Biografia Cantor, Georg Ferdinand Ludwig Philipp: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Większość działalności naukowej poświęcił Cantor rozwinięciu stworzonej przez siebie teorii mnogości. Wykazał istnienie nie ekwiwalentnych (tzn. mających różne moce) nieskończonych mnogości, sformułował ściśle pojęcie mocy mnogości i przeprowadził dowód, że zbiór liczb niewymiernych jest „liczniejszy” (ma większą moc) niż zbiór liczb wymiernych. Cantor dał podstawy teorii mnogości punktowych, zajmującej się zbiorami w przestrzeni zwykłej lub abstrakcyjnej. | Większość działalności naukowej poświęcił Cantor rozwinięciu stworzonej przez siebie teorii mnogości. Wykazał istnienie nie ekwiwalentnych (tzn. mających różne moce) nieskończonych mnogości, sformułował ściśle pojęcie mocy mnogości i przeprowadził dowód, że zbiór liczb niewymiernych jest „liczniejszy” (ma większą moc) niż zbiór liczb wymiernych. Cantor dał podstawy teorii mnogości punktowych, zajmującej się zbiorami w przestrzeni zwykłej lub abstrakcyjnej. | ||
Cantor studiował w Darmstadt, Zürichu i Getyndze. Doktorat obronił w 1867 r. w Berlinie. Do jego nauczycieli należeli: Karl Weierstrass, Ernst Eduard Kummer oraz Leopold Kronecker. W 1869 r. Cantor habilitował się, a w trzy lata później został profesorem nadzwyczajnym. W 1879 r. mianowano go profesorem zwyczajnym i do 1913 r. był kierownikiem Katedry Matematyki na uniwersytecie w Halle. Pierwsze jego prace dotyczyły szeregów Fouriera i teorii liczb niewymiernych. W latach 1874-1895 opublikował prace, w których sformułował podstawy teorii mnogości (teoria zbiorów). Jest to dział matematyki | Cantor studiował w Darmstadt, Zürichu i Getyndze. Doktorat obronił w 1867 r. w Berlinie. Do jego nauczycieli należeli: Karl Weierstrass, Ernst Eduard Kummer oraz Leopold Kronecker. W 1869 r. Cantor habilitował się, a w trzy lata później został profesorem nadzwyczajnym. W 1879 r. mianowano go profesorem zwyczajnym i do 1913 r. był kierownikiem Katedry Matematyki na uniwersytecie w Halle. Pierwsze jego prace dotyczyły szeregów Fouriera i teorii liczb niewymiernych. W latach 1874-1895 opublikował prace, w których sformułował podstawy teorii mnogości (teoria zbiorów). Jest to dział matematyki, zajmujący się o własnościami zbiorów w oderwaniu od cech elementów zbioru. [[grafika:Cantor-fragmenty.gif|thumb|150px|right|Fragmenty artykułów Cantora na temat funkcji, 1870]] | ||
Opublikował tak wiele znakomitych i interesujących prac z teorii mnogości, że nie sposób podać tu nawet ich części. Wydana nakładem Niemieckiej Akademii ''Mengenlehre'' (''Teoria mnogości'', zbiór prac Cantora) jest obszernym trzytomowym dziełem. W 1897 r. ustała tak niezwykle płodna twórczość Cantora. Ciężka choroba i ciągłe ataki nie pozwoliły mu na twórczą pracę umysłową. Od tego czasu ogłosił jedynie kilka publikacji dotyczących podstaw matematyki i logiki matematycznej. | Opublikował tak wiele znakomitych i interesujących prac z teorii mnogości, że nie sposób podać tu nawet ich części. Wydana nakładem Niemieckiej Akademii ''Mengenlehre'' (''Teoria mnogości'', zbiór prac Cantora) jest obszernym trzytomowym dziełem. W 1897 r. ustała tak niezwykle płodna twórczość Cantora. Ciężka choroba i ciągłe ataki nie pozwoliły mu na twórczą pracę umysłową. Od tego czasu ogłosił jedynie kilka publikacji dotyczących podstaw matematyki i logiki matematycznej. | ||
Wersja z 19:12, 15 gru 2006
Georg Ferdinand Ludwig Philipp Cantor (1845-1918) – niemiecki matematyk.
Większość działalności naukowej poświęcił Cantor rozwinięciu stworzonej przez siebie teorii mnogości. Wykazał istnienie nie ekwiwalentnych (tzn. mających różne moce) nieskończonych mnogości, sformułował ściśle pojęcie mocy mnogości i przeprowadził dowód, że zbiór liczb niewymiernych jest „liczniejszy” (ma większą moc) niż zbiór liczb wymiernych. Cantor dał podstawy teorii mnogości punktowych, zajmującej się zbiorami w przestrzeni zwykłej lub abstrakcyjnej.
Cantor studiował w Darmstadt, Zürichu i Getyndze. Doktorat obronił w 1867 r. w Berlinie. Do jego nauczycieli należeli: Karl Weierstrass, Ernst Eduard Kummer oraz Leopold Kronecker. W 1869 r. Cantor habilitował się, a w trzy lata później został profesorem nadzwyczajnym. W 1879 r. mianowano go profesorem zwyczajnym i do 1913 r. był kierownikiem Katedry Matematyki na uniwersytecie w Halle. Pierwsze jego prace dotyczyły szeregów Fouriera i teorii liczb niewymiernych. W latach 1874-1895 opublikował prace, w których sformułował podstawy teorii mnogości (teoria zbiorów). Jest to dział matematyki, zajmujący się o własnościami zbiorów w oderwaniu od cech elementów zbioru.
Opublikował tak wiele znakomitych i interesujących prac z teorii mnogości, że nie sposób podać tu nawet ich części. Wydana nakładem Niemieckiej Akademii Mengenlehre (Teoria mnogości, zbiór prac Cantora) jest obszernym trzytomowym dziełem. W 1897 r. ustała tak niezwykle płodna twórczość Cantora. Ciężka choroba i ciągłe ataki nie pozwoliły mu na twórczą pracę umysłową. Od tego czasu ogłosił jedynie kilka publikacji dotyczących podstaw matematyki i logiki matematycznej.
Pod koniec życia zajmował się również mistycyzmem – rozwijał koncepcję Absolutnej Nieskończoności, którą utożsamiał z Bogiem. Idee Cantora u współczesnych mu uczonych spotkały się początkowo z niezrozumieniem i ostrą krytyką. Dopiero w kilkanaście lat po ich ogłoszeniu zdobyły sobie uznanie wśród uczonych i wywarły olbrzymi wpływ na dalszy rozwój matematyki.
Opracowanie: zespół wsparcia multimedialnego
