jest pełnym wypełnieniem kreskowanym dającym efekt rozmycia kolorów, jak przy oświetleniu powierzchni. Wypełnień gradientowych można używać do symulowania brył w rysunkach dwuwymiarowych. Kolor w wypełnieniach gradientowych gładko przechodzi z jasnego w ciemny lub odwrotnie. Można wybrać uprzednio zdefiniowany wzór (na przykład liniowy, sferyczny lub promieniowy) i określić pochylenie wzoru. W dwukolorowym wypełnieniu gradientowym przejście odbywa się z jasnego do ciemnego i z pierwszego koloru do drugiego. Wypełnienia gradientowe są stosowane do obiektów tak samo, jak wypełnienia pełne, i mogą być zespolone z ich obwiedniami. Wypełnienie zespolone jest automatycznie aktualizowane, kiedy obwiednia ulega zmianom. Nie można używać stylów wydruku do sterowania drukowanym kolorem wypełnień gradientowych. Dwukrotnie kliknij wypełnienie gradientowe, aby je zmodyfikować. Program zapewnia pełne wypełnienie obszarów i ponad 50 standardowych wzorów kreskowania odpowiadających materiałom takim jak ziemia, cegła lub glina. Czternaście wzorów kreskowania jest zgodnych ze standardami ISO. Po wybraniu wzoru ISO, można podać szerokość pisaka, która określi szerokość linii wzoru. Oprócz wzorów udostępnianych przez program można korzystać ze wzorów zawartych w zewnętrznych bibliotekach wzorów. Wzory te są uporządkowane według nazw i wyświetlone w oknie dialogowym Paleta wzorów kreskowania. Oprócz korzystania ze standardowych wzorów użytkownika, możesz zdefiniować prosty wzór w oparciu o bieżący typ linii. Wzór można zdefiniować zmieniając kąt i odstępy linii kreskowania.
|
| 7.2 Omówienie etykiet i uwag
Tekst można utworzyć na kilka sposobów. Do wprowadzania krótkich, prostych opisów należy użyć tekstów jednowierszowych. Do wprowadzania dłuższych opisów z formatowaniem wewnętrznym należy użyć tekstu wielowierszowego (zwanego też WTEKST). Można także tworzyć teksty wielowierszowe z liniami odniesienia. Chociaż cały wprowadzony tekst używa bieżącego stylu tekstu, który ustala standardową czcionkę i ustawienia formatowania, użytkownik może w dowolny sposób dostosowywać wygląd tekstu. Istnieje kilka narzędzi pozwalających na zmianę skali tekstu i wyrównania, znajdowanie i zastępowanie tekstu oraz sprawdzanie pisowni. Tekst zawierający wymiar lub tolerancje tworzony jest z pomocą poleceń wymiarowania. |
| 7.2.1 Tworzenie tekstu
Tekst dodawany do rysunków wprowadza do nich rozmaite informacje. Może on być złożoną specyfikacją, zawartością tabelki rysunkowej, etykietą lub nawet częścią rysunku. Do wprowadzania krótkich tekstów, nie wymagających różnych czcionek i wielu linii, można tworzyć tekst jednowierszowy. Tekst jednowierszowy jest najwygodniejszy przy etykietach. Do długich, złożonych zapisów należy utworzyć tekst wielowierszowy (paragraf). Tekst wielowierszowy zawiera kilka linii tekstu lub akapitów, które wypełniają obszar o określonej szerokości; w kierunku pionowym może się on rozciągać w nieskończoność. Niezależnie od liczby linii, każdy zestaw paragrafów utworzony w jednej sesji edycyjnej tworzy pojedynczy obiekt, który można przesuwać, obracać, usuwać, kopiować i skalować lub tworzyć jego lustrzane odbicie. Tekst wielowierszowy udostępnia więcej opcji edycyjnych niż tekst jednowierszowy. Na przykład, użytkownik może zmienić dla pojedynczych znaków, wyrazów lub zdań w akapitach zastosowana czcionkę, kolor i wysokość tekstu, jak również wprowadzić podkreślenie. Obiekt linii odniesienia jest linią lub splajnem z grotem strzałki na jednym końcu i obiektem tekstu wielowierszowego na drugim. Obiekt linii odniesienia jest związany z obiektem tekstu wielowierszowego, dlatego kiedy obiekt tekstu jest przenoszony, obracany lub skalowany, obiekt linii odniesienia jest odpowiednio aktualizowany. Podobnie, kiedy włączane jest wymiarowanie zespolone, a do zlokalizowania grotu strzałki linii odniesienia używana jest lokalizacja, obiekt linii odniesienia jest także zespalany z dowolnymi obiektami, do których dołączony jest grot strzałki. Tekst użyty gdziekolwiek w rysunku można skopiować i dołączyć do niego linię odniesienia. Nie należy mylić obiektu linii odniesienia z linią odniesienia, która jest automatycznie generowaną częścią linii wymiarowej. Użyj tekstu jednowierszowego (TEKST), aby utworzyć jeden lub kilka wierszy tekstu, każdy wiersz kończąc naciśnięciem klawisza ENTER. Każda linia tekstu jest niezależnym obiektem, który można przenosić i modyfikować oraz zmieniać jego format. Przy tworzeniu tekstu jednowierszowego jest do niego przypisywany styl tekstu i dopasowanie. Styl tekstu ustala standardowe właściwości obiektu tekstowego. Dopasowanie określa, która część znaku tekstu jest dopasowana do punktu wstawienia. Użyj polecenia TEKST, aby wpisać tekst lokalnie, lub w wierszu polecenia wprowadź-text, aby wpisać tekst w wierszu polecenia. W tekście jednowierszowym można wstawiać pola. Pole jest tekstem wyświetlającym dane, które mogą się zmieniać. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość. Dla tekstu jednowierszowego stosowane są takie same style tekstu, jak dla tekstu wielowierszowego. Przy tworzeniu tekstu przypisywany jest mu istniejący styl, którego nazwa wprowadzana jest po zgłoszeniu opcji Styl. Jeśli użytkownik zamierza sformatować poszczególne słowa i znaki, powinien użyć tekstu wielowierszowego. Użytkownik może również rozmieścić linię tekstu między dwoma określonymi punktami. Opcja ta rozciąga lub ściska tekst, aby wypełnić nim wyznaczony obszar. Zmienna systemowa DTEXTED określa interfejs użytkownika wyświetlany w celu edycji tekstu jednowierszowego. Przy tworzeniu tekstu można go dopasować. Oznacza to, że można wyrównać tekst używając jednej z opcji dopasowania pokazanych na poniższych ilustracjach. Dopasowanie do lewej jest dopasowaniem standardowym. Aby ustawić tekst do lewej, nie należy wprowadzać opcji po zgłoszeniu Wyrównanie. |
| 7.2.1.1 Tworzenie tekstu wielowierszowego
W Edytorze tekstu lokalnego (lub innym edytorze tekstu) można tworzyć jeden lub kilka akapitów tekstu wielowierszowego (wtekst). Można też do tego użyć wiersza polecenia. Można także wstawiać tekst z pliku zapisanego w formacie ASCII lub RTF. Przed wpisaniem lub importowaniem tekstu należy określić przeciwległe rogi ramki obwiedni tekstu, która definiuje szerokość akapitów w obiekcie tekstu wielowierszowego. Długość obiektu tekstu wielowierszowego zależy od ilości tekstu, a nie od długości ramki obwiedni. Tekst wielowierszowy można przesuwać lub obracać za pomocą uchwytów. Edytor tekstu lokalnego wyświetla ramkę obwiedni z linijką u góry i paskiem narzędzi formatowania tekstu. Edytor tekstu wielowierszowego jest przezroczysty, dzięki czemu podczas wprowadzania tekstu widać, czy tekst nie zachodzi na inne obiekty. Aby wyłączyć przezroczystość podczas pracy, należy wybrać Tło nieprzezroczyste w menu Opcje. Można także ustawić nieprzezroczyste tło wprowadzonego tekstu wielowierszowego i ustalić jego kolor. Można ustawiać tabulatory i wcięcia, aby sterować wyglądem obiektu tekstu wielowierszowego. W tekście wielowierszowym można także wstawiać pola. Pole jest tekstem wyświetlającym dane, które mogą się zmieniać. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość. Większość cech tekstu jest ustawianych za pomocą stylu tekstu, który ustawia domyślną czcionkę i inne opcje, takie jak odstępy między wierszami, wyrównanie i kolor. Można używać bieżącego stylu tekstu lub wybrać nowy. Styl tekstu STANDARD to styl domyślny. W obiekcie tekstu wielowierszowego można zastąpić bieżący styl tekstu stosując formatowanie: podkreślanie, pogrubianie czy różne czcionki dla pojedynczych znaków. Można tworzyć tekst piętrowy, na przykład ułamki lub tolerancje geometryczne, a także wstawiać znaki specjalne, w tym znaki Unicode dla czcionek TrueType. Uwaga Nie wszystkie czcionki tekstu SHX i TrueType obsługują znaki Unicode. Na palecie Właściwości można sprawdzić i zmienić właściwości obiektu tekstu wielowierszowego, w tym właściwości charakterystyczne dla tekstu. • Wyrównanie określa czy podczas pisania tekst jest wstawiany zgodnie z ograniczeniami ramki obwiedni i ustawia kierunek wprowadzania tekstu. • Odstęp między wierszami steruje wielkością przestrzeni między liniami tekstu. • Szerokość określa szerokość ramki obwiedni, czyli miejsce zawinięcia tekstu do następnego wiersza. • Tło wstawia nieprzezroczyste tło, które maskuje obiekty pod tekstem. Wyrównywanie steruje dopasowaniem tekstu i kierunkiem tekstu względem punktu wstawienia. Tekst jest wyrównywany do lewej lub do prawej strony, do obwiedni tekstu, która określa szerokość tekstu. Tekst jest wpisywany od punktu wstawienia, który może się znajdować w środku, u góry lub u dołu wynikowego obiektu tekstu. Dla tekstów wielowierszowych istnieje dziewięć ustawień wyrównywania. Jeżeli pojedyncze słowo jest dłuższe od szerokości paragrafu, będzie się ono rozciągać poza obwiednię paragrafu. Przy tworzeniu tekstu wielowierszowego można zastąpić styl tekstu, stosując inne formatowanie dla pojedynczych słów i znaków. Zmiany formatu będą miały wpływ tylko na zaznaczony tekst. Bieżący styl tekstu nie ulegnie zmianie. Można określić inną czcionkę, inną wysokość tekstu lub inny kolor, a także zastosować pogrubienie, kursywę, podkreślenie i nadkreślenie. Można także ustawić kąt pochylenia, zmienić odstępy między znakami oraz powiększyć lub zmniejszyć szerokość znaków. Opcja Usuń formatowanie z menu opcji zmienia atrybuty znaków wybranego tekstu na bieżący styl, a także zmienia kolor tekstu na kolor tekstu obiektu wielowierszowego. Ustawienie wysokości tekstu określa wysokość dużych liter tekstu. Aby uzyskać więcej informacji na temat obliczania wysokości, zobacz polecenie WTEKST. Wiersze tekstu wielowierszowego mogą zostać sformatowane jako lista. Numeracja listy dostosowuje się automatycznie podczas dodawania i odejmowania elementów lub przemieszczania ich w górę i w dół listy. Formatowanie list można usuwać i ponownie dodawać w ten sam sposób, w jaki się to robi w większości edytorów tekstu. Domyślnie formatowanie listy jest stosowane zawsze, gdy tekst wygląda jak lista. Jako lista traktowany jest tekst spełniający wszystkie poniższe kryteria: • Na początku wiersza występuje jeden lub kilka znaków, takich jak litera, cyfra bądź symbol. • Po literze lub cyfrze występuje znak przestankowy. • Odstęp po znaku przestankowym jest utworzony przez naciśnięcie klawisza TAB. • Tekst po odstępie jest zakończony naciśnięciem klawisza ENTER lub SHIFT+ENTER. Uwaga Jeżeli formatowanie listy nie ma być stosowane do wszystkich wierszy, które spełniają powyższe kryteria, należy wyłączyć opcję Zezwalaj na punktory i listy. (Kliknij prawym przyciskiem myszy w Edytorze tekstu lokalnego, kliknij Punktory i listy i usuń zaznaczenie opcji Zezwalaj na punktory i listy.) Gdy pole wyboru Zezwalaj na punktory i listy nie jest zaznaczone, to nie można tworzyć nowych sformatowanych list w obiekcie tekstu wielowierszowego. Aby utworzyć listę, należy użyć jednej z następujących metod: • Zastosuj formatowanie do nowego lub zaznaczonego tekstu. • Użyj opcji Auto-lista (standardowo włączona) i wpisz element listy. • Jeżeli opcja Auto-lista jest wyłączona, wpisz elementy listy, a następnie zamknij i otwórz edytor, aby przekonwertować tekst na listę. Podczas używania formatowania listy można określić punktory, wielkie i małe litery oraz liczby. Ustawienia standardowe są stosowane dla typów list zdefiniowanych przez użytkownika. Po literach i cyfrach wstawiana jest kropka. Listy zagnieżdżone używają podwójnych punktorów, liter lub liczb. Elementy są wyświetlane z wcięciem o szerokości wyznaczonej przez punkty tabulacji na linijce Edytora tekstu lokalnego. Jeżeli opcja Auto-lista jest włączona, lista jest tworzona podczas pisania. Można stosować litery, liczby i symbole. Na przykład można napisać 421., nacisnąć TAB i wpisać jakiś tekst. Po naciśnięciu