Biografia Riemann, Georg Friedrich Bernhard
Georg Friedrich Bernhard Riemann (1826-1866) - niemiecki matematyk.
Przypisuje się mu bardzo istotny wpływ na rozwój współczesnej matematyki. Pewne wyobrażenie o tym jak wiele zdziałał Riemann na polu matematyki może dać lista metod, twierdzeń i pomysłów nazwanych jego nazwiskiem: twierdzenie Riemanna-Rocha o funkcjach algebraicznych, powierzchnie Riemanna, całka Riemanna, lemat Reimanna-Lebesgue'a o całkach trygonometrycznych, geometria Riemanna, hipoteza Riemanna, macierze Riemanna w teorii funkcji abelowych, funkcja dzeta Riemanna, metoda Riemanna rozwiązywania cząstkowych równań różniczkowych typu hiperbolicznego i wiele, wiele innych. Pomimo faktu, że Riemann napisał bardzo niewiele prac, z których jeszcze mniej udało się oddać do publikacji, to jednak każda z nich była osiągnięciem olbrzymiej wagi, bogatym w nowatorskie idee.
Na Uniwersytecie Berlińskim Riemann uczęszczał na wykłady tak doskonałych matematyków, jak: Jacobi, Steiner czy wreszcie Dirichlet, który stał się jego wykładowcą, nauczycielem i przyjacielem. Uznaje się, że to właśnie znajomość z Dirichletem zaważyła na rozwoju zdolności naukowych Riemanna. W 1851 r. w Getyndze Riemann otrzymał doktorat za rozprawę poświęconą teorii funkcji zespolonych, a w trzy lata później został docentem prywatnym po przedstawieniu dwóch prac: O przedstawieniu funkcji przy pomocy szeregu trygonometrycznego oraz O hipotezach leżących u podstaw geometrii. Pierwsza z tych prac poświęcona była badaniom warunków Dirichleta rozwijalności funkcji na szereg Fouriera. Riemann rozwinął tu i uogólnił wyniki swego nauczyciela. Jego druga praca o geometrii może jeszcze silniej pchnęła rozwój myśli matematycznej i fizycznej na obecne tory. Autor sklasyfikował w niej wszystkie istniejące rodzaje geometrii, łącznie z rodzącymi się już geometriami nieeuklidesowymi, oraz wykazał możliwość tworzenia dowolnych ilości nowych przestrzeni. Praca ta umożliwiła powstanie ogólnej teorii względności Einsteina.
Riemann został nastepnie wykładowcą na Uniwersytecie w Getyndze. Na jego pierwszy wykład przyszło podobno osiem osób, a na następne jeszcze mniej. Riemann miał bowiem początkowo trudności w prowadzeniu wykładów. Oto co napisał jednak po pewnym czasie: „(...) Moja początkowa nieśmiałość już trochę ustąpiła i przyzwyczaiłem się myśleć więcej o słuchaczach niż o sobie samym i czytać z ich twarzy, czy mogę iść naprzód, czy też muszę raz jeszcze wyjaśnić zagadnienie.” Wkrótce nieśmiałość Riemanna ustąpiła całkowicie i dzięki jego starannym przygotowaniom do wykładów uzyskiwał coraz lepsze rezultaty w nauczaniu. W wykładach swych korzystał często z wielu wyników, których nie opublikował. Po jego śmierci udało się jednak, dzięki pilnym i długotrwałym staraniom, zebrać notatki jego słuchaczy. W ten sposób powstał dodatek do zebranych prac Riemanna, wydany dopiero prawie czterdzieści lat po jego śmierci.
Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego
