Biografia Peano, Giuseppe

Giuseppe Peano (1858-1932) – włoski matematyk i logik.

Od 1890 profesor matematyki na Uniwersytecie w Turynie, a w latach 1887-1901 w akademii wojskowej w Turynie.

Opracował stosowaną powszechnie aksjomatykę arytmetyki liczb naturalnych (tzw. arytmetyka Peano). Skonstruował też przykład funkcji ciągłej przekształcającej odcinek domknięty na kwadrat domknięty, co jest sprzeczne z powszechną intuicją. Odwzorowanie to jest zwane krzywą Peano.

Peano był również twórcą międzynarodowego sztucznego języka „Latina sine flexione” (łac. „łacina bez fleksji”, znanego również jako „interlingua”) będącego uproszczoną formą łaciny, który opracował w latach 1903-1904. Peano przyjął wyrazy z klasycznej łaciny i każdy wyraz, który istniał przynajmniej w dwóch językach pochodzenia łacińskiego, dzięki czemu nie musiał stosować form opisowych, które sprawiają kłopot w łacinie. Współcześnie używany w niektórych publikacjach międzynarodowych, m.in. przez astronomów.

Działalność Peano przyczyniła się do powstania tzw. włoskiej szkoły matematycznej, która zajmowała się badaniami nad logiką matematyczną i analizą podstaw matematyki. Peano uważany był za prekursora teorii mnogości. Zajmował się także teorią klas.

Kariera Peano dzieli się dość widocznie na dwa okresy. Pierwszy, zamykający się wraz z nastaniem roku 1900, cechujący się wysoką oryginalnością odkryć i niesamowitym przeczuciem do zajmowania się tematami kluczowymi dla rozwoju matematyki. Osiągnięcia Peano w tym okresie są zadziwiające, nowoczesne, wyprzedzające jego czas. Wydaje się jednak, że po 1900 matematyk traci to przeczucie, pracując ciężko nad dwoma gigantycznymi projektami, które jednak z perspektywy czasu nie były w żaden sposób rewolucyjne.