klawisza ENTER następna linia rozpocznie się od 422, kropki i spacji TAB. Wcięcia akapitów w obiekcie tekstu wielowierszowego można kontrolować. Linijka w Edytorze tekstu lokalnego pokazuje ustawienia dla bieżącego akapitu. Tabulatory i wcięcia ustawione przed rozpoczęciem wpisywania tekstu są stosowane dla całego obiektu tekstu wielowierszowego. Aby zastosować inne tabulatory i wcięcia do pojedynczych akapitów, kliknij pojedynczy akapit albo zaznacz kilka akapitów i zmień ustawienia. Suwaki na linijce pokazują wcięcia względem lewej strony ramki obwiedni. Górny suwak ustawia wcięcie dla pierwszego wiersza akapitu, a suwak dolny ustawia wcięcie dla pozostałych wierszy akapitu. Znaki znajdujące się na linijce oznaczają standardowe ustawienia tabulatora. Po kliknięciu linijki w celu ustawienia tabulatora na linijce zostanie wyświetlony mały znak przypominający literę L i oznaczający niestandardowe ustawienie tabulatora. Można usunąć niestandardowy tabulator, przeciągając znak tabulatora poza linijkę. Odstępy między wierszami dla tekstu wielowierszowego to odległości między linią bazową (dołem) wiersza tekstu a linią bazową kolejnego wiersza tekstu. Współczynnik odstępu między wierszami ma zastosowanie do całego obiektu tekstu wielowierszowego, a nie zaznaczonych wierszy. Wielkość odstępu między wierszami może zostać ustalona jako wielokrotność tzw. pojedynczego odstępu lub jako wartość bezwzględna. Odstęp pojedynczy to 1.66 raza wysokość znaków tekstu. Standardowy styl odstępów między wierszami, Przynajmniej, automatycznie zwiększa odstępy między wierszami, aby pomieścić znaki zbyt duże, by zmieściły się w wierszach o odstępach ustawionych dla obiektu tekstu wielowierszowego. Aby wyrównać odstępy między wierszami w tabelach, należy użyć ustawienia Dokładnie. Aby upewnić się, że odstęp między wierszami jest identyczny w różnych obiektach tekstu wielowierszowego, należy używać opcji Dokładnie i ustalać taką samą wartość współczynnika odstępu dla wszystkich obiektów tekstu wielowierszowego. Użycie opcji Dokładnie może powodować, ze większe znaki znajdujące się w danej linii będą nakładać się na sąsiednie linie. Znaki przedstawiające ułamki lub tolerancje można sformatować tak, aby spełniały wymagania kilku standardów. Tekst w układzie piętrowym mogą stanowić ułamki, tolerancje lub miary. Aby wskazać, gdzie zaznaczony tekst ma być piętrowy, należy użyć znaków specjalnych. • Znak / (slash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską poziomą. • Znak # (hash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską ukośną. • Karetka (^) tworzy ułamek tolerancji nieoddzielony kreską. Można ustawić program, by automatycznie tworzył zapis ułamkowy z liczb wprowadzonych przed znakami ukośnika (/), krzyżyka (#) lub karetki i po nich. Na przykład po wpisaniu 1#3 i znaku nienumerycznego lub spacji, zostanie wyświetlone okno dialogowe Właściwości Autoułamków. Ustawienia wyświetlane w oknie można zmieniać w zależności od potrzeb. Opcja Autoułamki tworzy zapis piętrowy tylko ze znaków liczbowych umieszczonych bezpośrednio przed znakami /, # i ^ oraz po tych znakach. Aby ustawić w piętra znaki nienumeryczne lub tekst zawierający spacje, należy zaznaczyć tekst i kliknąć przycisk Piętrowo na pasku narzędzi Formatowanie tekstu. |
| 7.2.1.2Tworzenie tekstu z liniami odniesienia
Obiekt linii odniesienia jest linią lub splajnem z grotem strzałki na jednym końcu i obiektem tekstu wielowierszowego na drugim. Czasami krótka pozioma linia, zwana linią zaczepienia, łączy tekst i ramki sterujące obiektu z linią odniesienia. Linia odniesienia jest związana z obiektem tekstu wielowierszowego, dlatego kiedy obiekt tekstu jest przenoszony, linia odniesienia zostaje odpowiednio rozciągnięta. Kiedy włączone jest wymiarowanie zespolone, a do zlokalizowania grotu strzałki linii odniesienia używana jest lokalizacja, linia odniesienia jest zespalana z obiektem, do którego dołączony jest grot strzałki. Jeśli położenie obiektu jest zmieniane, zmieniane jest także położenie grotu strzałki i linia odniesienia jest odpowiednio rozciągana. Tekst użyty gdziekolwiek w rysunku można skopiować i dołączyć do niego linie odniesienia. Obiekt linii odniesienia składa się z grotu strzałki, linii odniesienia lub krzywej i obiektu tekstu wielowierszowego. Można utworzyć linię odniesienia od dowolnego punktu lub elementu rysunku i sterować jej wyglądem podczas rysowania. Linie odniesienia mogą być prostymi segmentami lub gładkimi splajnami. Linia odniesienia ma kolor jak bieżąca linia wymiarowa. Skala linii odniesienia zależy od globalnej skali wymiaru ustawionej w bieżącym stylu wymiarowania. Typ i rozmiar strzałki, jeżeli jest obecna, odpowiada pierwszemu grotowi strzałki zdefiniowanemu w bieżącym stylu wymiarowania. Polecenie LODNIES tworzy złożone linie odniesienia, które mogą składać się z więcej niż dwóch segmentów liniowych. WYMŚREDNICA i WYMPROMIEŃ tworzą proste, składające się z dwóch segmentów liniowych, automatyczne linie odniesienia dla okręgów i łuków. Kiedy wymiarowanie zespolone jest włączone (DIMASSOC), grot strzałki linii odniesienia może być zespolony z miejscem na obiekcie za pomocą narzędzia lokalizacji. Jeśli obiekt zmieni położenie, grot strzałki będzie nadal z nim połączony, linia odniesienia zostanie rozciągnięta, lecz tekst wielowierszowy pozostanie na miejscu. Istnieją dwa sposoby utworzenia tekstu linii odniesienia. Można wprowadzać tekst w wierszu polecenia lub tworzyć paragrafy za pomocą Edytora tekstu lokalnego. Przy tworzeniu tekstu wielowierszowego można stosować formatowanie dla pojedynczych słów i znaków. Można także dołączać kopie istniejącego opisu do linii odniesienia. Tekst umieszczany jest automatycznie na końcu linii odniesienia, z określonym odsunięciem. Odsunięcie można określić w Menedżerze zmiany stylów wymiarowania, na karcie Tekst, w wycinku Położenie tekstu. Na końcu linii odniesienia umieszczane są także automatycznie ramki tolerancji. Bloki wstawiane są w określone położenie oraz w określonej skali i kącie obrotu. Wybierając w Menedżerze zmiany stylów wymiarowania, na karcie Tekst w wycinku Położenie tekstu opcję Pionowy można określić pionowe dopasowanie opisu względem linii odniesienia. Na poniższej ilustracji pokazano pionowe dopasowanie z opcją Nad. Do rysunku można wstawić pliki tekstowe typu TXT lub RTF utworzone w edytorze tekstu, importując tekst lub przeciągając ikonę pliku z Eksploratora Windows. Importowanie plików TXT lub RTF z innych źródeł jest najelastyczniejszym rozwiązaniem. Na przykład, użytkownik może utworzyć plik tekstowy standardowych uwag, które umieszcza w rysunku. Importowany tekst staje się obiektem tekstu wielowierszowego, który można edytować i formatować. Tekst importowany z pliku TXT dziedziczy bieżący styl tekstu. Tekst importowany z pliku RTF dziedziczy nazwę bieżącego stylu tekstu, ale zachowuje oryginalne czcionki i format. Importowane pliki tekstowe mają ograniczoną wielkość do 32 kB i muszą mieć rozszerzenie pliku typu .txt lub .rtf. Jeżeli plik tekstowy został przeciągnięty do rysunku, to szerokość tekstu określona jest przez znaki łamania i końca linii w oryginalnym dokumencie. Jeżeli do rysunku przeciągnięty został plik RTF, to tekst jest wstawiany jako obiekt OLE. Jeżeli tekst z innego programu został wklejony ze schowka, to staje się on obiektem OLE. W przypadku użycia schowka do wklejania tekstu z innego pliku, tekst jest wstawiany jako odwołanie bloku i zachowuje swój oryginalny styl tekstu. |
| 7.2.2 Style tekstu
Z każdym tekstem na rysunku skojarzony jest styl. Podczas wpisywania tekstu program użyje bieżącego stylu tekstu, który określa czcionkę tekstu, rozmiar, kąt pochylenia, orientację i inne cechy. Jeżeli chcesz tworzyć tekst z pomocą innego stylu tekstu, to styl ten należy ustawić jako bieżący. Tabela przedstawia ustawienia dla stylu tekstu STANDARD
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
